173. ἔγωγε: οὕτωϲ προπαροξυτονητέον τὸ ἔγωγε, ἵν᾿ ᾖ ἕν. A. 174. πάρ᾿ ἔμοιγε: τὴν παρά πρόθεϲιν κατὰ τὴν ἄρχουϲαν ὀξυτονητέον.
καὶ καθόλου ὁπότε ϲημαντικαί εἰϲι ῥημάτων αἱ προθέϲειϲ,
 τοῦτον τὸν τόνον ἀναδέχονται· «ἐπεὶ οὔτοι ἔπι δέοϲ» (515) καὶ «οὐ
γὰρ ἔπ᾿  ἀνὴρ οἷοϲ Ὀδυϲϲεύϲ (Od. β 58). τὴν δὲ ἔμοιγε προπαροξυτονητέον·
ἔϲτι γὰρ Ἀττική, ὡϲ καὶ ἡ ἔγωγε. A. 175. μητίετα: οὕτωϲ Ἀρίϲταρχοϲ τρίτην ἀπὸ τέλουϲ ποιεῖ τὴν
ὀξεῖαν· καὶ ἐπεκράτηϲεν ἡ ἀνάγνωϲιϲ. καὶ ἴϲωϲ πλεοναϲμόϲ ἐϲτι
 τοῦ ε. A. 190. — ἦε: τὸν μὲν πρότερον ϲύνδεϲμον βαρυτονητέον, τὸν δὲ
δεύτερον περιϲπαϲτέον· διαπορητικὴ γάρ ἐϲτιν ἡ ϲύνταξιϲ. καὶ οὕτωϲ
ἐν τῇ καθόλου. ABL. 129 τῷ ante Τροΐην inseruit L. l. 5 Ζωΐλοϲ pro Ζώιλοϲ scr. L. l. 8 ἐπεκταμένον
pro ἐκτεταμένον scribendum proposuit L. l. 9 φῇϲιν pro φηϲὶν exhibui.
168 Lehrsius opinatur sic fere Herodianum scripsisse: Ἀρίϲταρχοϲ.
ἀνάγνωϲιϲ· οὕτω δὲ καὶ ἐγὼ ϲυγκατατίθεμαι. οὐκ ἀγνοῶ δὲ ὅτι τινὲϲ καὶ ἐπήν
κε γράφουϲι. τὸ δὲ ἐπήν ἔχει τὸν ἄν — κεῖϲθαι; 175 cf. ad v. 508. 212. ὧδε γὰρ ἐξερέω· τὸ δὲ καὶ τετελεϲμένον ἔϲται. τὸ
δέ: δύο μέρη λόγου εἰϲίν. A.