προοίμιον Τῶν τὸ δἰ ἀστρονομίας προγνωστικὸν τέλος
παρασκευαζόντων, ὦ Σύρε, δύο τῶν μεγίστων καὶ
κυριωτάτων ὑπαρχόντων, ἑνὸς μὲν τοῦ πρώτου καὶ
τάξει καὶ δυνάμει, καθʼ ὃ τοὺς γινομένους ἑκάστοτε
σχηματισμοὺς τῶν κινήσεων ἡλίου καὶ σελήνης καὶ
ἀστέρων πρὸς ἀλλήλους τε καὶ τὴν γῆν καταλαμβανόμεθα·
δευτέρου δὲ καθʼ ὃ διὰ τῆς φυσικῆς
τῶν σχηματισμῶν αὐτῶν ἰδιοτροπίας τὰς ἀποτελουμένας
μεταβολὰς τῶν ἐμπεριεχομένων ἐπισκεπτόμεθα·
τὸ μὲν πρῶτον ἰδίαν ἔχον καὶ δἰ ἑαυτὴν
αἱρετὴν θεωρίαν, κἂν μὴ τὸ ἐκ τῆς ἐπιζεύξεως τοῦ
δευτέρου τέλος συμπεραίνηται, κατʼ ἰδίαν σύνταξιν
ὡς μάλιστα ἐνῆν ἀποδεικτικῶς σοι περιώδευται.
περὶ δὲ τοῦ δευτέρου καὶ μὴ ὡσαύτως αὐτοτέλους
ἡμεῖς ἐν τῷ παρόντι ποιησόμεθα λόγον κατὰ τὸν
ἁρμόζοντα φιλοσοφίᾳ τρόπον καὶ ὡς ἄν τις φιλαλήθει
μάλιστα χρώμενος σκοπῷ μήτε τὴν κατάληψιν
αὐτοῦ παραβάλλοι τῇ τοῦ πρώτου καὶ ἀεὶ
ὡσαύτως ἔχοντος βεβαιότητι, τὸ ἐν πολλοῖς ἀσθενὲς
 
 καὶ δυσεικαστον τῆς ὑλικῆς ποιότητος προσποιούμενος,
μήτε πρὸς τὴν κατὰ τὸ ἐνδεχόμενον ἐπίσκεψιν
ἀποκνοίη, τῶν τε πλείστων καὶ ὁλοσχερῶν
συμπτωμάτων ἐναργῶς οὕτω τὴν ἀπὸ τοῦ περιέχοντος
αἰτίαν ἐμφανιζόντων. ἐπεὶ δὲ πᾶν μὲν τὸ
δυσέφικτον παρὰ τοῖς πολλοῖς εὐδιάβλητον ἔχει
φύσιν, ἐπὶ δὲ τῶν προκειμένων δύο καταλήψεων
αἱ μὲν τῆς προτέρας διαβολαὶ τυφλῶν ἂν εἶεν
παντελῶς, αἱ δὲ τῆς δευτέρας εὐπροφασίστους
ἔχουσι τὰς ἀφορμάς (ἢ γὰρ τὸ ἐπʼ ἐνίων δυσθεώρητον
ἀκαταληψίας τελείας δόξαν παρέσχεν, ἢ
τὸ τῶν γνωσθέντων δυσφύλακτον καὶ τὸ τέλος ὡς
ἄχρηστον διέσυρε), πειρασόμεθα διὰ βραχέων πρὸ
τῆς κατὰ μέρος ὑφηγήσεως τὸ μέτρον ἑκατέρου τοῦ
τε δυνατοῦ καὶ τοῦ χρησίμου τῆς τοιαύτης προγνώσεως
ἐπισκέψασθαι· καὶ πρῶτον τοῦ δυνατοῦ.