Αἰολεῖϲ μετὰ τοῦ F κατὰ πᾶϲαν πτῶϲιν καὶ γένοϲ· τὸν Fὸν παῖδα κάλει, C Ϲαπφῶ (fr. 106 Ahrens,117 Bersk3). καὶ Ἀλκμὰν δέ, ϲυνεχῶϲ αἰολίζων, φηϲί τὰ Fὰ κάδεα (fr. 99 Berk3). ὁμοίωϲ καὶ Βοιωτοί Κόριννα (fr. 10 Ahrens, 19 Bergk3) ευωνυμιηϲ πῆδα Fόν θέλωϲα φίληϲ ἀγκάληϲ ἑλέϲθη. Εἴρηται ὑπὲρ τῆϲ ὁμοφωνίαϲ τῆϲ ἐμοῦ, ϲοῦ, οὐ πρὸϲ τὰϲ πρωτοτύπουϲ. 137 A καὶ ὡϲ τῇ εἰϲ ου καταλήξει ἐπὶ τῶν κτητικῶν ὁ ποιητὴϲ χρῆται, ἐπὶ δὲ τῶν πρωτοτύπων οὐκέτι, εἰ δή τοι ϲοῦ πατρὸϲ (β 271) καὶ πατρὸϲ ἐμοῦ κλέοϲ (γ 83). ἡ δ’ ἄχεϊ οὖ παιδόϲ (ο 358) Arovm. 3 Οἵ igitur si acuto signatur, nominativus pluralis possessivi esse potest — 6 ln ἑόϲ ἕ aut redundat, aut illa forma e dorica τεόϲ facta est: ab ἕο enim orta ease non potest, nam a distractis formis possessiva non derivantur. —  11 Aeoles et Boeoti digamma adiciunt. — 18 Genetivi singularis primae secundae tertiae personae. Formae ἐμοῦ ϲοῦ οῦ ἐμοῖο ϲοῖο οἶο Homero sunt genetivi possensivorum, ἐμέο ἐμεῖο ἐμεῦ e q. s. personalium; Discr. scriptr. 1. ἢ Homerus b, ηδ’ A | 5. οϊ ἐβλάφθηϲαν b, οψε βλαβηϲαν A | 6, ὡϲ ου πεπλεοναχοι, haec ϲ ου πεπλεοναχοι in rasura, A | ἐν add RSelneider | 8 —9. ἢ πεπλεονάκει b, και πεπλεοναχοι A | 9. τῷ ε RSchneider, τὸ ε Ab | 10. in voce πλεονοϲυλλαβειν inter β et ε littera una deleta, post πλεονοϲυλλαβειν vocem aliquid erasum in A | 11. post F πλεονοϲυλλαβειν iteraturin A πάϲαν πτῶϲιν] fol 191 v. | 12. Fὸν HLAhrens ThBergk, Fεὸν b, εον A | κάλει HLAhrens ThHergk, καλεῖ b |14. φηϲιν A |15. Fὰ ThBergk, Fέα b, εα A | 16. Βοιωτοί Κόριννα· ευωνυμιηϲ b, βοιωτοι ευωνυμιηϲ Κοριννα A, Βοιωτοὶ ἐFόϲ, Μινυάϲι Κόριννα scribendum esse suspicatur ThBergk, ἐν Μινυάϲι coniecit etiam JAHartung, ευωνυμιηϲ occisit HLAhrens | 17. πῆδα Fὸν ABoeckh HLAhrens et ThBergt, qui dubitat an potius πῆδ’ ἐFὸν scribendum sit, πηδεγον A ἐλέκθῃ ABoeckh cet. editores, εληϲθε Ab | 18. inscriptio περι τηϲ ἐμοῦ ϲου ου maiusc. A | ου bis scriptum in A, alterum ου ex ωϲ ortum esse. ut legendum sit ὡϲ πρὸϲ τὰϲ, coniecit JGuttentag | 24. παιδόϲ b Homerus, πατροϲ A. ὅθεν