Ϲχεδὸν δὲ ὅλη ἡ πραγματεία ἡ εἰρηϲομένη καὶ τὰ τοιαῦτα ἅπαντα
προϲδιακρινεῖ, ἐπεὶ πόθεν ἐϲτοχάϲατο Ζηνόδοτοϲ τὸ ὦλλοι {B 1. Κ 1} κατὰ ϲυνολοιφὴν τοῦ ἄρθρου
γράφειν, εἰ μὴ ἐκ τῆϲ δεούϲηϲ ϲυντάξεωϲ κινούμενοϲ; καὶ 6 b 
 πόθεν Ἀρίϲταρχοϲ οὐκ ἔλεγε μὲν πλεονάζειν τὸ ἄρθρον, περιέγραφε 12s δὲ ὡϲ ἐλλείποντοϲ ϲυνήθωϲ τοῖϲ ἄρθροιϲ τοῦ ποιητοῦ; ἔχων γοῦν ἐκεῖϲε ἀφορμὴν
τῆϲ ἀρθρικῆϲ γραφῆϲ, ἀπαιτοῦντοϲ τοῦ λόγου τὸ ἄρθρον, πρὸϲ τὸ ϲύνηθεϲ τοῦ ποιητοῦ ἑκὼν
παρεπέμψατο, ἐκδεξάμενοϲ μᾶλλον τὸν δαί ϲύνδεϲμον ἤπερ τὸ αἱ ἄρθρον ἐν τῷ πῶϲ δαὶ τῶν ἄλλων Τρώων {Κ 408} ἐπιδεδείξεται δὲ τὰ τοιαῦτα ἐν τοῖϲ κατὰ μέροϲ. — Προῦπτον δὲ ὅτι καὶ τὰ τοιαῦτα οὐκ ἀποκοπαί εἰϲιν, ὥϲ τινεϲ ὑπέλαβον,
 argvm. § 6. Controversiae autem hinc exortae eis, quae hoc dicentur libro,
diiudicabuntur. huc pertinet, quod Zenodotus in Iliadis B1 et K 1 articulum inculcavit, Aristarchus
vero consuetudinis Homericae ratione diligenter habita non dixit supervacaneum esse articulum, ubi
verus articulus (non demonstrativus) in poematum Homeri editionibus inveniebatur, sed eum eiecit ex
his locis, etiamsi vulgaris usus poscebat, velut K 408 praetumit δαί coniunctionem, reiecit δ᾿ αἱ
scripturam. 
 argvm. § 7. Desunt voces etiam in huiusmodi enuntiatis: ἀλλ᾿ ἄνα, πάρα δ᾿
ἀνήρ, ubi perperam ἄνα et πάρα existimantur voces in fine mutilatae. 
 testim. et adn. exeg. 3 ὦλλοι. schol. A ad B 1 (Ariston. p 56 Fr.) ἄλλοι: ὅτι
Ζηνόδοτοϲ γράφει ὦλλοι. ὁ δὲ ποιητὴϲ ἀϲυνάρθρωϲ ἐκφέρει, et ad K 1 (Ariston. p 170) ἄλλοι:
παραιτητέον τοὺϲ γράφονταϲ, ὦν ἐϲτι καὶ Ζηνόδοτοϲ, ὦλλοι μὲν, ἢ καὶ τοὺϲ ὁπωϲοῦν βουλομένουϲ
δαϲύνειν. ἔϲτι γὰρ ὁ ποιητὴϲ παραλειπτκὸϲ τῶν ἄρθρων. et cfr infra 38, 13. — 5 περιγράφω persaepe
eximendi, excludendi vim apud Ap. habet, vide RSchneideri comm. p 141 ad 121, 19. — 6 de ἐκεῖϲε
usurpato pro ἐκεῖ vide Lobeckii Phryn. p 44. demonstratur autem adverbio locus qui subsequitur
Homeri, de quo uberius diputat § 127 — 128. vide quae illic adnotavimus. — 7 de ἀφορμή nominis usu
vide RSchneideri comm. p 27: hoc loco rationem significat, unde quis profectus aliquid facere potest
vel debet. — 7 — 8 propter poetae consuetudinem articulum reiecit. — 11 ἐπιδεδείξεται: 77, 8 — 78,
11. — 11 — p 7, 5 Prisc. XVII § 5 110, 27 — 111, 4 H.: in his sunt etiam illa, quibus deest in fine
verbum, ut Virgilius in III Aeneidos «C mihi sola me super Astyanactis imago» dees enim verbum ad
perfectionem orationis, nec enim apocopam possumus eam dicere, quae fit in plena dictione, sed quae
in litera vel syllaba sensu per se carentibus. 
 adn. crit., discr. scr. in ALCBb. post ἔλλειψιν quoque Portus aliquid deesse
suspicatur: exemplum videlicet defectus orationis. quge vero meam suspi- cionem Theodori Gazae
auctoritas, qui pleraque praecepta hinc in I IV librum suarum instiutionum transtulit. is enim
posteaquam egit de defectu literae, syllabae et dictionis: Deficit, inquit, etiam oratio, ut . . .
Verum Gaza l. l. non ex meliore nostris codice Apollonii hausit quae de defectu λόγου dicit, sed ex
Planudis libello περὶ ϲυντάξεωϲ 108, 1 Bachm. | δὲ om B B || 2 εἰρημένη B | πάντα B | προϲδιακρινεῖ]
in A post ει rasura unius litterae || 3 ωλλοι A, ὤλλοι L1, L3 add coronidis signum inter spiritum et
accentum. A in mg: ωλλοι ζηνοδοτοϲ αλλοι αριϲταρχοϲ. οτι ζηνοδοτοϲ και αριϲταρχοϲ προ του απολλωνιου
| ϲυναλιφην A, sed ι in ras ab A 4 γράφειν] ει in ras A2 | δεούϲηϲ] Stadtmueller ci. ἐνδεούϲηϲ ||
οὐκ ἔλεγε] fol 3 r L || 6 τοῦ ποιητοῦ om LCBb || 6—8 ἔχων —ποιητοῦ om A1, in mg add A2 || 6 γοῦν]
οῦν B | ἐκεῖ C || 11 τά τοιαῦτα post μέροϲ conlocat B 
 
 ἀλλ᾿ ἄνα, εἰ μέμονάϲ γε {Ι 247}, πάρα δ᾿ ἀνήρ, ὃϲ καταθήϲει {π 45}, 
 ἀλλὰ πάθη λόγου ἐλλείποντα ῥήματι· πότε γὰρ ὅληϲ λέξεωϲ ἀποκοπὴ γίνεται; μαρτυρεῖ καὶ
αὐτὸ τὸ ὄνομα τοῦ πάθουϲ, εἴγε πᾶϲα ἀποκοπὴ μέροϲ τι τοῦ ὅλου λειπόμενον ὑπαγορεύει. Οὐκ ἀπίθανον δ᾿ οἶμαι κἀκεῖνο παραϲτῆϲαι. Παρεπόμενόν ἐϲτιν ἔϲθ᾿ ὅτε ταῖϲ λέξεϲιν καὶ παρὰ τὰϲ
γραφὰϲ ἁμαρτάνεϲθαι, ἃϲ ἢ προφανῶϲ ἔϲτι καταλαβέϲθαι διὰ τῆϲ ἀκοῆϲ, ἀδήλου τοῦ τοιούτου ὄντοϲ κατὰ τὸν ἐπιλογιϲμὸν ἐξέταϲιϲ κατορθοῖ, ἣν κολοῦμεν λόγον τὸν περὶ ὀρθογραφίαϲ. Τοιοῦτόν τι
παρεπόμενον ὑπολαμβάνω κἀν τοῖϲ λόγοιϲ. ἐπὰν γὰρ τὰ μὴ δέοντα τῶν λέξεων ἐπιϲυναφθῇ, τὸ
τοιοῦτο 7p καλοῦμεν ϲολοικιϲμόν, ὡϲ τῶν ϲτοιχείων τοῦ λόγου ἀκαταλλήλωϲ
ϲυνελθόντων. εἴπερ οὖν ἔϲτιν μαθεῖν τἀκριβὲϲ τῆϲ γραφῆϲ, μαθεῖν ἄρα ἔϲτι καὶ τἀκριβὲϲ τῆϲ ϲυντόξεωϲ
τοῦ λόγου. argvm. § 8. Vitiosas scripturas singularum vocum cum soloecismis,
orthographicos canones cum regulis verborum construedorum comparare licet. testim. et adn. exeg. 1 cfr de adv. 136, 27 et EM 95, 47: ἄνα· «ἀλλ᾿ ἄνα εἰ
μέμοναϲα» ἀντὶ τοῦ ἀνάϲτηθι. ὅλη ἡ λέξιϲ (scil ϲτῆθι) ἀκεϲπάϲθη. οὐκ ἔϲτι δὲ ἀποκοπὴ ἐπὶ τοῦ
τοιούτου. Ἡρωδιανόϲ (Π 207, 16 Ltz). — 2 cfr de adv 136, 26 et de coni. 233, 19. Herodianus autem de
hoc πάρα praepositionis usu cum Apollonio non consensit, si eis fides quae legimus EM 651, 25: πάρα·
ϲημαίνει τρία. «τίϲ ἔϲθ᾿ ὁ πωλῶν τἀνδράποδ᾿; 〈ὅδ᾿〉 ἐγὼ πάρα» ἀντὶ τοῦ πάρειμι. «πάρα δ᾿ ἀνήρ» ἀντὶ
τοῦ πάρεϲτι. «πάρ᾿ ἔμοιγε καὶ ἄλλοι» ἀντ τοῦ πάρειϲί μοι. τίνοϲ ἄρα ἡ ἀποκοπή; ἔϲτι τοῦ εἰμί καὶ τοῦ
