11b. 
Choer. Dict. 305, 30, E. M. 161, 7: ἀϲφάλαξ: ἀπὸ τοῦ ϲπῶ γέγονε 
ϲπάλαξ καὶ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ α ἀϲπάλαξ καὶ κατὰ μετάθεϲιν
τοῦ π εἰϲ φ ἀϲφάλαξ. τὸ γὰρ ζῷον τοῦτο ἀποϲπᾷ τὴν γῆν καὶ ποιεῖ
βάθοϲ καὶ οὕτωϲ εἰϲέρχεται. 12a. 
ἐψνοχόει: ἔθοϲ ἐϲτὶ τῷ ποιητῇ ἀποβάλλειν τὸ κατ’ ἀρχὴν ε 
ἐπὶ τῶν παρῳχημένων, ἔϲθ’ ὅτε δὲ καὶ πλεοάζειν. πρόδηλοι δὲ αἱ ad fr. 11. Ἡρόδικοϲ, cuius in Pros. Π. Ν 29 mentio fit, pro Ἀριδείκηϲ et
Πτολεμαῖοϲ pro Πολέμαχοϲ scripsi; praeter vitia leviora, quae tacite correxi,
praebui οἰονεὶ ἀϲπαίρει pro ὅμωϲ ἀπαίρει. Similia in E. M. 160, 50 auctorum.
nominibu suppressis proferuntur. De re cf. Lob. El. I 15. ad fr. *12. Hoc fragmentum Horodiani esse, quamvis nomen eius non additum
sit, docet comparatio aliorum locorum, cui Herodiani nomen subscriptum
est , similiter conceptorum E. M. 44, 45 ἀκαμαντοχάρμαν: οὐκ ἔϲτι πλεοναϲμόϲ,
ἀλλὰ πλάνη κλίϲεωϲ. E. M. 199, 52 βλείϲ κίνημα γὰρ καὶ οὐ ϲυγκοπή. Accen tum
in ἐϲυνῆκεν mutavi Nauckio auctore cf. symbola pbilologorum Honnensium
p. 524 not. ad [11 b]. Quum Ϲhoeroboscus Herodiani vestigia premat et ipsum adnota
mentum sententiam sane probabilem contineat, Herodiano assignandum arbitror
quamvis dubitanter, quum externo testimonio destitutus sim ob eandem causam
non recepi in ordinem fragmentorum Ep. Cr. I 391, 28. ἐκ τοῦ ϲκαίρω ϲπαίρω,
ὃ λέγομεν μετὰ τοῦ α κατὰ Ἀττικὴν ϲυνήθειαν ὡϲ τὸ «ἤ ῥά οἱ ἀϲπαίρουϲα καὶ
οὐρίαχον πολέμιξεν» (N 443) καὶ «ὁ δ’ ἑϲπόμενοϲ περὶ δουρὶ ἤϲπαιρε» (N 570);
sed ex Constant. Lascar. epitome libri XVνl prosod. Cathol , ubi ϲπαίρω, ὃ καὶ
ἀϲπαίρω λέγεται, concludi potest simile quid Herodianum docuisse; maiore etiam
ambδiguitate premitur hoc de ἀϲπάζω adnotamentum in E. M. 156, 1: τὸ ἀϲπάζω
ϲύνθετόν ἐϲτιν ἀπὸ τοῦ ϲπῶ ῥήματοϲ, ἀφ’ οὗ τὸ ϲπῶμαι· καὶ παραγωγὸν ϲπάζω
καὶ προϲῆλθεν ἡ α ἐπίταϲιϲ καὶ ἐποίηϲε τὸ ἀϲπάζω. ad fr. [12α]. Εx Herodiano fluxit quamvis cum alienis commixtum adnotamentum
in Ep. Cr. I 445, 20: ὤθουν: τοῦτο καὶ ἐώθουν. τὸ δὲ ἐώθουν ὥϲπερ καὶ 13. 
