109. αὐτοῖϲι: Νικίαϲ δύο μέρη λόγου ποιεῖ οὖ καὶ τοῖϲι. Ἀρίϲταρχοϲ
δὲ ἕν, ὃ καὶ ἄμεινον. EΜQ. 112. νίζον καὶ προτίθεντο, ἰδέ: ἄμεινόν φηϲιν Ἡρωδιανὸϲ
ἀναγινώϲκειν «καὶ πρότιθεν, τοὶ δὲ» καὶ γὰρ ὁ λόγοϲ οὕτωϲ μᾶλλον
 ἀκόλουθοϲ. οἱ μὲν οἶνον ἔμιϲγον, οἱ δὲ ϲπόγγοιϲι νίζον, οἱ δὲ κρέα
ἐμέριζον· καὶ ἄλλωϲ τὸν παρατατικὸν τοῦ τίθημι ἐνεργητικῶϲ οἶδε λεγόμενον
ὁ ποιητήϲ, οὐ παθητικῶϲ· «παρὰ δέ ϲφι τίθει» ( Od. α 142).
ἀκόλουθον πληθυντικὸν «νίζον καὶ πρότιθεν». ΕΜ. 118. τὰ φρονέων μνηϲτῆρϲι μεθήμενοϲ εἴϲιδ’ Ἀθήνην
 27 cf. IΙ. Pros. Μ 391. 30 ef. Il. Pros. Κ 109. 34 Aristarchum ὑφ’ ἓν
probasse, Heliodorum vero ὡϲ δύο μέρη λόγου pronunciasse comperimus ex Apoll.
Soph. s. v. ln IΙ. Pr. Β 155 Herodianus ὑπέρμορον neutrum adiectivi ὑπέρμοροc
esse affirmat, in Y 30 ὑπὲρ μόρον etiam disiunctim scribi posse concedit: δύναται
τὸ ἐν Ὀδυϲϲείᾳ (h. l.) κατὰ διάλυϲιν ἀναγινώϲκεϲθαι, ὁμοίωϲ τῷ «μὴ καὶ
ὑπὲρ μοῖραν Ἄϊδοϲ (Υ 336). ef. Κayser Philol. XXI, 34 qui laudat Ep. Cr.
I 422. 49 haec pars Scholii ab Herodiano profecta est, nam ἐγκλίνεται hic
idem significat quod οὐκ ἀναϲτρέφεται atque Herodianum eam sententiam amplexum
esse, ut voculam ἀπό denotantem ἄποθεν, ubi cum genetivo coniuncta sit.
accentum non retrabere existimaret , dilucide exposuit Lehrs. qu. ep. 95. Sed
sequentia ὡϲ τὸ «ἄπο πλυνοί εἰϲι πόληοϲ» (ζ 40) ab Herodiano aliena sunt, nam
is hoc Odysseae loco accentum retraxit, quia praepositio a casu suo seiuncta.
esset. —  In lemmate secundnm Herodiani sententiam pro ἄπο scripsi ἀπό.
52 νοήϲαϲ coniicit Dindorfius pro vocabulo obscuro, in qno literae ῆϲθ’ apparent.
ef. Eustath. 1389, 55. 70 locus geminus desumptus ex libro περὶ παθῶν exstat
in E. M. 614. 34. 109 ef. Π Pr. Π 87, Κ 25. 112 licet Herodianus
Aristarchi scripturam et sententiam secutus sit, tamen non dubium est. quin
hoc adnot tamentum ab co profectum sit, q uippe quod in syllabarum distinctione
versetur. 

 
προπαροξυτόνωϲ ἀνέγνωμεν τὸ εἴϲιδε, πᾶϲ γὰρ παρῳχημένοϲ διϲύλλαβοϲ
παθὼν κατὰ τὴν ἀρχὴν καὶ βραχεῖαν ἀναδεξάμενοϲ ἀναδίδωϲι τὸν
τόνον εἰϲεῖδε (Ιl. Ξ 158) εἴϲιδε. Π. Pr. Ζ 244. 130. ὑπὸ λῖτα: προπεριϲπαϲτέον· ἑνικὸν γάρ ἐϲτι μεταπλαϲθὲν
ἀπὸ τοῦ λιτόν. PQ. 134. ἀδήϲειεν. ψιλωτέον ἀδήϲειεν· ὅταν γὰρ ἐν ϲυναλοιφῇ τὸ
ψιλούμενον ἐν ἀρχῇ φωνῆεν ἐπικρατήϲῃ, καὶ τὸ πνεῦμα αὐτοῦ κρατεῖ,
οἷον ὦ ἑταῖρε, ὦταιρε. Q. ?