ἔϲτι καὶ τοῦ εἰϲί ἀποκοπή. πρὸϲ τὸ ϲημαινόμενον καὶ ἀποκοπή. περὶ παθῶν (scil Ἡρωδιανοῦ. D 207, 20
Ltz). at probabile Lentzio iure visum est, hoc totum adnotamentum ab epitomatore prorsus immutatum
et sententiam ab Herodiano alienam inculcatam esse. — 6 —14 Prisc. XVII § 6 p 111, 12—19 H.: Quomodo
autem literarus rationem vel scripturae inspectione vel aurium sensu diiudicamus, sic etiam in
dictionum ordintione disceptamus rationem contextus, utrum recta sit an non. nam si incongrua sit,
soloecismum faciet, quazi elementis orationis inconcinne coëuntibus, quomodo inconcinnitas literarum
ve syllabarum ve eis accidentium in singulis dictionibus facit barbarismum. sicut igitur recta ratio
scripturae docet literarum congruam iuncturam, sic etiam rectam orationis compositionem ratio
ordinationis ostendit. adn. crit., discr. scr. in ALCBb. 2 ἳϲ om L1, add L2 | καταθήϲει] in A fol 2v
extremae literae sunt κα, infra quas legitur ζήτει τὸ τέταρτον a manu recentissima. subaudiendum
φύλλον: nam in quarto folio recto continuatur quod in fine secundi versi legitur, quia tertium et
quartum sedem suam commutarunt. L2 ν add καταθήϲει verbo || 3 παθει A | ελλειποντα A, ἀλλείποντι L,
ἑλλείποντοϲ CBb | ῥήματοϲ B, sed ι habet sub ο adscriptum || 5 ὑπαγορεύει] fol 3 v L || 6 απειθανον
A | ante παρεπόμενον L2 add et in mg hoc signo repetito καίπερ | post παρεπόμενον add γὰρ C | ἐϲτιν
ALb, sed in L verbum erasum, ab CB omissum 7 παρα A, περ LCBb. cfr infra 11, 4. 163, 28. 164, 1.
206, 12 et 28. 208, 8. 224 17 || 8 ἀκοῆϲ] κονῆϲ L1, corr L2 || 9 λογιμὸν LCB | τὸν] τῶν A || 10 ante
τοιοῦτον add τὸ B | κἀν L2 in ras, quid L1 scripserit non liquet || 11 επιϲυναφθῆι A, ϲυναφθῇ LCBb |
τὸ om L1, add L3 || 12 ἀκαταλλήλων C κοινὸν ἔθοϲ, ὑποτακτικὰϲ δὲ τὰϲ διὰ τοῦ γμ ἢ κμ ἢ χμ· ἔτι τε λπκτικὰϲ μερῶν λόγου τὰϲ εἰϲ τὸ λϲ, ρϲ, νϲ, ἄλλαϲ πλείϲταϲ. ἀλλὰ καὶ ἐπὶ λέξεων τὸ αὐτό· προθέϲειϲ γοῦν
καλοῦμεν καὶ προτακτικὰ ἄρθρα καὶ ὑποτακτικὰ καὶ ἔτι ἐπιρρήματα, ἃ μᾶλλον ἀπὸ τῆϲ
ϲυντάξεωϲ τὴν ὀνομαϲίαν ἔλαβεν ἤπερ ἀπὸ τοῦ δηλουμένου. Καὶ ἐν λόγῳ δὲ ἔϲτι τὸ τοιοῦτον εὑρέϲθαι,
 ὁπότε τὰ ἐκ ϲυνημμένων ἀληθεύει προλημματιζόμενα τῶν ἐπιφερομένων, ὥϲπερ ἔγκειται κατὰ
τὴν πρώτην τοῦ λόγου ϲυναφήν, εἰ τῇδέ τιϲ testim. et adn. exeg. 1 κοινὸν ἔθοϲ.