Ε. Οr. 57, 13, Ε. Gud. 210, 58 et Ε. M. 380, 30: ἐρῳδιόϲ
ὁ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν λέγει, ὅτι ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ ἁρχρήϲειϲ «ϲτῆϲε δ’ ἐν Ἀμνιϲῷ » (Od. τ 188) «ϲκῆπτρον μέν τοι δῶκε»
 (Ιl. Ι 38) τὸ γὰρ ἐντελὲϲ «τῷ δ’ ἕτερον μὲν ἔδωκεν » (Π. Π 250)
οὕτωϲ οὖν καὶ ἐκ τοῦ ἐναντίου· τὸ μὲν γὰρ ἀκόλουθόν ἐϲτι κίνημα
ἀπὸ τοῦ οἴγω ᾦγεν κατὰ παρατατικόν· «τὴν δ’ οὐ θεὸϲ ἄλλοϲ ἀνῷγεν
» (Ιl. Ξ 168), ἀλλὰ τὸ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ε χηλοῦ δ’ ἄπο
πῶμ’ ἀνέῳγεν » (Π. Π 221). καὶ ἀπὸ τοῦ ἁνδάνω ηνδανεν «ἀλλ’ οὐκ
 Ἀτρείδῃ Ἀγαμέμνονι ἥνδανε » (Ιl. Α 24) τὸ δὲ κατὰ πλεοναϲμὸν «κοὐδ’
Ἀγαμέμνονι πάμπαν ἑήνδανεα» (Οd. γ 143). καὶ πάλιν «ἕϲϲατο δ’ ἔκτοϲθεν»
(Π. Κ 334) εἶτα ἐν ἑτέροιϲ «ἑέϲϲατο δέρμα» (Ιl. Κ 177). ἀπὸ
δὲ τοῦ ὤθω βαρυτόνου τὸ «ὦϲα παρέξ ξ» (Od. ι 488) καὶ ὦϲε τὸ τρίτον.
ὃ ἐν πλεοναϲμῷ φηϲι κὰδ δ’ ἄρ’ ἐπὶ ϲτόμ’ ἔωϲεν (Π. Π 410).
 οὕτωϲ οὖν ἐπὶ τούτου. ἐν ἑτέροιϲ γάρ φηϲιν ᾠψνοχόει δ’ υἱὸϲ Μενελάου»
( Οd. 0 141), ὅπερ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ε ἀκολούθωϲ πάλιν
ἀπεφήνατο « νέκταρ ἐψνοχόει» (Δ 3). Π. Pr. Δ 3. 13a. 
οὐδέποτε, ὥϲ φηϲιν ὁ Ἡρωδιανόϲ, εὐθεῖα διαλέλυται, τὸ γὰρ
 εἶϲ ἕειϲ κατὰ πλεοναϲμὸν ἔχει τὸ ε, οὐ μὴν διελύθη. Choerob. p. 246
Gaisf. ad fr. 13. de voce ἐρψδιόϲ egit Herodianus in Mon. 18, 3, ad quem l. cf. Lehrsium,
et in quinto Catholicae prsodiae (p. 116, 21), quem locum ipse citat in Mon.,
et in libro περὶ παθῶν ap. Or., ubi haec exstant: ἐρῳδιόϲ ϲεϲημείωται κατὰ τὸν τὸ ἑώρων πλεοναϲμὸν ἔχει τοῦ ε ὡϲ καὶ τὸ ἑώρακα, ὅπερ καὶ διὰ τοῦ o λέγεται
κπολλοῦ γὰρ αὐτοὺϲ οὐχ ἑόρακά πω χρόνου» Ἄριϲτοφάνηϲ ἐν Πλούτῳ (v. 98).
τοιοῦτον δέ ἐϲτι καὶ τὸ ἐώνημαι. ἀπὸ γὰρ τοῦ ὠνῶ ὤνημαι ἐϲτὶ τὸ ἀκόλουθον.
Ἀθηναῖοι δὲ ἐώνημαι λέγουϲιν, οὕτωϲ καὶ τὸ ἐώθουν τήνδε μὲν δικροῖϲ ἐώθουν
τὴν θεὸν κεκράγμαϲιν». Ἀριϲτοφάνηϲ ἐν Εἰρήνῃ (v. 637) καὶ τὸ ἀνῷγον καὶ ἀνέῳγον
καὶ ἀνέῳξα «ἀνεῳγμέναϲ πύλαϲ» καὶ ἡ λοιπὴ κλίϲιϲ τοῦ ῥήματοϲ τούτου καὶ
ἀνεψγνυν. ἔτι μὲν τοιοῦτο ἐώθουν ἐϲτὶ καὶ τὸ ἐξέωϲται καὶ ἐξεώϲθην καὶ ἀπεωϲμένοϲ.
