τὸ ῥῆμα (sc. ἐθέλω) τῶν παραλόγων κατὰ τὸν
τόνον ἐϲτὶ τριϲύλλαβον ὄν, ὡϲ δείκνυται ἐν τοῖϲ περὶ ῥημάτων. ( Περὶ παρ ῳχημένων). πᾶν ῥῆμα οἵαϲ
ἄν εἴη ϲυζυγίαϲ καὶ καταλήξεωϲ, ἢ ἀπὸ φωνήεντοϲ ὄρχεται ἢ διφθόγγου ἢ ϲυμφώνου. 
εἰ μὲν οὖν ἀπὸ φωνήεντοϲ, ἢ μεταβολικοῦ ἢ ἀμεταβόλου· εἰ μὲν ἀπὸ
ἀμεταβόλου δηλονότι η ῖ ῦ ω οὐδεμία τροπὴ γίνεται ἐν τοῖϲ παρῳχημένοιϲ οἷον
χῶ ἤχουν ἤχηκα ἠχήκειν χηϲα, ἰξεύω ἴξευκα ἰξεύκειν ξευϲα, ὑβρίζω ὕβριζον
βρικα ὑβρίκειν θβριϲα, ὦφελῶ ὦφέληκα φελήκειν ὠφέληϲα. ταῦτά τοι καὶ
ἀμετάβολα προϲαγορεύεται. τὸ δὲ ὑβρίζω καὶ ἰξεύω καὶ τὰ ὅμοια ἐν μὲν τῷ ἐνεϲτῶτι 
θέϲει μακρὸν τὸ δίχρονον ἔχει, ἐν δὲ τοῖϲ παρψχημένοιϲ φύϲει μακρὸν τῷ
λόγῳ τῆϲ αὐξήϲεωϲ. Εί δὲ τὸ ῥῆμα ἄρχεται ἀπὸ φωνήεντοϲ μεταβολικοῦ δηλονότι τὸ ᾶ ε ο, γίνεται
τροπὴ ἐν τοῖϲ παρῳχημένοιϲ τοῦ βραχέοϲ εἰϲ μακρὸν μεταβαλλομένου. καὶ
εἰ μὲν ἄρχεται τὸ θέμα ἀπὸ τοῦ ᾱ τρέπεται κοινῶϲ τὸ ᾱ εἰϲ η οἰον ἀνύω ἤνυον 
ἤνυκα ἠνύκειν νυϲα πλὴν τῶν ϲεϲημειωμένων ἀηθέϲϲω ἀἡθεϲϲον «ἀήθεϲϲον γὰρ
ἐπ’ αὐτόνα» (Κ 493), ἀηδίζομαι ἀηδιζόμην διὰ τὴν ἐπαλληλίαν τῶν δύο ῆ, ὄω τὸ
πνέω ὄεν ῖνα μὴ ϲυνεμπέϲῃ τῷ ῆεν, ἀω τὸ ἀκούω ὄιον νᾷ μὴ ϲυνεμπέϲῃ
τῷ ἤϊον τῷ ἐπορευόμην. Τὰ δὲ ἀπὸ τοῦ ε ἀρχόμενα ῥήματα ἀδιαφόρωϲ εἴωθε κλίνεϲθαι καὶ διὰ τῆϲ ει 
διφθόγγου κατ’ ἀρχὴν καὶ διὰ τοῦ η. ἀπὸ γοῦν τοῦ ἑλκῶ περιϲπωμένου εἵλκεον
( 395) φήϲαϲ τὸν παρατατικὸν διὰ τοῦ ῆ τὸν ἀόριϲτονἐξήνεγκεν ἐν τῷ «Λητὼ γὰρ
 1. 6 ef. E. M. 318, 32 et Arcad. 168. 1. 21 homerica exempla ex Choer.
eumpta sunt. De ἀηθέϲϲω ἀηδίζομαι idem tradunt Ep. Cr. 86, 14. 1. 25 posui
praeceptum ex Il. Pr. 543 pro iis. quae Ϲhoer. et Lascaris praecipiunt: εἰ δὲ ἄρχεται
ἀπὸ τοῦ ε, τρέπεται τὸ ε εἰϲ η, ἐλέω ἤλεον ἦλέηκα ἠλεήκειν ἠλέηϲα. πλὴν τῶν
ϲεϲημειωμένων διϲυλλάβων καὶ ὑπερδιϲυλλάβων, ἐν οἶϲ προϲτίθεται τὸ ῑ ἐν παρψχ
μένοιϲ. τούτων δὲ ὁ κανὼν κατὰ τοὺϲ παλαιοὺϲ (recurrit etiam in An. Par. ΙΙΙ 346
24) τοιοῦτόϲ τιϲ τυγχάνει γε ὦν· τὰ ἀπὸ τοῦ ε ἀρχόμενα ὑπερδιϲύλλαβα μὲν ὄντα 

 
ἥλκηϲε Διόϲ» (λ 580). ὀλλ’ οὐ θέλει πάλιν τὸ τὸ κατ’ ἀρχὴν τῶν παρψχημένων
εἰϲ ε καὶ α διαλύεϲθαι, ὁπότε ὁ ἐνεϲτὼϲ ἄρχει ἀπὸ τοῦ ε, ἀπὸ μέντοι τοῦ
ᾱ καὶ η, ὡϲ δῆλον ἐκ τούτων, ἤλη ἐάλη, ἤγη ἐάγη, ἦδον ἕαδον.