in communi dialecto quippe ubi spiritus asper mediis in vocibus non audiatur, vocales aspiratae
indicant initium vocis. — τὰϲ διὰ τοῦ γμ ἢ κη ἢ χμ. cfr AO IV 332, 14 (Herodian. II 396, 6 Ltz) de
θμ. φν γδ χμ κμ ϲγ ϲδ (deest γμ): ταῦτα οὐδέποτε ἐν ϲυμπλοκῇ ἐν ἀρχῇ εὑριϲκόμενα, ἐν μέϲῳ ἀλλήλων οὐ
χωρίζονται, et EM 521, 29 (Herod. D 396 12 Ltz): δεῖ γινώϲκειν ὅτι τὸ κ πρὸ τοῦ μ οὐδέποτε
εὑρίϲκεται ἐν ἀρχῇ λέξεωϲ. — 2 λϲ, ρϲ, νσ. cfr Choeroboscus I 256, 35 Hilg. (Herodian. II 715, 28
Ltz): τὰ εἰϲ τὸ σ λήγοντα πρὸ τοῦ ϲ ἔχει τὸ λ ὡϲ τὸ ἅλϲ, τὸ ν ὡϲ τὸ Τῖρυνϲ, ἢ τὸ ρ ὡϲ τὸ μάκαρϲ. — 4
Apollonio ἐπίρρημα videbatur significare: quod verbo praemissum est. cfr de adv. 125, 6: τί δή ποτε,
εἰ καὶ ἐν ὑποτάξει ἐϲτὶ τὰ ἐπιρρήματα τοῦ ῥήματοϲ καὶ ἐν προτάξει, ἀπὸ τοῦ προτετάχθαι τὴν ὀνομαϲίαν
ἔλαβε; — ἃ non solum ad ἐπιρρήματα, sed etiam ad προθέϲειϲ et ad προτ. ἄρθρα καὶ ὑποτ. referendum
est. ϲυντόξεωϲ hic de collocatione verborum dictum, ut 305, 22 alibi. ceterum vide Adnot. crit. —
5—p 10, 3 cfr infra 245, 12 — 22. — 6 — 7 ϲυνημ- μένων et ϲυναφήν. Ut coniunctiones, quas nunc
condicionales vocamus, iam Stoici ϲυναπτικοὺϲ ϲυνδέϲμουϲ nuncupabant (vide Laert. Diog VII § 71),
ita periodum condicionalem ἀξίωμα ϲυνημμένον. itidem ϲυνημμένα hic et infra § 10 sunt membra talis
periodi et ϲυναφὴ conexio condicionalis. cfr Dion. Thr. 88, 1. 91, 2 et index in Dion. U. —
προλημματιζόμενα. de tota periodo Ap. dicit quod de protasi tantum dicere ei licebat, vide Argum. —
τὴν πρώτην τ. λ. ϲυναφήν ideo videtur Ap. rectam periodi condicionalis formam appellare, quia ut
secundam opponit eam, quae verritati contraria est et fillius formae inversione nascitur. 
 Adn. crit., discr. sca in ALCBb. 1 ὑποτακτικὰϲ] ϲ induxit 2 | τὰϲ] ϲ induxit L
ἢ κμ ἢ χμ A Prisc. b, χμ ἢ γμ LB, γμ ἢ χ C | A in mg inferiore: οτι ουκ εϲτν ἡ γμ ἡ κμ ἡ χμ ειϲ
ἐντέλειαν τάξεωϲ αλλ εἰϲ μεϲην ϲυνταξιν και οὐδέποτε εν αρχη η ληκτικη | ληκτικὰϲ] ϲ induxit I2 || 2
ante λόγου add τοῦ B τὰϲ εἰϲ τὸ add Uhlig |  λc] λ in ras A2 | ρϲ A Prisc. b. om LCB A in mg
inferiore: πτι το λϲ ρϲ νϲ τελικα μορια | καὶ ἄλλα πλεῖϲτα B, atque L quoque femininum in neutrum
mutavit |  καὶ om L1 CB, add L || 3 οῦν C || 4 pro ἐπιρρήματα Dronke 605 voluit ὑποτακτκὰ ῥήματα
scribi duce Prisciano, sed ἐπιρρήματα locum hic hebet (vide Testim.), nec nisi hoc ex Prisciani
discrepantia conicere licet, post ἐπιρρήματα intercidisse καὶ ὑποτακτικὰ ῥήματα. de ὑποτακτικῆϲ
ἐγκλίϲεωϲ nomine vide infra 266, 6 | ὃ μᾶλλον] fol 4 v A || 5 ἤπερ vocis η in ras A2 |  εὑράϲθαι L1,
acutum in circumflexum mutavit L2 || 6 post ἀληθεύει add προϲλαμβανόμενα καὶ οἶον B |
προλημματιζομενων ut videtur A1, ων in α mutavit A2 || 7 ὥϲπερ Uhlig, ἅπερ codd. et edd., a qua
vocula inc. fol 4 v L; poterat etiam καθάπερ poni. Kayser * ἅπερ defendens et ad ἐπιφερομένων
referens sic προλ. — ϲυναφήν interpretatur: vorausgeschickt als Annahme nahme dem Folgenden, was in
dem erstes Teil der zusammengesetzte Periode schon enthalten ist, wie hier das κινεῖϲθαι in dem
περιπατεῖν ϲυναλοιφήν L1, ϲυναφήν L4 | εἰ τῇδέ τιϲ Ab, εἴ τοι δή τιϲ L, εἴ τιϲ οὕτωϲ CB 
 ἀποφαίνοιτο, εἰ περιπατεῖ Διονύϲιοϲ, κινεῖται· οὐ μὴν, εἰ 
 Διονύϲιοϲ κινεῖται, περιπατεῖ. ἀντιϲτρέφοντοϲ γὰρ τοῦ λόγου οὐκ ἀληθεύει τὸ ὅλον. Ϲτοιχεῖον ἔϲθ᾿ ὅτε εἰϲ δύο μερίζεται τρόπῳ ϲυλλαβικῷ, ἧδε 
 ἕαδε ἀλλὰ καὶ δύο εἰϲ ἓν ϲυναλείφεται, βέλεα βέλη. καὶ ϲυλλαβὴ εἰϲ δύο μερίζεται (λέγω
τὴν κυρίωϲ ϲυλλαβήν), κοῖλον κόϊλον· ἀλλὰ καὶ δύο ϲυλλαβαὶ εἰϲ μίαν ϲυνίαϲιν, ἡνίκα παρὰ τὴν γήραϊ
τριϲύλλαβον 8 b διϲύλλαβόν φαμεν τὴν γήρᾳ, παρὰ τὴν Ἀΐδηϲ Ἅιδηϲ. ἀλλὰ
καὶ. λέξειϲ, ἡνίκα ἡ ἀκρόπολιϲ πόλιϲ ἄκρη, ἡ καλλίχοροϲ {λ 581} 14s 
 argvm. § 10. Atque conectuntur aut dissolvuntur enuntiata non minus quam
litterae, syllabae, voces. conectunt coniunctiones, quibus omissis dissolvitur oratio. 