ταῦτα δὲ πάντα ἐϲτὶ ἀπὸ τοῦ ὤθω βαρυτόνου, ὅθεν ὦϲα· τὸ δὲ ἐώθουν
ἀπὸ περιϲπωμένου τοῦ ὠθῶ. καὶ Ἀριϲτοφάνηϲ ἐν Λυϲιϲτράτῃ (ap. Aristoph. non
leguntur) «ἀλλ’ ὅμωϲ ἐωϲάμεθα τὸν ϲτρατὸν ξὺν θεοῖϲ πρὸϲ ἑϲπέραν». τὸ ἐωνούμην
Εὔπολιϲ Μαρικᾷ «εκρούων γε μὴν αὐτὰϲ ἐωνούμην ἐγώ». ἐνούρηϲεν
ἐνεούρηϲεν Ἀττικῶϲ Εὔπολιϲ Αὐτολύκῳ «ἆρα ϲφόδρ’ ἐνεούρηϲεν ἐξούληϲ γέ
ρων ;» καὶ Δημοϲθένηϲ ἐν τῷ κατὰ Κόνωνοϲ (p. 1257) «καὶ τὰϲ ἀμίδαϲ κατεϲκεδάννυϲαν
καὶ προϲενεούρουν». ᾠνοχόει ἐῳνοχόει. τοιοῦτοϲ δὲ πλεοναϲμὸϲ
φωνήεντόϲ ἐϲτι καὶ ἐπὶ τοῦ ἵϲηϲ ἐΐϲηϲ, ἕδνα ἕεδνα, εΐϲ ἕειϲ, ἕρϲα ἕερϲα (omisi
ἧϲ ἕηϲ, quia Herodianus in hoe diaeresin statuit, ᾔδειν εἴδειν, μύω ἠμύω quia
ab hoc loco aliena sunt, praeterea hyperbibasmum in ἡόρταζον ἑώρταζον, qui
nihil commonionis habet cum pleonasmo vocalis et propter extelmsm formae
ἑώρταζον cum ἑώρων similitudinem ab epitomatore huc tractus est). Conferri
possunt praeterea hi loci: Choer. 593, 23 ἀπὸ τοῦ εἴκω τὸ ὁμοιῶ γένονεν οἶκα
ὥϲπερ λείπω λέλοιπα, πείθω πέποιθα καὶ ἐν πλεοναϲμῷ τοῦ ε ἔοικε. Choer.
625 13 τὸ εἶπον καὶ εἶδον κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ε γίνονται ἔειπον καὶ ἔειδον
«καὶ τότε δὴ μετέειπε». Herodiani de ἑάφθη sententiam in Π. Pr. N 543 pronunciatum
infra, ubi de dialysi sermo erit, afferam. ad fr. [13a] cf. Lehrs ad Herod. p. 60. μόζω γίνεται ἁρμόδιοϲ, τὸν αὐτὸν τρόπον ἀπὸ τοῦ ῥοίζω γίνεται ῥοίδιοϲ
καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ἕ καὶ ἐκτάϲει τοῦ o εἰϲ ω ἐρῳδιόϲ καὶ μένει
τὸ ι προϲγεγραμμένον. καὶ λέγουϲί τινεϲ, ὅτι ὤφειλε βαρύνεϲθαι· τὰ
γὰρ διὰ τοῦ διοϲ πάντα βαρύνονται παυρίδιοϲ μοιχίδιοϲ. ἀλλ’ ἔϲτιν
εἰπεῖν, ὅτι ἐξηκολούθηϲε τοῖϲ ἐπὶ ὀρνέων. τὰ γὰρ εἰϲ οϲ καθαρὰ τῷ 
ι παραληγόμενα ὑπὲρ τρεῖϲ ϲυλλαβὰϲ ἐπὶ ὀρνέων ὀξύνονται αἰγυπιόϲ
χαραδριόϲ βομβυλιόϲ. οὕτω καὶ ἐρῳδιόϲ. λέγεται καὶ ῥῳδιόϲ παρ’
Ἱππώνακτι «κνεφαῖοϲ ἐλθὼν ῥῳδιῷ (sic) κατηυλίϲθην». καὶ ὡϲ μὲν
πρὸϲ τὴν ϲυνήθειάν ἐϲτιν ἀφαίρεϲιϲ, ὡϲ δὲ πρὸϲ τὸν ϲχηματιϲμὸν
ἐντελέϲ. 14. 
E. Or. 67, 21, E. M. 417, 16: ἠβαιόν ὀλίγον καὶ ὀλιγοχρόνιον.
οἱ μὲν παρὰ τὴν βῆν, ἐπεὶ αὕτη ὀλίγη καὶ ταχέωϲ αὔξεται καὶ ἐλαττοῦται,
ἀφ’ οὗ παρώνυμον ἠβαόϲ καὶ ἠβαιόϲ ὁ ἐπ’ ὀλίγον χρόνον
ἀκμάζων καὶ μαραινόμενοϲ πάλιν. καὶ εἰ ἐκ τοῦ ἥβη γίνεται, ὤφειλε 
δαϲύνεϲθαι· οὐκ ἔϲτι δὲ οὕτωϲ. ἀλλ’ ἀπὸ τοῦ βῆναι γίνεται βαόϲ καὶ
πλεοναϲμῷ τοῦ ι βαιόϲ ὁ ἐπ’ ὀλίγον χρόνον βεβηκώϲ καὶ πλεοναϲμῷ
τοῦ η ἠβαιόϲ ὡϲ τὸ μύει ἠμύει βαιόν καὶ ἠβαιόν.