Πάϲη λέξει παρέπονται δύο λόγοι, ὅ τε περὶ τῆϲ ἐννοίαϲ καὶ ὁ
περὶ τοῦ ϲχήματοϲ τῆϲ φωνῆϲ. ὅθεν καὶ ἡ τῶν ἐπιρρημάτων διέξοδοϲ
εἰϲ τούϲ προκειμένουϲ λόγουϲ ὑποϲταλήϲεται. καὶ πρότερόν γε τὸν περὶ
 τῆϲ ἐννοίαϲ λόγον ποιήϲομαι. Ἔϲτιν οὖν ἐπίρρημα μὲν λέξιϲ ἄκλιτοϲ, κατηγοροῦϲα τῶν ἐν τοῖϲ 
ῥήμαϲιν ἐγκλίϲεων καθόλου ἢ μερικῶϲ, ὧν ἄνευ οὐ κατακλείϲει διάνοιαν. Ὅτι μὲν οὖν ἐνὶ ϲχηματιϲμῷ κέχρηται, προῦπτόν ἐϲτιν, ἀποδείξεωϲ
παρεπομένηϲ τοιαύτηϲ. — Ἡ τῶν ὀνομάτων ϲύνταξιϲ πρὸϲ τὰ ῥήματα
παρίϲτηϲι διάθεϲιν ἐγγιγνομένην τοῖϲ πτωτικοῖϲ, ἔκθ’ ὅτε καὶ τῶν πλαγίων
πτώϲεων ϲυμπαραλαμβανομένων, ἐφ’ ἃϲ καὶ ϲυντείνει ἡ διάβαϲιϲ ἡ ἀπὸ 
 τῆϲ ἐνεργείαϲ. οῖον Τρύφων περιπατεῖ ἡ διάθεϲιϲ ἡ ἐκ τοῦ περιπατεῖ
ἐπὶ τὸν Τρύφωνα ϲυντείνει. Τρύφων τύπτει Διονύϲιον· ἡ
ἐκ τοῦ Τρύφωνοϲ διάβαϲιϲ ἐνεργητικὴ διαβιβάζεται ἐπὶ τὸν Διονύϲιον.
καὶ ἐπὶ παθητικῆϲ διαθέϲεωϲ, ὑπὸ Τρύφωνοϲ τύπτεται Διονύϲιοϲ
 Argvm. 1 Primum de vi ac notione, deinde de forma ac specie adverbii
dicendum erit. — 5 Definitio, cuius partes singillatim percensentur. 7 1) Adverbia
indeclinabilia sunt. Neutra adiectivorum, ubi adverbiorum notionem
induunt, ipsa quoque fiexionem non patiuntur. 
 Testim. 5 Schol. Dion. Thr. BA p. 931, 33 ἰπίρρημά ἐστι λέξις ακλιτος ακτηγοροῦσα
τῶν ἐν τοῖς ῥήμασιν ἐγκλίσεων καθόλου ἢ μερικῶς, ὧν αυεν οὐ κατκκλείει
διάνοιαν. Prisc. XV, 1 p. 60, 1 Hertz Adverbium est pars orationis indeclinabilis.
cuius significatio verbis adicitur . . Sunt igitur quaedam adverbia.
quae omnibus convenienter sociantur temporibus . . . sunt alia, quae cum separatim
tempora significant, necessario separatim eis coniunguntur . . . sunt quae cum
omnibus apte sociantur modis . . sunt quae non omnibus modis possunt coniuntqi.
ibid. p. 62, 16 Et verbum quidem sine adverbio perfectan potest habere sigmificationem;
adverbium vero sine verbo vel participio, quod vim verbi possidet, non
habet plenam sentemtiam. 
 Discr. script. Subsequitur hic liber in codice librum, qui est de coniunctione
ab initio fol. 114 r. incipit. Inscriptio περι τηϲ εννοιαϲ maiuse. A. In primis
foliis haud pauca, quae JBekker nullo negotio, ut videtur, legit, nunc madore
fere evanuerunt | 1. πάϲῃ λέξει] παϲη λε evan. in A | και ο evan. in A | 2. επιρρη
evan. et λογουϲ fere evan. in A | 3. υποϲτα evan. in A, ὑποδιαϲταλήϲεται
EEgger | 4. λόγον] λογο evan. in A | 5. κατηγοροῦϲα] κατ enan. in A | 6. καθόλου]
θολου evan. in A | κατακλείϲει b, κατακλιϲει A, κατακλείει e schol. Dion.