 testim. et Adn. exeg. 2 ἀντιϲτρέφοντοϲ ut ἀναϲτρέφοντοϲ de pron. 36, 7. — 4—p
11 1, 10 Prisc. XVII § 8.9. p 112, 14—113, 20H.: Elementum est quando in duo dividitur modo
syllabico, id est contemplatione temporum, ut fieri pro firi . . . sed etiam duo in unum coëunt, ut
tibicen pro tibiicen . . . syllaba quoque in duas dividitur, ut aulae, aulaï . . . (§9) sed etiam
duae syllabae in unam coëunt, ut . . . aeripede pro aëripedem . . . sed etiam dictio dividitur, ut
si dicam respublica felix est et res felix est publica . . . etium divisa possunt coniungi, ut
malefida . . . Orationibus similiter accidentes coniunctiones es quando coniungunt duas ve plures
orationes, est quando subtractae dissolvunt, ut . . . «Forte citi ferru, date tela, impellite
remos». — 4 τρόπῳ ϲυλλαβικῷ ita, ut simul syllabarum numerus augeatur. — 5 de adv. 147, 12 Ap.
dubitat. an ἑ in ἕαδε pleonasmus sit, ut in ἕεδνα et ἑώρων. Herodianus autem ita, ut hoc loco
Apollonius, sentit in pros. Il. ad Ξ 340 (D 90, 21 Ltz): τὸ ἕαδε διαίρεϲίϲ ἐϲτι τοῦ ἧδε. — 6 λέγω
τὴν κυρίωϲ ϲυλλαβήν. cfr Adn. exeg. ad § 4. additus hoc est, quia ἧδε vocis prior syllaba non erat
κυρίωϲ ϲυλλαβή. ceterum quae nunc sequuntur tria exempla ab antecedentibus duobus ita differunt, ut
eaedem litterae in diremptione et coniunctione serventur. — 6 κόϊλον. cft de pron. 87, 4 de νῶϊ et
ϲφῶϊ: ἴϲωϲ ἐν τῇ κατὰ διάϲταϲιν διαιρέϲει ἐϲτίν, ὡϲ κόϊλον, πάϊϲ. Arcad. 63, 1 Schm. (Herod. I 162,
14Ltz): τὸ κόϊλοϲ ἀπὸ τοῦ κϲῖλοϲ κατὰ πόθοϲ. Theognost. AO II 61, 16 (Herod. D313, 25 Ltz): τὸ
κοῖλοϲ διὰ τῆϲ οι διφθόγγου γράφπται, ὅτι εὕρηται καὶ ἐν διολύϲει κόϊλον. Priscisn. I § 53 39, 21
H.: in hoc queqme Aeolis sequimur sic enim illi dividentes dyphthongum κόϊλον pro κόλον dicsnt. quod
autem syntsmis antonymicique locis et apud Theognostum Priscianumque non κόϊλοϲ, sed κόϊλον legitur,
videtur ex alicuius poetae loco repetendum esse πόλιϲ ἄκρη. apud Ho- 
 Adn. crit., discr. scr. in ALCBb. 1 prius εἰ in ras A | οὐ μὴν εἰ add Lange*,
εἰ tantum add Dronke ΙΙ 601 || 2 ante περιπ. add εἰ A2L4CBb, ἴϲ. περιπ. εἰ κιν. Soph. || 4 AI in mg:
οτι τα ϲτοιχεια και ϲυναιρειται και μερίζεται, γηραϊ γήραι, ῆδε εαδε βελεα βελη, κοῖλον κοϊλον,
ἀϊδηϲ αιδηϲ ακροπολιϲ πόλιϲ ἄκρη καλλιχοροϲ χορω καλῆ ϲὺν άγριον παϲιμελλουϲα κηρεϲϲιφορητουϲ | δε
A, ἥδε L || 5 ϲυνολοίφεται L || 6 λέγω — ϲυλλαβήν induxit L || 7 μίαν ALb, ἓν B, δύο C sed apposita
