Ἐδείχθη ὡϲ ἀπὸ ἐγκλινομένων οὐ παράγονται αἱ κτητικαί. καὶ οἱ ἀξιοῦντεϲ οὖν ἐγκεκλιμένην, ὡϲ τρίτου, εἶναι γενικὴν τὴν ἀλλ’ εἴπ’ ἤ ϲφωιν (δ 28) καὶ γυιώϲω μέν ϲφωιν (Θ 402) C καὶ ἀπ’ αὐτῆϲ κτητικὴν παρ’ Ἀντιμάχῳ (p. 30 Stoll) εἰρῆϲθαι ἐπὶ Τυ. δέωϲ καὶ Πολυνείκουϲ τὸ ϲφωιτέρην ὀϊζύν καὶ διὰ τῆϲ δευτέραϲ ἐπὶ Ἐξτεοκλέουϲ καὶ Πολυνείκουϲ τὸ ϲφωίτερον μῦθον, ἑαυτοῖϲ ἐναντιοῦνται. δέον γὰρ μᾶλλον ἐπίμεμπτον καταλείπειν τὸ ϲχῆμα ἢ μαχόμενον πρὸϲ τὰ ὅλα. ἄλλωϲ τε οὐδέποτε τρίτον δευτέρῳ ὁμοφωνεῖ· ἔϲτι δὲ δεύτερον κατὰ τὸ ἐντὸϲ δυϊκὸν ἀπὸ πρώτου τοῦ νωίτεροϲ τὸ ϲφωίτεροϲ. 142 A Τὴν ἡμέτεροϲ, κατὰ τὸν κτήτορα οὖϲαν πληθυντικήν, διχῶϲ λέγουϲι Δωριεῖϲ· ἁμέτεροϲ γὰρ καὶ ἀμόϲ, καὶ ὑμέτεροϲ καὶ ὑμόϲ, καὶ ϲφέτεροϲ καὶ ϲφόϲ. — Προείρηται ὡϲ καὶ παρ’ Ὁμήρῳ τὰ τοιαῦτα Δωρικά, τὰ δ’ οὐ μένοϲ ἁμὸν ἐρύξει (Θ 178) ἀμφὶ ϲφοῖϲ ὀχέεϲϲι (Ϲ 231)· καὶ τὸ πρὸϲ πέτρῃϲι βαλὼν ὑμῆϲ (ι 284) B οὐ μὴν κατὰ τὸ τέλοϲ διὸ οὐδὲ τὸ ϲαωϲέμεναι νέαϲ ἁμάϲ (N 96) οὐ ϲυνεϲτάλη κατὰ τὸ τέλοϲ, καθὸ οὐδὲν τοῖϲ τέλεϲιν ἐδώριζε. καὶ γάρ πού φηϲι οὐδέπω ἁμῆϲ γῆϲ ἐπέβην (λ 166 —67). — Arovm. 5 Possessiva ab inclinatis non derivantur quare ϲφωίτεροϲ non est tertiae a ϲφωίν ductum, sed descendit a ϲφῶιν et est secundae — 17 Pluralis primae secundae tertiae. Formis quidem doricis utitur Homerus, — 24 sed non flexione dorica. Discr. script. 2. ματων litterae in voce ονοματων antea evanuerant, sed alio atramento renovatae in A | ω in ωϲ ex κ facta ab Ax | 7. η A Homerus, εἰ b | 9. γυωϲω A | 10 — 11. τυδέοϲ A | 11. ϲφωιτερον A | δευτεραϲ in margine A1, ut videtur, adscripsit, sed nitidiore atramento | 12. ἐπὶ adiecit RSkrzeczka | in πολυνέικουϲ litteras υνεικουϲ Ax scripsit, νεικου in rasura | 15 εϲτιν A | 16, ϲ prior in ϲφωιτεροϲ eodem atramento, quo δευτεραϲ, scripta | 17, inscriptio περι τηϲ ημετεροϲ υμέτεροϲ maiusc. A | κτητωρα A | 17 — 18. λεγουϲιν A | 18. ἁμόϲ b, αμον A | 22. οχεεϲϲιν A | 24. ὑμῆϲ b, υμηοϲ A | 26 νήαϲ A | 27 εδωριζεν A | 28. φιϲιν A Τὸ ϲφεᾶϲ ἔειξε χώραϲ παρ᾿  Ἀλκμᾶνι (fr. 31 Bergk3) τῷ ε πλεονάζει. — Εἴρηται ὡϲ τὸ ἤτοι γὰρ πατέρ᾿ ἁμὸν (Z 414) ἴϲον ἐϲτὶ τῷ ἡμέτερον, ἀλλ᾿ οὐχ ὥϲ τινεϲ ὑπέλαβον ἐκ τοῦ ἐμόν μετειλῆφθαι· C οὐ γάρ ποτε τὸ ε εἰϲ ᾱ μακρὸν μεταλαμβάνεται, ὅτι μὴ ἐπὶ τοῦ κέν ϲυνδέϲμου, καὶ ταῦτα, εἰ δοθείη. ἄλλωϲ τε ϲύνηθέϲ ἐϲτι τὸ πληθυντικοῖϲ ἀντὶ ἑνικῶν χρῆϲθαι, ἡμεῖϲ δ᾿  o νύ τι τοῖοι ἀμυνέμεναι (β 60) καὶ ἐφ᾿ ἑνὸϲ τοῦ Πατρόκλου, ἡμέτεροϲ θεράπων (Π 244)· τοιοῦτον οὗν καὶ τὸ «ἁμόν». — πρὸϲ οῖϲ καὶ τὸ ὑμόν καὶ ϲφόν ϲυζυγοῦντα 143 A ὁμολογεῖ τὸ ἐντὸϲ πληθυντικόν. καὶ ἡ ϲυνήθηϲ φράϲιϲ ἀνάπλεόϲ ἐϲτι τοῦδε τοῦ ϲχήματοϲ. καὶ οὐκ ἀπεμφαίνει ὁ λόγοϲ· ἐμπεριεκτικὸϲ γάρ ἐϲτιν ὁ πληθυντικὸϲ ἀριθμὸϲ τοῦ ἑνικοῦ. Οὐχὶ οὗν καὶ ὁ δυικόϲ; τί οὖν οὐχὶ δυικοῖϲ χρώμεθα ἀντὶ ἐνικῶν· Ἀλλ᾿ οὐκ ἔϲτιν ὅμοια· ὁ μὲν γὰρ δυικὸϲ ὡϲ κύριον ὄνομα κατὰ τοῦ δύο ἐτάχθη, ὁ δὲ πληθυντικὸϲ κοινὸϲ παντὸϲ πλήθουϲ καθέϲτηκε, καὶ B διὰ τοῦτο γενικὸϲ ὢν κατὰ τῶν ἰδικῶν τάϲϲεται.  — διὸ καὶ μεμφόμεθα τὸ δυϊκὸν κατὰ πληθυντικῶν ταϲϲόμενον, καὶ ἔτι τὸ ἑνικόν. — πάλιν δὴ ὁ Ἀλκμὰν (fr. 31 Bergk) τὸ ϲφεᾶϲ ἀντὶ ἑνκοῦ ἔταξε καὶ τὸ ϲφοῖϲ ἀδελφιδεοῖϲ κᾶρα καὶ φόνον (fr. 56 Bergk3) — Ἡϲίοδοϲ μέντοι ἐπίμεμπτόϲ ἐϲτιν εἰπὼν ἑὸν κακὸν ἀμφαγαπῶντεϲ (0. D. 58), ἐν ῷ ἑνικῷ ἀντὶ πληθυντικοῦ ἐχρήϲατο· καὶ Καλλίμαχοϲ· ARGVM. 4 Ἀμόϲ ponitur illud quidem pro ἐμόϲ (solent enim pluralia pro singularibus poni), sed non est ortum ex hoc; nunquam enim ε in longam transit. — 16 Neque dualis ad unam personam refertur: dualis enim proprium est duas res signicare neque dualis aut singularis potest pluralispartes sustinere. Testim. 5. Schol. A ad Z 414 Δημήτριός φησιν ἀντὶ τοῦ ἐμόν· διὸ καὶ. ἀντικρὺς φιλοῖ· πιθανώτερον δέ ἐστι Δωρικώτερον εἷναι ἀντὶ τοῦ ἡμέτερον ἀμόν (ἁμόν corr. HLAhrens). οὕτως Ἀπολλώνιος. DISCR.. SCRIPT. 2. ϲφεαϲε, ειξεν A | 3. τῷ ε b, το ἐ A | Εἴρηται b, ειρηται γαρ A, sed γαρ delevit A | 5. εϲτιν A | εμον A, ἐμόϲ b | 5 — 6 ‘ne quis corrigat μετείληπται b in var. lect. | 6. οὺ γάρ ποτε] fol. 193 r., ceterum ου coopertum charta a bibliopega illita | 7. εϲτιν A | 9. ἀμυνέμεν Homerus vulg. | 12. αμον A, ἁμόϲ b | πρὸϲ οἷϲ b, προϲοιοιϲ A | 13 — 14. αναπλεοϲ A, ἀνάπλεώϲ b | 14. εϲτιν A 15. vocis πληθυντικοϲ litterac πλῆ in ras. in fne versus,’ θυν ultra versum, τι in versu, qui sequitur, in ras. scriptae 18. καθεϲτηκεν A 19. γενικὸϲ b, γεινικωϲ A | ιδικων A, εἰδικῶν b | 21. ϲφεᾶϲ HLAhrens ThBergk, ϲφέαϲ b | εταξεν A sic locum constituit ThBergk, verba καὶ τὸ fragmento tribuerat b | 22. ἀδελφιδεοῖϲ ThBergk, ἀδελφιδέοιϲ b | κᾶρα b in var. lect ThMergk, καραν Ab in textu 25. και καλλιμαχοϲ A, Καλλίμαχοϲ b C μοῦϲαί νιν ἑοῖϲ ἐπὶ τυννὸν ἔθεντο (fr. 420 Schneider), καὶ ἑὸν δέ μιν οἶα γονῆα (fr. 11 Schneider)· δέον γὰρ ϲφόν» καὶ «ϲφοῖϲ». καὶ παρὰ ἄλλοιϲ δὲ πλεῖϲτα· παραπεμπτέον δὲ ὑπὲρ τοῦ μὴ ἐπὶ πλεῖον προάγειν τὸν λόγον. — ὑπὲρ δὲ τοῦ Ἡϲιοδείου οὕτω τινὲϲ ἐκδέχονται· «τῆϲ ἀντὶ πυρὸϲ δοθείϲηϲ γυναικὸϲ τέρπονται ἑὸν ἕκαϲτοϲ κακὸν ἀγαπῶντεϲ». 114 A Αἰολεῖϲ ἀμμέτερον καὶ ἄμμον καὶ ὔμμον καὶ ϲφόν. Ϲαπφώ (fr. 70 Ahrens, 10 Bergk3) ἔμε τιμίαν ἐπόηϲαν ἔργα τὰ ϲφὰ δοῖϲαι. Ὑπὲρ δὲ τοῦ τὸ ἁμόϲ καὶ ὑμόϲ μὴ ϲυγκεκόφθαι παρὰ ταῖϲ διαλέκτοιϲ οὐ ῥητέον, ὥϲ τινεϲ ὑπέλαβον, καθὸ δύο ϲυλλαβαὶ οὐ ϲυγκόπτονται· ἰδοὺ γὰρ τὸ Δευκαλίδηϲ καὶ Ἀνθεμίδηϲ· ἀλλὰ καθὸ μὴ βαρύνονται, τοῦ ἡμέτεροϲ βαρυνομένου καὶ ὑμέτεροϲ καὶ ϲφέτεροϲ. χωρὶϲ εἰ μὴ λέγοι B τιϲ ϲυνεκδεδραμηκέναι αὐτὰϲ κατὰ τὴν τάϲιν τῇ ἐμόϲ καὶ ϲφόϲ· τὸ γὰρ ϲφόϲ καὶ μονοϲυλλαβοῦν ἀναγκαίωϲ ὠξύνετο. Τῆϲ ἐμαυτ τοῦ πλαγίου καὶ ἔτι τῶν ὑπολειπομένων οὔτε ῥητὴ ἡ εὐθεῖα οὔτε ϲυϲτατή. καὶ ὅτι οὐ ῥητή, τουτέϲτιν οὐ ϲυνήθηϲ. ϲυμφανέϲ, χωρὶϲ εἰ μὴ ἐν Μετοίκοιϲ Φερεκράτουϲ ἅπαξ ἐϲτὶν εἰρημένη, καὶ ἴϲωϲ ἕνεκα τοῦ γελοίου. ὡϲ δὲ οὐκ ἔϲτι ϲυϲτατή, ϲαφὲϲ ἐντεῦθεν. — Καθότι αἱ πλάγιοι ϲύνταξιν ποιοῦνται ἐν διαβιβαϲμῷ προϲώπων Arovm. 11 Formas ἁμόϲ ὑμόϲ non esse factus ex ἡμέτεροϲ ὑμέτεροϲ, non. poteris ita comprobare, ut duarum syllabarum syncopen non admitti dicas: admittitur enim. ln tonosi analogiam ἐμόϲ ϲφόϲ vocum secutae esse videntur. — 17 [Nominativus ἐμαυτοῦ reflexivi nec est in usu, nec esse potest. — 21 Actio subiect aut ad obliquum pronominis ab illo diversi casum transit (ad quem obliquum casum αὐτόϲ accedere potest, nequitautem cum pronomine coalescere) aut actio quae in verbo inest ad subiectum redit; quod ubi fit reflexiva (composita) locum habent. Discr. script. 