ΠΕΡΙ ΑΤΤΙΚΗϹ ΠΡΟϹΩιΔΙΑϹ. 1. Schol. ad Aristoph. Eqq. 487: κραγὸν κεκράξεται: Ἀρίϲταρχοϲ
ὀξυτόνωϲ ἀντὶ τοῦ κραυγαϲτικῶϲ. καὶ Ἡρωδιανὸϲ ἐν Ἀττικῇ
 πρὸϲῳδία. 2. E. M. 804, 11: φωριαμόϲ ἡ κιβωτόϲ ἢ παρὰ τοὺϲ φῶραϲ, ἐπεὶ
πρὸϲ φυλακὴν τούτων κατεϲκεύαϲται, ἢ παρὰ τὸ τὰ φάρη ἔχειν. εἰ μὲν
οὖν παρὰ τοὺϲ φῶραϲ, οὐδὲν πέπονθεν· εἰ δὲ παρὰ τὰ φάρη τὰ ἐντιθέμενα
 αὐτῇ, πέπονθε μεταβληθέντοϲ τοῦ α εἰϲ ω ὡϲ θᾶκοϲ θῶκοϲ.
τὰ διὰ τοῦ αμοϲ τριϲύλλαβα ἔχοντα τὴν πρὸ τέλουϲ ϲυλλαβὴν φύϲει
μακρὰν πάντα μὴ κύρια ὄντα ὀξύνονται χηραμόϲ, οὐλαμόϲ. οὕτωϲ καὶ
 l. 22 post κιβωτόϲ verba παρὰ τὰ φάρη ἡ τῶν φαρῶν δεκτικὴ. ἔϲτι δὲ
ὄνομα ἀρϲενικόν utpote ab epitomatore inculcata omisi. l. 23 pro φορούμενα
posui φάρη ex Epim. Cr. I 430, 7 loco simillimo, ubi explicatiora de trope vocalis
α in ω exstant, quae libro περὶ παθῶν reservavi. l 27 μὴ κύρια ὄντα
addidi ex Epim., intelleguntur enim Πύραμοϲ Τεύταμοϲ, ut patet ex Il. Pr. Ω 228. 

 
φωραμόϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ῖ φωριαμόϲ Ἰλιάδοϲ (228). Ἡρωδιανὸϲ
περὶ Ἀττικῶν προϲῳδιῶν, τρίτη ἀπὸ τέλουϲ ἡ ὀξεῖα. οὐχ
ὡϲ ἀνάλογον, ἀλλ᾿  ὡϲ Ἀττικόν. ἡ μέντοι ϲυνήθεια ὀξυνόμενον ἔχει. 3. Cyrilli lexicon Cram. An. Paris. I 181: εἰλυόϲ. ὀξυτόνωϲ ἡ 
κατάδυϲιϲ τοῦ θηρίου· οὕτω καὶ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ Ἀττικῶν
τόνων βιβλίῳ καὶ μέμφεται τοῖϲ εἰϲ τὸ ι κατατάττουϲι τὴν λέξιν. l. 5 εἰλυόϲ in lemmate pro εἰλόϲ scribendum esse vel literarum ordo monet
cf. E. M 299, 45. l. 7 pro τονόλιοϲ scrpsi τόνων βιβλίῳ, ante τὸ ι inserui
εἰϲ, reprehendit enim Heroddianus eos, qui vocabulm in numerum a simplici ι
ordientium vocum referunt.