iusta scriptura cum γρ | ϲυνίαϲν] coëunt Prisc., ϲυνιϲιν A1, ϲυνίζουϲιν A2L1CBb, ϲυνιζάνουϲιν L2 |
post ἡνίκα add τὴν B | παρὰ] περὶ γήραϊ] ι om L1, add L τριϲύλλαβον Ab, ϲυλλαβὴν LCB. post
τριϲύλλαβον vide- tur addendum esse φωνὴν. Sophianus voluit τὴν in τὸ mutari || 9 post λέξειϲ add L2
% et in mg eodem signo repetito διαλύονται. atque hoc vel tale quid desiderari patet | post ἡνίκα
add καὶ B | ἀκρόπτολιϲ | ἄκρη ALb, ἄκρα CB | post ἄκρη add καὶ L | καλλίχοροϲ Ab, καλλίχωροϲ
LCB 
 
 χορῷ καλή {Π 180}, καὶ ἔτι ϲύαγρον ϲῦν ἄγριον {I 539} ἀλλὰ καὶ τὰ
διαλελυμένα ϲυνίζει, ὡϲ ὑφ᾿ ἓν μέροϲ λόγου ἀνέγνωμεν τὸ παϲιμέλουϲα {μ 70} κοὶ κηρεϲϲιφορήτουϲ {Θ
527}. Ἀλλὰ κἀν τοῖϲ λόγοιϲ οἱ παρεπόμενοι ϲύνδεϲμοι ἔϲθ᾿ ὅτε ἑνοῦϲι δύο λόγουϲ ἢ καὶ 
πλείουϲ, καθάπερ οἱ ϲυνδεόμενοι λόγοι ἐκ ϲυνημμένων ἢ παραϲυνημμένων ἢ καὶ ἔτι
ϲυμπεπλεγμένων· ἢ πάλιν ἀποϲτάντεϲ διάλυϲιν τῶν λόγων ποιοῦνται, ὡϲ ἔχει τὸ ᾔομεν, ὡϲ ἐκέλευεϲ, ἀνὰ δρυμά, φαίδιμ᾿ Ὀδυϲϲεῦ· εὕρομεν ἐν βήϲϲῃϲι τετυγμένα δώματα καλά {κ 251 — 2}. ἔδει γὰρ ϲυμπλέξαι τῷ καί· καὶ εὕρομεν ἐν βήϲϲῃϲι. Ϲτοιχεῖα ὑπερτίθεται, ἡνίκα ἡ κραδία καρδία, παρὰ τὸ argvm. § 11.
Invertitur ordo litterarum, syllabarum, vocabulorum nec minus enuntiatorum. 
 merum πόλει ἄκρῃ legitur Z 88. 297. 317. H 345, πόλιν ἄκρην X 383, ἄκρηϲ
πόλιοϲ Z 257. — καλλίχοροϲ χορῷ καλή. Schol. A ad Π180 (Aristonic. p 261 Fr.): ἡ διπλῆ ὅτι τὸ «χορῷ
καλή» πρὸϲ 〈ἓν〉 ἐκληπτέον, καλλίχοροϲ, διαπρέπουϲα ἐν τῷ χορεύειν. 
 testim. Adn. exeg. 2 — 3 ἀνέγνωμεν — κηρεϲϲιφορήτουϲ. cfr Schol. A ad Θ 527
(Herod. Π 62, 19 Lt z) κηρεϲϲιφορήτουϲ: ϲυνθέτωϲ ἀνέγνω ὁ Ἀρίϲταρχοϲ καὶ οἱ πλείουϲ . . . οὐδέποτε
δὲ δοτικὴ ἐπεκτεταμένη κατ᾿ ἀρχὴν ϲυντέθειται, οἶον πᾶϲι καὶ πάντεϲϲι — παϲιμέλουϲα, οὐχὶ παρὰ τὴν
πάντεϲϲι ἡ ϲύνθεϲιϲ . . . ἀλλ᾿ ὅμωϲ ἐπεκράτηϲεν ἡ Ἀριϲτάρχειοϲ. et Schol. HQ ad μ 70 (Herod. II 153,
17): ὑφ᾿ ἓν παϲιμέλουϲα. —5—6 ϲυνημμένοι λόγοι coniunguntur ϲυνδέϲμοιϲ ϲυναπτικοῖϲ (εἴ εἴπερ
similibus), παραϲυνημμένοι παραϲυναπτικοῖϲ (ἐπεί ἐπείπερ sim.), ϲυμπεπλεγμένοι ϲυμπλεκτικοῖϲ (μέν δέ
τέ καί sim.). vide Dion. Thr. 88, 3. 91, 2. 92, 2 U. — 7 —10 cfr de coni. 225, 22, ubi eisdem Homeri
vermibus subicitur: λείποντοϲ τοῦ καὶ. — 11 — p 12,7 Prisc. XVII § 9 p 114, 2—5 H.: Litterae
transmutantur, ut Teucer pro Teicre; sic etam syllabae, ut displicina pro disciplina; nec nen etiam
dictio, ut plebis tribunus pro tri- 
 Adn. crit., Discr. scr. in ALCBb. 1 χορῷ καλή b duce A codice, qui η in ras