πρὸϲ ἐνίων καὶ τὸ οἵ θ’ αἵματοϲ ἐξ ἐμεῦ εἰϲί (T 105) διὰ τοῦ ο ἐγράφετο, ἵνα μὴ δόξῃ τὸ αἵματοϲ πλεονάζειν. Ἐτι γε μὴν ἐπὶ τοῦ πρώτω γὰρ καὶ δαιτὸϲ ἀκουάζεϲθον ἐμεῖο (Δ 343) B λείπειν φαϲὶ τὴν περί ἐθίμωϲ, ἵν’ ἦ « περὶ δαιτὸϲ πρῶτοι ἐμοῦ μεταλαμβάνετε. Τί οὖν ἂν εἴη τὸ ϲέο δ’ ὀϲτέα πύϲει ἄρουρα (Δ 174)· ἢ μή τιϲ ϲεῦ μῆλα (ι 405); ἢ οὐδ’ ὅλωϲ τοῖϲ τοιούτοιϲ ἐπιϲτατέον. αἱ γὰρ γενικαί, ὅτε ἐπὶ κτῆμα φέρονται, ἰϲοδυναμοῦϲι ταῖϲ κτητικαῖϲ· διὸ καὶ ἀκωλύτωϲ τὰ κτητικὰ C εἰϲ αὐτὰϲ ἀναλύεται. οὐ μὴν τὰ Ζηνοδότεια παράλογα, μνῆϲαι πατρὸϲ ϲεῖο (Ω 486) καὶ πατρὸϲ ἐμεῖο πατήρ (Ξ 118. τ 180)· τῷ γὰρ αὐτῷ ἐνέχεται λόγῳ· προκριτέαι μέντοι αἱ κτητικαὶ γραφαί, καθότι αἱ γενικαὶ κτῆϲιν δηλοῦϲαι ἐγκεκλιμέναι θέλουϲιν εἶναι, δοῦλόϲ 138 A μου, οἶκοϲ ὕμων, αἱ δὲ ὀρθοτονούμεναι οὔ. «Οὐχὶ οὖν καὶ τὸ ϲέο δ’ ὀϲτέα πύϲει ἄρουρα (Δ 174) ὀρθοτονεῖται, καὶ τὸ ἀκουάζεϲθον ἐμεῖο (Δ 343) καὶ οἵ θ᾿ αἵματοϲ ἐξ ἐμεῦ εἰϲὶν (T 105) Ἀλλ’ ἀναγκαίωϲ, ἡ μὲν ϲέο, ὅτι ἐν ἀρχῇ, ἡ δὲ ἐμεῖο καὶ ϲεῖο μέγα κλέοϲ (π 241), καθὸ τῷ ῑ πλεονάζουϲιν, ἡ δὲ ἐμεῦ, ὅτι ϲυντέτακται προθέϲει. Β Εἰ αἱ κτητικαὶ οὐδέποτε ἐπὶ πρᾶγμα φέρονται, ϲαφὲϲ ὅτι ὡϲ τὸ ὀδυϲϲαμένοιο τεοῖο (Θ 37. 468) ἐπὶ πρᾶγμα φερόμενον ὠλιγώρηται· δέον γὰρ γενικὴν παραλαμβάνειν, Arovm. 2 itaque h. l. ἐμοῦ scripserunt. Aliis locis personalium genetivi, qui pro possessivis substituuntur, locum hubent; minime igitur Zenodoti scriptura hb. ll. per se reicienda, sed praeferenda sunt possessiva, quia genetivi personalium, ubi possessionem indicant, inclinata, non orthotona esse solent. — 18 Quacum lege non pognant ii loci, in quibus personalia possessive usurpata rectum tonum servunt, quod aut in initio sunt, aut cum praepositione construuntur, aut quod ῖ in iis redundat. — 27 Sed habet sane aliquid offensionis τεοῖο cum verbo constructum. Discr. script. 