[262] Arist. Rhet. II 21 , 1394b 13 [ohne lemma] ἀνδρὶ δ’ ὑγιαίνευν ἄριστόν ἐστιν, ὥς γ’ ἐμὶν δοκεῖ. [263] Arist. Rhet. II 21, 1394b 25 θνατὰ χρὴ τὸν θνατόν, οὐκ ἀθάνατα τὸν θνατὸν φρονεῖν. [264] Cic. ad Qu. fr. III 1, 23 γνῶθι πῶς ἄλλωι κέχρηται . . . [265] Clem. Str. IV 170 II 322, 22 St.) εὐσεβὴς νόωι πεφυκὼς οὐ πάθοις κ’ οὐδὲν κακὸν 
 κατθανών· ἄνω τὸ πνεῦμα. διαμενεῖ κατ’ οὐρανόν. [266] — — V 101 (II 393, 10 St.) ὸ μὲν Ἐπίχαρμος (Πυθαγόρειος δὲ ῆν) λέγων 
 οὐδὲν ἐκφεύγει τὸ θεῖον· τοῦτο γινώσκειν σε δεῖ· 
 αὐτός ἐσθ’ ἁμῶν ἐπόπτης, ἀδυνατεῖ δ’ οὐδὲν θεός.