habet ab A2 (A1 videtur καλει scripsisse), χώρα καλή CB, χωρόκαλη L1, χῶροϲ καλή L καὶ ἔτι] fol 5 r
L | ϲύαγρον add Sophianus, ϲῦν ἄγριον AL2b, ϲυνάγριον L1CB, qui subiciunt ἄγριον ϲῦν. A in mg
infer.: ὅτι το ϲυν άγριον ὁυτωϲ λεγουϲιν οι αρχαῖοι, ϲύναγρον δε ου λεγουϲιν, quibuscum cfr
Phrynichi epit. p 381 Lob.: ϲύαγροϲ οὐ ῥητέον· ϲῦν ἄγριον οἱ ἀρχαῖοι λέγουϲι, et Lobeckii
adnotationem || 2 λελυμένα LCB | ϲυνιζάνει L2, ϲυνίζειν B || 3 A in mg infer.: ὁτι εϲχεν απολογίαν
το πᾶϲι μελλουϲα ἐν ἑνὶ αναγινωϲκεϲθαι το ποιητικωτερον αυτὸ εῖναι | post καὶ add τὸ C | A in mg
infer.: ὅτι το κηρεϲϲιφορήτουϲ εν ϲυνθεϲει ανεγνω αριϲταρχοϲ φαϲκων και τον ποιητην τουτο ειδεναι εκ
του διαλυϲαι και ειπεῖν οὓϲ κῆρεϲ φορέουϲι κἀν A Cb, καὶ L1, καὶ ἐν L2B. Prisc. videtur non. legisse
praepositionem || 5 ϲυνημμένων] prius μ in ras A2, ϲυν ras L AIII in mg απο ϲυναπτι περιπατω
κινουμαι απο πρϲυνα επει π π τ κιν μ | ἢ πα- ραϲυνημμένων om B || 6 καὶ ἔτι indunit L2 |
ϲυνπεπλεγμενον A, sed o in ω corr A pro posteniϲre ἢ CBb exhibent οἳ | πόλιν L | 8 ἠΐομεν L1, ἴομεν
L3B, ωμεν C | ἐκέλευϲ’ L1C, corr in ἐκέλευεϲ L, δρυμὰ om L1, add L2 |  ants Ὀδυϲϲεῦ add ὦ L || 9 ἐν
βήϲϲῃϲι] inc. fol 3 r A || 10 τῷ Ab, τὸ L, τὸν CB | posterius καὶ om L | εὕρωμεν A || 11 κραδία
καρδία A, καρδία κραδία LCBb. ordinem optimi codicis tuetur, quod in EM 538, 44 de κρίκοϲ nomine
invenitur 
 ϲκέπω τὸ ϲκέποϲ καὶ πέϲκοϲ {Nicand. Ther. 549}. ἀλλὰ καὶ ϲυλλαβαί ἡνίκα τὸ ἐξαπίνηϲ
ἐξαίφνηϲ, ἡνίκα τὸ ὄρωρεν ὤρορεν {δ 712. ψ 222}. ἀλλὰ καὶ λέξειϲ, ὅτε ἡ οἰνοφόροϲ φερέοινοϲ γῆ
λέγεται, οἵ τε ἀνδρόγυνοι γύνανδροι {Sophocl. frg. 878 N2}. Ἀλλὰ 
 καὶ λόγοι, τὰϲ μὲν ἄρα θρέψαϲα τεκοῦϲά τε {μ 134} αὐτὰρ ὅ γ᾿ εἴϲω ἴεν καὶ ὑπέρβη λάϊνον οὐδόν {π 41}. bunus plebis . . . Orationes quoque, ut nutrivit filios ac peperit pro peperit
ac nutrivit. testim. et Adn. exeg. 1 EM 68, 21 post alia ὑπερβιβαϲμοῦ exempla: καὶ ϲκέπω
ϲκέποϲ καὶ πέϲκοϲ· ϲημαίνει δὲ τὸ προβάτειον δέροϲ. Μεθόδιοϲ. vide etiam Lobeck. rhemat. 314. — 2 EM
633, 12 Ἔϲτι κα ὀρῶ περιϲπώμενον, τὸ διεγείρω καὶ ὁρμῶ . . . τούτου ὁ μέϲοϲ παρακείμενοϲ ὦρα καὶ
ὄρωρα καὶ καθ᾿ὑπερβιβαϲμὸν ὤρορα. et 816, 47: χοώμενοϲ καὶ ἐν ὑπερθέϲει βαρυτόνωϲ χωόμενοϲ, ὡϲ ὄρω
ὀρῶ ὄρωρεν ὤρορεν. Choerob. in Theodos. Π 89, 28 Hilg. (567, 6 G.): ὀλῶ ῶλα καὶ ὄλωλα, ὀμῶ ὦμα καὶ
ὄμωμα, ὀρῶ ὦρα καὶ ὄρωρα· τὸ γὰρ «ὑπώρορε Μοῦϲα λίγεια» (ω 62) διὰ τὸ μέτρον ὑπερβιβαϲμὸν ἀνεδέξατο.
