Ἡ ϲφᾶϲ ἐϲθ’ ὅτε ϲυϲτέλλει τὸ ᾱ κατ’ ἔγκλιϲιν, ϲυζύγωϲ τῇ
 μηδ’ ἤμαϲ (π 372), C 
ἐν τῷ
 μέγα δέ ϲφαϲ ἀποϲφήλειε πόνοιο (Ε 567). 
 Τὴν μὲν οὖν κτητικήν, ϲύζυγον οὖϲαν τῇ ἁμάϲ Δωρικῇ,
 ϲαωϲέμεναι νέαϲ ἁμάϲ (N 96) 
ἀντὶ τοῦ ἡμετέραϲ, προϲῆκον ὀξύνειν,
 ϲφὰϲ γὰρ παρθέμενοι κεφαλάϲ (β 237). 
τὴν δὲ πρωτότυπον περιϲπᾶν ὁμοίωϲ τῇ ἡμᾶϲ καὶ ὑμᾶϲ· ἀφ’ ἧϲ Ἰακὴ 128 A 
 διαίρεϲιϲ ἡ 
 ϲφέαϲ αὐτούϲ ἀρτύναντεϲ (M 43. 86)· 
ϲαφέϲ ἐϲτιν ὡϲ ἐγκλιθεῖϲα ἐν τῷ
 οὐ μέν ϲφαϲ ἔτ’ ἔολπα (Θ 315) 
περιεγράφετο τῆϲ περιϲπωμένηϲ. Ϲφέ. Εἴρηται ὡϲ μόνωϲ ἐγκλιτιτή ἐϲτι, ϲυζυγεῖ μέντοι Δωρικῇ
 Arovm. 10 Accusativi pluralis secndae personae. — 16 Accusativi pluralis
tertiae personae. 
 Discr. script. 3. φαϲιν A | 4 ἅμ’ ἐλωβ βῆτο HLAhrens, ἁμὲ λωβῆτο Ab in
textu, corrige ἁμ’ ἐλωβῆτο’ id. in var. lect. | 6. ὅπταιϲ HLAhrens ThBergk et
sine dubio A (in eo enim ι non subscribitur), ὁπτᾶϲ b | 8. αἰτιατικαῖϲ b, αττικ’
A | 10. inscriptio περι τηϲ υμόϲ maiusc A | ἡμέαϲ b, ημαϲ A | 13. τὸ γὰρ Ab
ThBergk, τοὶ γὰρ HLAhrens | θέων HLAhrens ThBergk, θεῶν b | ἰότητ’ b
HLAhrens ThBergk, qui adicit exspectaveram ἰότατι᾿, ἴοτητι A | ὔμμε λαχόντων
Ab ThBergk, ὔμμ’ ἔλαχον τῶν HLAhrens | γέραϲ ἄφθιτον ἀνθήϲει b ThBergk,
γέραϲ ἄφθιτον ὁνθήcει HLAbrens, αφυτον θηϲει γεραϲ A | 16. inscriptio περι τηϲ.
ϲφὰϲ maiusc, | Ἡ ϲφᾶϲ] fol. 189 r., in vocibus η ϲφαϲ litterae η ϲ evan. in A |
20. ϲυζυγον ουϲαν A, ϲυζυγοῦϲαν b | 21. νὴαϲ A | 23. παρθεμεναι A | 25. ἡ add b
26, εαυτουϲ pro αὐτούϲ A | 28. ϲφεαϲ Homerus vulg | 30. inscripto περι τηϲ
ϲφε maiusc A | εϲτιν A 

 
τῇ ἀμέ καὶ ὑμέ. Πάλιν δὲ καὶ ταύτην ἀπὸ τῆϲ ϲφέαϲ φαϲὶν ἀποκεκόφθαι.
 B Ψέ Ϲυρακούϲιοι. Ϲώφρων· πῶϲ ψε καὶ γινώϲκωμεϲ,
(fr. 84 Ahrens). Ἄϲφε Αἰολεῖϲ
 ὅτ’ ἄϲφ’ ἀπολλυμένουϲ ϲάωϲ, 
Ἀλκαῖοϲ δευτέρῳ (fr. 92 Ahrens, 73 Bergk3). Ἐχομένωϲ καὶ ὑπὲρ τῶν κτητικῶν ῥητέον, ὦν καὶ διαφορὰϲ έξεθἐμεθα
ὡϲ πρὸϲ τὰϲ πρωτοτύπουϲ ἐν τοῖϲ κατ’ ἀρχήν. — Αἱ κτητικαὶ
τῶν ἀντωνυμιῶν εἰϲ γενικὴν ἐγκλινομένην ἀναλύονται μετὰ τοῦ
ὑπακουομένου κτήματοϲ, καθ’ οἱανδήποτε ἂν ὤϲι πτῶϲιν, ἐμὸϲ οἰκὸοϲ
οἰκόϲ μου, ἐμῷ δούλῳ δούλῳ μου, 
 C ἴνα νωιτέρην ὄπ’ ἀκούϲῃϲ (μ 185), 
ἵνα ἡμῶν τῆϲ φωνῆϲ ἐπακούϲῃϲ· καὶ ἐπὶ τῶν λοιπῶν τὸ αὐτό.
