Ι. Αἱ ὀσμαὶ τὸ μὲν ὅλον ἐκ μίξεώς εἰσι
καθάπερ οἱ χυμοί· τὸ γὰρ ἄμικτον ἅπαν ἄοδμον
ὥσπερ ἄχυμον, διὸ καὶ τὰ ἀπλᾶ ἄοδμα, οἷον
ὕδωρ ἀὴρ πῦρ· ἡ δὲ γῆ μάλιστ᾿ ἢ μόνη ὀδμὴν
ἔχει διὸ μάλιστα μικτή. Τῶν δ᾿ ὀδμῶν αἱ μὲν ὥσπερ ἀειδεῖς καὶ ὑδαρεῖς
καθάπερ ἐπὶ τῶν χυμῶν, αἱ δ᾿ ἔχουσαί τινας
ἰδέας. αἱ δ᾿ ἰδέαι δοκοῦσι μὲν ἀκολουθεῖν ταῖς
τῶν χυμῶν, οὐ μὴν ἔχουσί γε πᾶσαι τὰς αὐτὰς
προσηγορίας, ὥσπερ ἐν τοῖς πρότερον εἴπομεν,
οὐδ᾿ ὅλως οὕτω διωρισμέναι τοῖς εἴδεσιν ὥσπερ
οἱ χυμοὶ ἀλλ᾿ ὡς ἄν τοῖς γένεσιν, ὅτι τὰ μὲν
εὔοσμα τὰ δὲ κάκοσμα. τῆς δ᾿ εὐωδίας καὶ
κακωδίας οὐκέτι τὰ εἴδη κατωνόμασται καίπερ
ἔχοντα διαφορὰς μεγάλας ἐπί γ᾿ αὐτῶν τῶν
γλυκέων καὶ πικρῶν, ἀλλὰ δριμεῖα λέγεται καὶ
ἰσχυρὰ καὶ μαλακὴ καὶ γλυκεῖα καὶ βαρεῖα ὀδμή·
κοιναὶ δ᾿ ἔνιαι τούτων καὶ τῶν κακωδῶν. ¹ i.e. there is not one set of terms applied to the varieties
of ‘good’ and another distinct set applied to the varieties of
‘evil’ odours, but we get a cross-division, some terms (such
as ‘strong’) being applied to varieties of both classes. cf.
64—66. Ἡ δὲ καθόλου καὶ ὥσπερ ἐπὶ πᾶσι τοῖς διαφθειρομένοις
σαπρότης. ἅπαν γὰρ τὸ σηπόμενον
κακῶδες, εἰ μή τις τὴν ὀξύτητα λέγει τοῦ οἴνου
σαπρότητα τῇ ὁμοιότητι τῆς φθορᾶς.