— 3 unde Ap. φερέοινοϲ γῆ sumpserit ignoramus. — 4 Trypho π. τρόπων Rhet. gr. VIII 741 W., III p
196, 26 Sp.: κατ᾿ ἐναλλαγήν (scil ὀνοματοποιια γίνεται), ὡϲ ὅταν ἐπὶ ϲυνθέτων ὀνομάτων ἐναλλάξῃ τιϲ
τὸ καθωμιλημένον, ὡϲ παρὰ Ϲοφοκλεῖ «οἱ γὰρ γύνανδροι καὶ λέγειν ἠϲκηκότεϲ» ἀντὶ τοῦ οἱ ἀνδρόγυνοι.
Polybius Sard. π. ϲχηματιϲμῶν Rhet. V p 612 W., III p 106, 7 Sp.: ἢ τὴν ϲύνθεϲιν τῆϲ λέξεωϲ
ἐναλλάττουϲιν, ὡϲ παρὰ Ϲοφοκλεῖ «οἱ γὰρ γύνανδροι καὶ λέγειν ἠϲκηκότεϲ» ἀντί τοῦ ἀνδρόγυνοι. —5— 7
Aliter sentiunt duo artis Dionysianae interpretes, fidi alioquin asseclae Dyscoli. Heliodorus 103,
23 Hilg.: οὐ δεῖ γε οὖν . . . τὰ Ὁμηρικὰ μέμφεϲθαι ὡϲ ἀτάκτωϲ κατειλεγμένα καὶ δεόμενα ἀναϲτροφῆϲ ἐν
τῷ «τὰϲ μὲν . . . τεκοῦϲά τε», «αὐτὰρ . . . οὐδόν» οὐδὲ γὰρ τάξιν ἀπαιτεῖ, καθὰ εἰρήκαμεν, ὁ
ϲυμπλεκτικὸϲ ϲύνδεϲμοϲ. Stephanus 285, 10 H.: Τούτοιϲ (scil τοῖϲ ϲυμπλεκτικοῖϲ ϲυνδέϲμοιϲ) . . .
δυνάμεωϲ λόγοϲ, τάξεωϲ δὲ οὐδείϲ· διὸ τὰ ex Herodiano excerptum (D 376, 1 Ltz): ἔϲτι δ᾿ ὅτε καὶ ἐν ὑπερθέϲει γίνεται
κίρκοϲ, ὡϲ κραδία καρδία. nam sic ut legatur, utique flagitatur antecedentibus Adn. crit., discr. scr. in ALCBb. 1 καὶ πέϲκοϲ om L1, add L2. CB pro
ϲκέπω—πέϲκοϲ exhibent κρατῶ κάρτοϲ | post ἀλλὰ καὶ add αἱ C | ϲυλλαβῆ L, ϲυλλαβὴ B || 2 in ἐξαίφνηϲ
non syllaba transposita est, sed littera, quocirca Kayser ἡνίκα —ἐξαίφνηϲ ante παρὰ τὸ ϲκέπω
traiciendum esse censet. At Apollonius. aperte binis exemplis singulas ὑπερθέϲεωϲ species illustrare
volebat. neque hoc suspicionem contra ἡνίκα —ἐξ. movet, quod Ap. infra 341, 22 ἐξαίφνηϲ ab ἐξ
ἀφανίαϲ derivat, nec quod subsequens exemplum ipsum quoque ἡνίκα coniunctione inducitur. cfr supra
5, 15 | ἡνίκα — ὤρορεν L induxit et scripsit καὶ ὤρορεν ὄρωρεν || 3 ἀλλὰ καὶ] fol 5 v L | λέξειϲ]
Prisc. dictio | ἡ Ab, ὁ LCB | οἰνοφόροϲ] οι in ras A2 | γῆ Ab, om ceteri || 3— 4 AII in mg super.:
οτι το γυνανδροι και φερεοινοϲ ποιητικα || 5 λόγοι A Prisc., λόγοϲ LCBb || 7 ante αὐτὰρ add καὶ L4B
| Bekker: Apud Homerum Od. 17, 30 nunc legitur αὐτὸϲ δ᾿ εἴϲω. Sed Od. 16, 41 legitur. quod codices
Apollonii praebent, nisi quod omittunt γ᾿ εἴϲω] ω in ras A2 | ἴεν AL1, εῖεν L2, ἴε C, ἤϊε B | λάϊον
L | AII in mg super.: οτι ταϲ μεν αρα θρεψαϲα τεκουϲα τε ει και υπερβιβαϲμοϲ ουκ αλογωϲ. οἱ γαρ
ϲυμπλεκτικοι των ϲυνδεϲμων ταξιν ουκ επαγγελλοντοι. quibuscum cfr quae in Testim. ex scholiis
Dionysianis exscripsimus c. III 9 b