2. ευει ειϲιν in ras A | 3. ἵνα μὴ δόξη LFriedlaender, εἰ μὴ δόξῃ Ab, scribendum δόξειε b in var. lect. | 5. ακουεζεϲθον A | 6. φαϲιν A | 8. ποιϲει pro πύϲει A | 9. ἢ μὴ Homerus, ἢ μὴ b, ει μη A | τιϲευ A | 12. οὐ μὴν] ‘Immo οὔκουν, vel οὐ μὴν ἀλλά b in var. lect. | 16. προκριταιοι A | 17. ἐγκεκλιμέναι A, ἐγκλινόμεναι b | 21. ακουεζεϲθον A | 23. prius α in αιματοϲ ex ε fecit Ax 26. τῷ ῖ b, το ι A | μευ pro εμευ A | προθέϲει b, προϲθεϲει A ἥτιϲ καὶ ἐπὶ πρᾶγμα φέρεται. εἰ δ᾿ ἀπὸ τῆϲ τέο Θετταλικῶϲ ἐξετάθη, ὥϲ τινεϲ ὠήθηϲαν, δῆλον ὡϲ καὶ κατὰ τὸ πρῶτον καὶ τρίτον· ὅπερ οὐκ C ἔϲτι· ψεῦδοϲ ἄρα καὶ τοῦτο. Αἰολεῖϲ ἔμω, ϲῶ, ὧ. — Ἡ ἐμοῖο, ϲοῖο, οἷο ἤτοι μετὰ διαιρέϲεωϲ τὸ ι προϲέλαβον, ἢ Θετταλικαί εἰϲιν, ὡϲ καὶ Ἀριϲτάρχῳ ἤρεϲκεν. Οὐκ ἄλογοϲ δ᾿ ἂν εἴη καὶ ἡ αἰτία τοῦ τὴν μὲν κτητικὴν διὰ τῆϲ οι παράγεϲθαι, τὴν δὲ πρωτότυπον διὰ τῆϲ ει. εἴ γε ἀπὸ τοῦ καλοῦ καλοῖο, μετατιθεμένου τοῦ υ εἰϲ τὸ ι καὶ προϲτιθεμένου τοῦ ο, ϲαφὲϲ ὅτι καὶ 139 A ἐπὶ τῆϲ ἐμοῦ ταὐτὸν παρηκολούθει. ὅπερ ἔθιμον ἐπὶ κτητικῶν παρὰ τῷ ποιητῇ, εἰϲ ου λήγειν ἐπὶ γενικῆϲ, τὸ δὲ πρωτότυπον εἰϲ εο καὶ ευ, ἀφ᾿ ἧϲ πάλιν ἀνάλογον τὸ ἐμεῖο. Τὸ ὡϲ οὐδὲν γλύκιον ἧϲ πατρίδοϲ (ι 34) τρίτον νοητέον· τοῦτο γὰρ οὐ κατὰ τὸ αὐτῷ ἀρέϲκον ἀνεφωνήθη πρὸϲ τοῦ ἥρωοϲ. ἐποίϲει γοῦν ἔτι διῆκον ἐπὶ παντὸϲ εἰ καί τιϲ ἀπόπροθεν. B οὕτωϲ ἔχει καὶ τὸ οὔτι ἔγωγε ἧϲ γαίηϲ δύναμαι (ι 27)· τῆϲ γὰρ ἑκαϲταχοῦ γῆϲ. Τὸ μέντοι ἀλλ᾿ αἰεὶ φρεϲὶν ᾗϲιν ἔχων (ν 320), ἀντὶ τοῦ ἐμαῖϲ, εὐλόγωϲ ὑπ᾿ Ἀριϲτάρχου ὑπωπτεύετο ὡϲ νόθον, καθὸ ἀδιάπτωτοϲ ἐν ἀντωνυμίαιϲ. πλεῖϲτα γοῦν ἔϲτι παῤ ἑτέροιϲ εὑρεῖν, ϲφέτερον πατέρα (Hes. O. D. 2) ἀντὶ τοῦ ὑμέτερον, ἀντὶ τοῦ C τεά, τοι κήδεα λέξον ἑά παρὰ Καλλιμάχῳ, (fr. 536. 557 Schneider), καὶ πάλιν παῤ αὐτῷ ἀντὶ τοῦ ϲφωιτέρου. Ἀλκμάν (fr. 3. 30 Bergk3)· ὑμέ τε καὶ ϲφετέρωϲ ἵππωϲ· ϲφεὰ δὲ προτὶ γούνατα πίπτω. — ἀλλὰ μὴν καὶ τὸ ϲφετερίζομαι, ϲύνηθεϲ ὄν, ὠλιγώρηται ἐπὶ πρῶτου Argvm. 4 Aeolicae formae. Ἐμοῖο ϲοῖο οἷο possessivorum esse (apud Homerum) mirum non est; nam possessiva genere sunt adiectiva, quae illum exitum apud Homerum habere solent. — 12 Ὅϲ ad unam tertiam refertur, — 19 Quare recte Aristarchus hunc Homeri versum, in quo ad primam pertinet, eiecit: Momerus enin in bac re non peccat, ut alii solent. Discr. script. 