Ἐκεῖθεν γὰρ τρία φοιτᾷ σώματα συνιστάμενα διὰ τὴν ψύξιν, ὕδωρ καὶ χιὼν καὶ
							χάλαζα. Τούτων δὲ τὰ μὲν δύο ἀνάλογον καὶ διὰ τὰς αὐτὰς αἰτίας γίγνεται τοῖς
							κάτω, διαφέροντα τῷ μᾶλλον καὶ ἧττον καὶ πλήθει καὶ ὀλιγότητι· χιὼν γὰρ καὶ πάχνη
							 ταὐτόν, καὶ ὑετὸς καὶ δρόσος, ἀλλὰ τὸ μὲν πολὺ τὸ δ’ ὀλίγον. Ὁ μὲν γὰρ ὑετὸς
							ἐκ πολλῆς ἀτμίδος γίγνεται ψυχομένη· τούτου δ’ αἴτιον ὅ τε τόπος πολὺς καὶ ὁ
							χρόνος ὤν, ἐν ᾧ συλλέγεται καὶ ἐξ οὗ. Τὸ δ’ ὀλίγον ἡ δρόσος· ἐφήμερος γὰρ ἡ
							σύστασις καὶ ὁ τόπος μικρός· δηλοῖ δ’ ἥ τε γένεσις οὖσα ταχεῖα καὶ βραχὺ τὸ
							πλῆθος. Ὁμοίως δὲ καὶ πάχνη καὶ χιών· ὅταν γὰρ παγῇ τὸ νέφος, χιών ἐστιν,
							 ὅταν δ’ ἡ ἀτμίς, πάχνη. Διὸ ἢ ὥρας ἢ χώρας ἐστὶ σημεῖον ψυχρᾶς· οὐ γὰρ ἂν
							ἐπήγνυτο ἔτι πολλῆς ἐνούσης θερμότητος, εἰ μὴ ἐπεκράτει τὸ ψῦχος. Ἐν γὰρ τῷ νέφει
							ἔτι ἔνεστι πολὺ τὸ θερμὸν τὸ ὑπόλοιπον τοῦ ἐξατμίσαντος ἐκ τῆς γῆς τὸ ὑγρὸν
							πυρός. Χάλαζα δ’ ἐκεῖ μὲν γίγνεται, ἐν δὲ τῷ πλησίον τῆς γῆς ἀτμίζοντι τοῦτ’
							ἐλλείπει· καθάπερ γὰρ εἴπομεν, ὡς μὲν ἐκεῖ χιών, ἐνταῦθα γίγνεται πάχνη, ὡς δ’
							 ἐκεῖ ὑετός, ἐνταῦθα δρόσος· ὡς δ’ ἐκεῖ χάλαζα, ἐνταῦθα οὐκ
							ἀνταποδίδωσι τὸ ὅμοιον. Τὸ δ’ αἴτιον εἰποῦσι περὶ χαλάζης ἔσται δῆλον.