6. ὁ ϲχηματιϲμὸϲ τοῦ ἐθϲικοῦ ἀπὸ
δύο ἓν παραγωγόν· ὥϲπερ γὰρ ἀπὸ τοῦ «Μόψου» καὶ « ἑϲτία» παρήχθη
 τὸ Μοψεάτηϲ, ἀπὸ μόνου τοῦ Μόψου, οὕτωϲ καὶ ἀπὸ τῆϲ «παρθένου»
καὶ «ἱερόν » ἢ «ἄκρα » ἢ «ξόανον» ὁ οἰκήτωρ παρήχθη μόνον τὸ Παρ θένιοϲ
ἀπὸ τοῦ παρθένου μόνου ὀνόματοϲ. 7. τὰ ἐκ δύο τελείων ϲυγκείμενα ὀνόματα ἢ ἀπὸ εὐθείαϲ
 ϲυντίθεται οἶον ἕωϲ ἑωϲφόροϲ, ἢ ἀπὸ γενικῆϲ ὡϲ τὸ οὐδείϲ οὐδε:νόϲ
καὶ τὸ ὤρα ἡ φροντίϲ οὐδενόϲωρα καὶ Ἕλλη Ἑλλήϲποντοϲ. ἢ ἀπὸ
δοτικῆϲ ὡϲ Ἄρηϊ Ἀρηΐφιλοϲ καὶ δουρί δουρικλυτόϲ ἢ ἀπὸ αἰτιατικῆϲ
ὡϲ τὸ νοῦν νουνεχήϲ καὶ πόδα Ποδαλείριοϲ ἀπὸ δὲ κλητικῆϲ μόνον
οὐ ϲυντίθεται. 8. ἰϲτέον, ὅτι τὰ εἰϲ ἀμετάβολον λήγοντα
ϲύνθετα κατὰ τὴν ἀρχὴν οὐδέποτε ἀπὸ εὐθείαϲ ϲυντίθεται, ἀλλ’
ἢ ἀπὸ γενικῆϲ ἢ ἀπὸ δοτικῆϲ ὡϲ ἐπὶ τοῦ πυρίβλητοϲ καὶ εἰ μὲν ἡ
ἐπιφερομένη λέξιϲ ἄρχεται ἀπὸ ϲυμφώνου, ἀποβάλλει ἡ γενικὴ τὸ ϲ
 οἷον φρήν φρενόϲ φρενοβλαβήϲ, χήν χηνόϲ χηνοτρόφοϲ· ἐὰν δὲ ἀπὸ
φωνήεντοϲ ἄρχηται, ἀποβάλλεται καὶ τὸ ο καὶ τὸ ϲ οἷον φρήν φρενόϲ
φρεναπάτηϲ, χήν χηνόϲ χηναλώπηξ. δεῖ προϲθεῖναι «εἰ μὴ ἄρχηται
ἀπὸ τοῦ η ἢ τοῦ ε ». τότε γὰρ τὸ ϲ μόνον ἀποβάλλεται οἷον χείρ
χειρόϲ χειροήθηϲ, χειροεργόϲ καὶ χειρουργόϲ, λιμήν λιμένοϲ λιμενοειδήϲ.
 δεῖ προϲθεῖναι, καὶ χωρὶϲ τοῦ «χειροάναξ ». τοῦτο δὲ γίνεται
κατὰ κρᾶϲιν χειρῶναξ ὡϲ Ἱππῶναξ. διὰ γὰρ τὴν κρᾶϲιν ἠμαυρώθη τὸ
παράλογον. 9. ϲύνθετον πολλάκιϲ καὶ ἀπὸ πλειόνων λέξεων
 1. 6 hucusque Herodianus aliorum sententiam retulerat cum causis, quibus
utrique eam fulserunt; omisit excerptor, quae Herodianus contra dixerat: non recte
se habere eam oplnlonem, quae a duabus vocibus parathetis temenicum derivari
neget; nam etiam Λεωκόριον a Λεὼ κόραι propagari atque pronunciandum esse
(id quod Apoll. de Syntex. III 1, 298 [303] dixerat), Διόϲκοροϲ si accentum in.
antepaenultima habeat, esse syntheton, si in paenultima Διὸϲ κόροϲ, paratheton.
Sic optime procedit haec disputatio, paucis emendatis (l. 32 praec. p. εἴτε ante
ἐν ϲυνθέϲει et verba εἴτε ἐν παραθέϲει inserui, l. 3 scripsi τεμενικοῦ pro οὔτε
τεμένιον), quum Lobeckius El. I 552 ut probam sententiam eliceret, ad atrociorem
medelam confugere cogeretur. l. 8 τοῦ ἐθνικοῦ inseruit Meinek. cf. Πιτάου.
πόλιϲ τὸ ἐθνικὸν Πιταεῖϲ. ἔϲτι δὲ οὕτω ἀπὸ δυοῖν ἐθνικὸν ὡϲ τοῦ Μόψου
ἑϲτία Μοψεᾶται. 

 
γίνεται, ὡϲ τὸ χρυϲεολευκόλιθοϲ, εὐϲυνήγοροϲ. καὶ τὸ ϲαρκαϲμοπιτυοκάμπτηϲ
(Arist. Ran. 966) καὶ ὅϲα ἄλλα παρὰ τοῖϲ κωμικοῖϲ πέπαικται. 0. ἡνίκα ἰϲοϲυλλαβεῖ τὰ ῥήματα τοῖϲ ὀνόμαϲιν, ὀξύνεται 
δὲ ἢ βαρύνεται τὰ ὀνόματα, τὰ δὲ ῥήματα περιϲπᾶται, τότε ἐκ τῶν
ὀνομάτων παράγεται τὰ ῥήματα οἶον μόνοϲ μονῶ, χρυϲόϲ χρυϲῶ,
ἄποροϲ ἀπορῶ. ἡνίκα δὲ πάλιν ἰϲοϲυλλαβεῖ τὰ ῥήματα τοῖϲ ὀνόμαϲιν,
ὀξύνεται δὲ ἢ βαρύνεται τὰ ὀνόματα, βαρύνεται δὲ καὶ τὰ ῥήματα,
τότε ἐκ τῶν ῥημάτων παράγεται τὰ ὀνόματα οἷον λέγω λόγοϲ, φέρω 
φόροϲ· εἰ δὲ περιττοϲυλλαβεῖ τὰ ῥήματα τοῖϲ ὀνόμαϲι καὶ ϲυνάρχεται,
τότε ἐκ τῶν ὀνομάτων παράγεται τὰ ῥήματα οἶον ἵπποϲ ἱππεύω,
δίφροϲ διφρεύω. εἰ δὲ περιττοϲυλλαβεῖ τὰ ὀνόματα τοῖϲ ῥήμαϲι, τότε
ἐκ ῥημάτων παράγεται τὰ ὀνόματα οἷον μαρτυρῶ μαρτυρία, εὐδοξῶ
εὐδοξία.