RSkrzeczka | 9. εγγιγνομενην A, ἐγγινονένην b | 12 ante ϲυντεινει aliquid deletum
in A | 13. διάβαϲιϲ Ab, διάθεϲιϲ GFSchoemann 

 
Τὰ δὴ οὖν πτωτικὰ τὴν τοιαύτην ϲύνταξιν πρὸϲ τὰ ὀνόματα μὴ ἀναδεξάμενα, 
ἐπικείμενα δὲ τοῖϲ ῥήμαϲιν, ἅπερ πρὸϲ ἕτερα πτωτικὰ τὴν
τοιαύτην ϲύνταξιν ἐποιοῦντο, ἐκαλεῖτο οὐκέτι πτωτικά, ἀλλ’ ἐπιρρήματα
διὰ τὸ ϲύνταξιν ἐπιρρημάτων ἀναδέξαϲθαι. οἷον ὁ μὲν λέγων οὕτωϲ
 ταχὺ περιπατεῖ κατηγορεῖ τάχα τινὸϲ πτωτικοῦ ταχέοϲ, ὡϲ εἰ 
μειράκιον περιπατεῖ, καὶ εἰ οὕτωϲ τιϲ εἶποι, τὸ ταχὺ περιπατεῖ
μειράκιον· τὸ τηνικαῦτα γὰρ τὸ ταχύ ἐπίκειται τῷ μειράκιον, καὶ ἔτι 
καλεῖται ὄνομα ἐπιθετικόν, καὶ διὰ τοῦτο ϲυγκλίνεται τῷ μειρακίῳ, τοῦ
ταχέοϲ μειρακίου, τῷ ταχεῖ μειρακίῳ. ἡνίκα μέντοι οὐ κατηγορεῖ
 ὀνόματοϲ, τοῦ δὲ ϲυνταϲϲομένου ῥήματοϲ, ὡϲ ἐν τῷ ταχὺ περιπατεῖ 
 τὸ μειράκιον, καλεῖται ἐπίρρημα , (ἴϲον γάρ ἐϲτι τῷ ταχέωϲ
περιπατεῖ τὸ μειράκιον,) καὶ καθ’ ἕνα ϲχηματιϲμὸν ἐκφέρεται,
ταχὺ περιπατοῦντοϲ τοῦ μειρακίου, ταχὺ περιπατοῦντι τῷ
μειρακίῳ. — Διὰ τοῦ τοιούτου ὑποδείγματοϲ δεῖ τούϲ διακρίνονταϲ 
 τὰϲ τοιαύταϲ ϲυνεμπτώϲειϲ τῷδε τῷ λόγῳ κεχρῆϲθαι. — ἀπόδειξιϲ οὖν
ἱκανὴ τοῦ καθ’ ἕνα ϲχηματιϲμὸν ἐκφέρεϲθαι τὰ ἐπιρρήματα, ὅπου γε
καὶ τὰ πτωτικά, ϲύνταξιν ἐπιρρηματικὴν ἀναδεξάμενα, καθ’ ἕνα ϲχηματιϲμὸν
ἐξηνέχθη. Ὡϲ δὲ καὶ κατηγορεῖ τῶν ἐν τοῖϲ ῥήμαϲιν ἐγκλίϲεων, ϲαφὲϲ πάλιν 
 καὶ διὰ τοῦ προκειμένου λόγου, ἐν οἷϲ πάντα τὰ πτωτικὰ ἐπιθετικά,
κατηγοροῦντα οὐ τῶν ὀνομάτων, τῶν δὲ ῥημάτων, ἐπιρρήματα ἐγένετο,
καὶ τὴν τούτων ἀκλιϲίαν ἀνεδέχετο. καὶ ὃν τρόπον ἔϲτι μὲν ὄνομα 
κύριον ἢ προϲηγορικὸν ἐπινοῆϲαι μὴ ἀπαιτοῦν ἐπιθετικὸν ὄνομα, ἐπιθετικὸν
δὲ ὄνομα πάντωϲ ἀπαιτοῦν ᾧ ἐπίκειται, ἐξῃρημένων τῶν ἰδίᾳ
 τεταγμένων, λέγω τοῦ τερπικέραυνοϲ, ἐννοϲίγαιοϲ, τὸν αὐτὸν ἀεὶ
 Argvm. 19 Draedicare adverbia aliquid de verbo, apparet: nam quaecunque
adiectiva aliquid praedicant non de nominibus, sed de verbis, adverbia facta
sunt. Ut adiectivum indiget nomine, nomen adiectivo non indiget: ita verbum
per se efficit sententiam, adverbium non efficit. 
 Testim. 3 Schol. Dion. Thr. BA p. 932, 6 καὶ τοσοῦτον ἄκλιτά εἰσι τὰ ἑπιρρήματα,
ὅτι καὶ τὰ πιωτικὰ ὁνόματα, ἡνίκα σύνταξιν ἐπιρρηματικὴν ἀναδέξηται.
ἄπιωτα μένει ὡς ἐπιρρήματα γενόμενα. — 19 ibid. p. 932, 13 κατηγοροῦσα
ἀντὶ τοῦ τιθεμένη, ἵν᾿ ᾖ τὰ ἑξῆς οὕτως, τιθεμένη κατὰ τῶν ἐν τοῖς ῥήμασιν
ἐγκλίσεων, ἐπειδὴ καὶ τὸ ἐπίρρημα κατηγόρημά φασιν οἱ φελόσοφοι. καὶ ὅ
πέρ ἐστι τὸ ἐπίθετον ὄνομα ἐν τοῖς ὀόμασι (δίχα χὰρ ἄλλου ὀνόματος οὐ λέγεται),
τοῦτο καὶ τὸ ἐπίρρημα ἐν τοῖς ῥήμασιν· ἄνευ γὰρ ῥήματος οὐ συγκλείει
διάνοιαν. 