Παντὶ κτητικῷ τὸ ὑπακουόμενον κτῆμα ὁμοιόϲχημόν ἐϲτιν, Ἐξκτόρειοι
δοῦλοι, Ἀλριϲτάρχειοι δοῦλοι, ἡμέτεροι δοῦλοι, δοῦλοι ἐμοί·
γενικῇ μέντοι κτῆϲιν δηλούϲῃ πάλιν τὸ ὑπακουόμενον κτῆμα ἀδιάφορον, 
αὐτοῦ δοῦλοι ἢ δοῦλαι ἢ οἶκοϲ ἢ ὁτιδηποτοῦν κτῆμα. διὸ καὶ
 129 A τὰ κτητικῶϲ ὑπακουόμενα ἐὰν μὴ ὁμοιοειδῆ τυγχάνῃ, οὔτε κτητικὴ ἀντωνυμία
παραλαμβάνεται οὔτε κτητικὸν ὄνομα, γενικὴ δέ. ϲαφὲϲ
δὲ ἐκ τοῦ
 θαύμαζεν δ’ Ὀδυϲεὺϲ λιμέναϲ καὶ νῆαϲ ἐΐϲαϲ, αὐτῶν θ’ ἡρώων ἀγοράϲ (η 43) 
ἡ γὰρ ἀνομοείδεια γενικὴν ἀπήτηϲε τὴν αὐτῶν. — Μὴ ὑπολαβέτω δέ
τιϲ, ὡϲ αἱ κτητικαὶ τὸ γένοϲ παρεμφαίνουϲι μόνον τοῦ κτήματοϲ, τοῦ
 B δὲ κτήτοροϲ οὐκέτι. «ὡϲ ἐπὶ τοῦ ἐμόϲ, ἡμέτεροϲ· ἀρϲενικὰ γὰρ τὰ
κτήματα, τὰ δὲ τοῦ κτήτοροϲ ἄδηλα ἐν γένει· καὶ γὰρ ἐπ’ ἄρϲενοϲ 
τὸ ἐμόϲ καὶ ἐπὶ θήλεοϲ.»  — Λέληθε γὰρ ὡϲ μᾶλλον ὥριϲται τὸ τοῦ
 Arovm. 6 De possessivis. Pro possessivis omnium casuum genetivi personatium
ponuntur inclinati. —13 Cum omni possessive forma vocabuli eius, quo
possessio indicatur, convenit, cum genetive personalis non convenit. 22 Ne
quis credat rei possessae quidem indicari genus, non indicari possessoris: —
26 nam possessoris persona aut demonstratione aut relatione definitur per ipsum.
possessivum. 
 Discr. script. 2. ψε καὶ b, και ψε και A, sed prius και deletum, ψέ κα
HLAhrens γινώϲκωμεϲ HLAhrens, γινώϲκωμεν FWSturz b, γινωϲκομεν A
4. ὅτ b, ὁτ’ HLAhrens, ὅτ· ThBergk, οτ A | ἄϲφ’ Apollonius legit, sed fuit.
fortasse ὄτα ϲφ’ ThBergk ἀπολλυμένουϲ Ab, ἀπολλυμένοιϲ MLAhrens ThBergk
ϲάωϲ Ab in textu HLAbrens ThBergk, corrigendum forsan ϲάωϲα vel ϲάωϲεν
b in var. lect. | 6. inscriptio περι κτητικῶν maiusc. A | 9. κατοιαν δηποτε A
ωϲιν A | 11. ιν’ ανωιτερην A | 13. παντὶ κτητικῷ b, παν κτητικῷ A | 16 οτι
δηποτ’ ουν A | 17. ὁμοιοειδη A, ὁμοειδῆ b | 18. οὕτε b, ουτετ A | 19. δε εκ A, δ
ἐκ b | 20. θαύμαζε A b | οδυϲϲεοϲ A | λημεναϲ A | 22. ἀνομοείδεια RSchneider, ανο
μοειδια A, ἀνομοιοείδεια b | απητηϲεν A | 23. παρεμφαινουϲιν A | 24. κτητωροϲ A,
ἐπὶ τοῦ b, απο του A | 25. κτητωροϲ A | γένει b, γενεϲει A; inde fol. 189 v.