1. νιν Ab, μιν OSchneider, νιν ἑοῖϲ ἐπὶ γούναϲ’ ἔθεντο DRuhken | 3. ἐόν δὲ μιν DRuhnken OSchneider, ἑὸν δὲ μοι Ab, νέοι δέ μιν Stobaeus | γονῆα A b OSchneider, τοκῆα Stobaeus |  4. παρα A, παρ’ b | 5. πλεῖον b, πλειονι A | 10. in his εμετιμιαν litterae εμετ in ras. ιμ renovatae in A, ἔμε τιμίαν b, αἵ με τιμίαν JFASeidler HLAhrens, α με τιμίαν ThBergk | ἐπόηϲαν HLAhrens, ἐποίηϲαν Ab | ἔργα τὰ JVose b HLAhrens ThBergk, ερτατα A 11. μὴ inseruit b in var. lect., om. A b in textu JGuttentag | 12. οὐ ῥητέον b in var. lect., εὐρητέον Ab in textu, οὐ ζητητέον JGuttentag | 15. τῇ ἐμόϲ τὸ γὰρ ϲόϲ καὶ ϲφόϲ καὶ μονοϲυλλαβοῦντα JGuttentag, quocum facit GUhlig, praeterquam quod τὸ γὰρ ϲόϲ καὶ τὸ ϲφόϲ scribit, servata μονοϲυλλαβοῦν scriptura 17. οτι ουρητεον εμαυτοϲ inscriptio muiusc. A | Quae sequuntur libro, qui est de pronomine, abroganda esse, ostendit RSchneider ὑπολειπομένων b, υπολειμενων A | 20. ἐϲτιν A | 21. Καθότι Ab in textu, ‘fortasse καθόλου’ b in var. lect. hinc fol. 193 v. πρὸϲ τὴν εὐθεῖαν, ἐμὲ Διονύϲιοϲ ἔπαιϲεν, ἐγώ ϲοι ἐλάληϲα, C Ἀριϲτοφάνηϲ Ἀρίϲταρχον ἐδίδαξεν (ἦν δὲ καὶ ϲύνταξιϲ ἐν πλαγίοιϲ μετὰ τῆϲ ἐπιταγματικῆϲ τοιάδε, ἐμὲ αὐτὸν ἔτυψεν οὗτοϲ, ἐμοὶ αὐτῷ ἐλάληϲεν Ἀρίϲταρχοϲ. καὶ ἡ μὲν τοιαύτη ϲύνταξιϲ ἀϲυνελεύϲτουϲ εἴχεν εἰϲ ϲύνθεϲιν τὰϲ ἀντωνυμίαϲ)· ἐπεὶ δὲ πολλάκιϲ αἱ ἐκ τῶν ῥημάτων ἐνέργειαι οὐ μόνον ἐξ ἑτέρων προϲώπων εἰϲ ἕτερα ἀπετελοῦντο, ἀλλὰ καὶ αὐτοπάθειαί τινεϲ ἐγίνοντο, τουτέϲτιν ὅτε ἓν 145 A πρόϲωπον τό τε δρῶν καὶ τὸ δρώμενον, ἀπετελεῖτο διϲϲὸν ϲχῆμα τῶν ἀντωνυμιῶν, τό τε ϲύνθετον, ὅπερ καλεῖται ἀντανακλώμενον, καὶ τὸ ἀλλοπαθέϲ. ἐμὲ αὐτὸν ἔπαιϲα ἐμαυτὸν ἔπαιϲα, ἐμοὶ αὐτῷ ἐλάληϲα ἐμαυτῷ ἐλάληϲα. ἔνθεν τὰ κατὰ διάϲταϲιν παρὰ τοῖϲ ποιηταῖϲ εἰϲ ϲύν· θεϲιν παραλαμβάνομεν, τοῦ τοιούτου παρεπομένου· ἐμέθεν περιδώϲομαι αὐτῆϲ (ψ 78)· B ἴϲον γάρ ἐϲτι τῷ ἐμαυτῆϲ· καὶ ἀλλὰ τὰ μὲν νοέω καὶ φράϲϲομαι ἅϲϲ’ ἂν ἐμοί περ αὐτῇ (ε 188)· ἀντὶ τοῦ ἐμαυτῇ.