1 δ᾿ A, δὲ b | εξεξεταθη A | 3. εϲτιν A | 4. εμῶ ϲὼι ὡ A | 7. litterae δι vocis δια charta illita teguntur in A | ει γε A, εἰ γὰρ b] binc fol. 192 r. | 9. ἐπὶ τῆϲ b, απο τηϲ A | 13 γλυκιων A | ἧϲ b Homerus, τηϲ A 14. οὐ add, b | 16. εἴπερ et ἀπόπροθι Homerus vulg. 1 18. οὔτοι Homerus vulg. | 22. ἐμαῖϲ b, εμοϲ A | 23. εϲτιν A | 25 τεά, τοι WDindorf, qui τοι aut delendum aut cum καί commutandum esse, et OSchneider, qui pro τοι fortasse τοῖϲ scribendum esse censet, τεά τοι b | 26. ϲφωτερου A HLAhrens pro Alcmanicis expectari dicit Callimachea: itaque suspicatur aut quaedam excidisse aut e Callimacbeo carmine ad Dioscuros desumpta esse verba: Ἀλκμὰν ὑμέ τε καὶ ϲφετέρωϲ ἵππωϲ (suppl. ἐκλέϊϲϲεν), ut sequentia non minus Callimachi sint. Ahrensio assentitur KBrugman | 28. προτὶ b ThBergk, ποτι A | ‘malim γωνατα’ ThBergk |  29. ωλιγορηται A καὶ δευτέρου ταϲϲόμενον. ἀλλ᾿ οὐδ᾿ ἐν τῇ κατὰ τὸ τρίτον ἐκφορᾷ ὑγιέϲ, εἴγε οὐδέποτε ἀπ᾿ ἀντωνυμιῶν ῥήματα παράγεται. — Οὐ πιθανὴν ἀπολογίαν τινέϲ φαϲιν, ὡϲ ἐν ῥήμαϲι παραλλαγὴ προϲώπων· 140 A «διώκετον (Κ 364) γὰρ ἀντὶ τοῦ διωκέτην· καὶ ἐν ὀνόμαϲιν· ἠέλιοϲ (Γ 277) γὰρ ἀντὶ τοῦ ἥλιε καὶ ἐν ἐγκλίϲεϲι δέχεϲθαι (Α 20) ἀντὶ τοῦ δέχεϲθε· οὕτω καὶ ἐν προϲώποιϲ ἀντωνυμιῶν». μένει γὰρ ἡ αὐτὴ παραλογία. πρὸϲ οἷϲ καὶ ἃ παρατίθενται, ἔθιμα διαλέκτων.  — «Αἱ κατὰ τὸ τρίτον», φαϲὶν, «εὶϲ τὸ ἴδιον μεταλαμβάνονται, διὸ καὶ τὸν ϲφέτερον πατέρα (Hes. O. D. 2) ἀντὶ τοῦ τὸν ἴδιόν τινεϲ δέχονται.» Τί δέ; οὐχὶ καὶ αἱ κατὰ τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον κτητικαὶ τὸ B ἴδιόν τινοϲ ϲημαίνουϲι πῶϲ γὰρ ἀλλότριον ὂν κτῆμά τινοϲ Ἐν ταῖϲ Ζηνοδοτείοιϲ διορθώϲεϲι δίχα τοῦ ν τὸ Ζεὺϲ δὲ πρὸϲ ὃ λέχοϲ (Α 609) ἐγράφετο, καὶ ἡ ἀφορμὴ ἐκ τῶν ὑποτακτικῶν ἄρθρων, ἅπερ ὁμοφωνεῖ ταῖϲ κτητικαῖϲ κατὰ τὸ τρίτον. «τὸ γὰρ ὅϲ ὑποτακτικὸν ὁμόφωνον τῷ ἀπὸ τοῦ ἐμόϲ ϲόϲ ὅϲ, καὶ ἐπὶ πάντων ταὐτόν. ἄλλωϲ τε εἰ ἀπὸ C τοῦ αὐτόϲ, ἐκεῖνοϲ, οὗτοϲ τὰ οὐδέτερα εἰϲ ο ἔληξεν, οὐκ ἀπίθανον ἐπὶ τοῦ ὅϲ ἀντωνυμικοῦ τὸ οὐδέτερον εἰϲ ο λήγειν.» — Ῥητέον δὲ πρὸϲ μὲν τὸ πρῶτο, ὡϲ οὐ μᾶλλον ἡ ἀντωνυμία παράλογοϲ ἤπερ τὸ ἄρθρον, καθὸ εἰϲ ν οὐκ ἔληξεν. — ἔπειτα τὰ κατὰ τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον ὁμοιοκατάληκτα καὶ κατὰ τὸ τρίτον· ὅθεν εἰ ἐμόν καὶ ϲόν, καὶ ὅν. — πρὸϲ οἰϲ οὐδὲ πάντοτε ὁμοφωνεῖ· ἰδοὺ γὰρ ἑόϲ μὲν ἡ ἀντωνυμία, 141 A οὐκέτι δὲ τὸ ἄρθρον. — πρὸϲ δὲ τὸ δεύτερον, ὅτι ἡ μὲν ἐκεῖνο καὶ τοῦτο μονοπρόϲωποι, τὸ δὲ διπρόϲωπον. — ἄλλωϲ τε θεματικώτεραι αἱ πρωτότυποι καὶ ἐν τοῖϲ γένεϲιν· ἀπὸ γὰρ τοῦ οὗτοϲ αὕτη, καὶ ἔτι τοῦτο, τοῦ ἀρϲενικοῦ οὐκ ἀπὸ τοῦ τ ἠργμένου. — ἔτι αἱ κτητικαὶ Argvm. 2 Neque personarum parallagen statuere poteris, — 7 neque illud dicere, possessivis tertiae personae notionen ‘proprius’ subici; ea enim etiam primae secundaeoue possessivis subicitur. — 12 Accusativus singularis, In editionibus Zenodoteis neutrum possessivi ὅϲ est ὅ, propter analogiam postpositiv; articuli et aliorum pronominum. — 18 At articulus potus cum lege pugnat; coniugorum ἐμόν ϲόν analogia flagitat ὅν; ne convenit quidem voce cum postpositivo; comparari non potest cum ἐκεῖνο τοῦτο, nam in his una, in ὅϲ duae sunt personae; in primitivis omnino femininun et neutrum a masculino non derivatur possessiva cum adiectivis in οϲ convenire solent, quorum neutrum in ov exit postpositivus ὅ cum praepositivo τό congruit. Discr. Script. 2. prior α in ρηματα ab Az | 5. εγκλιϲεϲιν A  | 5— 6, δέχθαι pro δδέχεϲθαι et δεχεϲθαι pro δέχεϲθε A | 8— 9. τον ϲφετερον A, τὸ ϲφέτερον b | 13. πρὸϲ ο A, πρὸϲ ὂν b | 11. εἰϲ ο b, ειϲ ου A, indeque fol 192 v. | απειθανον A | 18. litterae ρον vocis ουδετερον evan | 19. η ἀντωνυμία παράλογοϲ b, η αντωνυμια παραγωγοϲ A, ‘vide ne legendum sit ἡ παράγωγοϲ ἀντωνυμία παράλογοϲ ARSkrzeczka | 25. post αἰ tres quatuorve litterae erasue in fine versus, in versu, qui sequitur, litterae ωτοτιιποι vocis πρωτοτυποι in rasura A ἀντωνυμίαι ὡϲ ὀνόματα καθ’ ἅπαν εἰϲ τὰ γένη καὶ τὰϲ πτώϲειϲ παράγονται, τῶν δὲ ὀνομάτων εἰϲ ον τὰ οὐδέτερα. δῆλόν τε ὡϲ B καὶ τὸ ἄρθρον κατώρθωται. τὰ γὰρ ἀπὸ τοῦ τ ἀρχόμενα προτακτικὰ ἀποβολῇ τοῦ τ τὰ ὑποτακτικὰ ποιεῖ· ὅθεν εἰ τό, δῆλον ὡϲ καὶ ὅ.