 Discr. script. 7. τὸ ταχύ b, τω ταχυ A | τῷ b, το A | 11. τὸ et καλεῖται.
ἐπίρρημα inseruit RSkrzeczka | 15. τῷ λόγῳ] fol. 114 v. | οῦν Ab in textu, ‘fortasse
leg. γοῦν’ b in var. lect. | 16. καθενα evan. in A | 16—17. γε και evan. in
A | 19. γο in κατηγορει evan. in A | 20. post πάντα evan. τα in A | 22. την ante
τουτων evan. in A | 25. ἀεὶ] ‘Malim δὴ’ b in var. lect. 

 
τρόπον ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι ῥῆμα μὲν δίχα ἐπιρρήματοϲ ϲυγκλεῖον λόγον,
 ἐπίρρημα δὲ οὐ μὴν δίχα ῥήματοϲ ἢ μετοχῆϲ, ἥ τιϲ δυνάμει ἰδίωμα
ἔχει τὸ τοῦ ῥήματοϲ. καὶ οὐ τοῦτό φημι, ὅτι αἱ μετοχαὶ ἀπαρτίζουϲι
διάνοιαν, ἀλλ’ ὅτι τὰ ἐπιρρήματα καὶ ἐπὶ μετοχὰϲ φέρεται. Ἐντελέϲτερον
 μέντοι δεδείξεται ἐν τῷ περὶ ϲυντάξεωϲ, ὡϲ τὰ μὲν θεματικώτερα ⟨μέρη⟩ 
τοῦ λόγου ὀνόματά ἐϲτι καὶ ῥήματα, τὰ δ’ ὑπόλοιπα τῶν μερῶν τοῦ
λόγου ὡϲ πρὸϲ τὴν τούτων εὐχρηϲτίαν ἀνάγεται, τὰ μὲν ἄρθρα πρὸϲ
τὰ πτωτικὰ ἢ ὡϲ πτωτικά, τὰ δὲ ἐπιρρήματα ὡϲ πρὸϲ τὰ ῥήματα, αἵ
 τε προθέϲειϲ πρὸϲ ἀμφότερα· διὸ καὶ μόναι ἀναϲτροφῆϲ τόνου ἔτυχον,
καὶ τῇδε δύνανται ϲυντάϲϲεϲθαι, λέγω ὀνόμαϲι, καὶ τῇδε, λέγω ῥήμαϲιν. 
εἰρήϲεται δὲ καὶ πότε ἀντωνυμίαι ἀντ’ ὀνομάτων παραλαμβάνονται,
 τίνεϲ τε ἐν τῷ καθόλου ϲύνδεϲμοι ϲυνδέουϲιν ὄνομα καὶ ῥῆμα, καὶ τίνεϲ
εἰϲὶ μερικοί. Οὐ μόνον δὲ ῥητοῖϲ οὖϲι τοῖϲ ῥήμαϲι κατὰ τὴν ϲύνταξιν τοῦ λόγου
τὸ ἐπίρρημα προϲφέρεται, ἀλλὰ καὶ ϲιγωμένοιϲ, εἴγε καὶ αἱ ἐπιφωνήϲειϲ 
 οὐδὲν ἄλλο εἰϲὶν ἢ ἐπιρρήματα τῶν ῥημάτων οὐκ ἐπιγινομένων, καθὸ
τοῖϲ εὖ ἀναγινώϲκουϲι τὸ κάλλιϲτα ἐπιφωνοῦμεν καὶ τοῖϲ εὖ διατιθεῖϲιν
ἡμᾶϲ τὸ ἥδιϲτα. καὶ τοῖϲ ἀκριβοῦϲι τὰϲ ἰδίαϲ πράξειϲ καὶ τέχναϲ τὸ
καλῶϲ ἐπιφωνοῦμεν. Ἀλλ’ ἐκεῖνό τιϲ εἴποι ἄν, ὡϲ «κατὰ τὸν τοιοῦτον
 λόγον περιγετράψεται τοῦ κα τὰ τὰ ἐπιρ ρήματα μεριϲμοῦ τὸ οἴμοι 
καὶ τὰ τοιαῦτα τῶν ἐπιρρημάτων, λέγω τὰ ϲχετλιαϲτικὰ καὶ εὐαϲτικά.»
Πρὸϲ ὃν ἔϲτι φάναι, ὡϲ τάχα μὲν καταχρηϲτικώτερον τὰ τοιαῦτα
ἐπιρρήματα εἰρήϲεται, ᾦ λόγῳ καὶ αἱ μονοτράμματοι ϲυλλαβαί, οὐκ
 οὐϲαι ϲυλλήψειϲ ϲτοιχείων. μή ποτε δὲ καὶ αὐτὰ δυνάμει ἀπὸ διαθέϲεωϲ
ῥηματικῆϲ ἀνάγονται· οἱ γὰρ ϲχετλιάζοντεϲ πεπόνθαϲι, τὸ δὲ παθεῖν 
πεῖϲίν τινα τῶν ἐκ πράγματοϲ δηλοῖ.