26. litterae θε vocis λεληθε evan. in A 

 
κτήτοροϲ πρόϲωπον διὰ τῆϲ δείξεωϲ καὶ ἀναφορᾶϲ. καὶ δείξεωϲ μὲν
ἐμόϲ, ϲόϲ, ἀναφορᾶϲ δὲ ὡϲ ϲφέτεροϲ, τῶν κτημάτων ἀδήλων ὄντων
κατὰ τὴν ποιότητα. τῷ γὰρ ἐμόϲ τί μᾶλλον ὑπακούεται οἶκοϲ ἢ ἵπποϲ
ἢ δοῦλοϲ ἢ τι τῶν οιούτων; Αἱ κτητικαὶ ἀπὸ γενικῶν μόνων ϲχηματιζόμεναι, κτῆϲιν ϲημαινουϲῶν, C 
καὶ εἰϲ γενικήν, ὡϲ προείρηται, ἀναλύονται κτῆϲιν ϲημαίνουϲαι. καὶ
αἱ μὲν ἀπὸ πρώτου ἑνικοῦ πρώτου ἂν ῥηθεῖεν, ἑνικαί τε κατὰ τὸν
κτήτορα, οἷον ἐμοῦ ἐμόϲ. ὁμοίωϲ αἱ ἀπὸ τοῦ δευτέρου, ϲοῦ ϲόϲ,
καὶ ἔτι αἱ ἀπὸ τρίτου, οὐ ὅϲ. καὶ ἐπὶ δυϊκῶν ταὐτόν, νῶιν
 νωίτεροϲ, ϲφῶιν ϲφωίτεροϲ. τούτων τὸ τρίτον ὑπεϲτάλη διὰ
τὸ μόνωϲ ἐγκλίνεϲθαι, ὅπερ ἡ παραγωγὴ οὐ παραδέχεται· προείρηται 130 A 
δὲ καὶ ἐν τοῖϲ ἐπάνω. καὶ ἐπὶ πληθυντικῶν, ἡμῶν ἡμέτεροϲ,
ὑμῶν ὑμέτεροϲ, ϲφῶν ϲφέτεροϲ. Τούτων τὰ τρίτα ἐν δυϲὶ τρίτοιϲ νοεῖται, τὰ μέντοι πρῶτα καὶ
 δεύτερα οὐ πάντωϲ ἐν πρώτοιϲ καὶ τρίτοιϲ, καὶ δευτέροιϲ καὶ τρίτοιϲ,
ὥϲ τινεϲ ὑπέλαβον ἐκ τοῦ ἐμόϲ ἐϲτι καὶ ϲόϲ ἐϲτιν. ἰδοὺ γὰρ πρώτου
πρὸϲ δεύτερον, ἐμὸϲ εἰ φίλοϲ, καὶ δευτέρου πρὸϲ πρῶτον,
 ἀλλὰ πατὴρ τεόϲ εἰμι (π 188). B 
δύναται γὰρ καὶ τρίτου πρὸϲ πρῶτον, ὡϲ ἐπὶ τοῦ ὅϲ εἰμι ἴϲον γάρ
 ἐϲτι τῷ αὐτοῦ εἰμί. ϲκληρὸν γάρ ἐϲτι τὸ λέγειν καὶ πρώτου πρὸϲ
πρῶτον καὶ δευτέρου πρὸϲ δεύτερον ἐν τῷ ἐμόϲ εἰμι καὶ ϲὸϲ εἶ.
μόναιϲ γὰρ ταῖϲ ἀντανακλωμέναιϲ τὸ τοιοῦτο παρακολουθεῖ, χωρὶϲ εἰ
μὴ καὶ αὐταὶ μεταλαμβάνοιντο εἰϲ τὰϲ ϲυνθέτουϲ, καθάπερ καὶ ἐνίαϲ
 ARGVM. 5 Possessiva ut genetivorum personalium notionem induunt, ita
a solis genetivis eorum derivantur: — 10 a ϲφωίν genetivo dualis tertiae personaenihil
ducitur, quod semper est encliticus — 11 Primae personae possessiva.
ita usurpantur, ut possessio sit aut tertiae aut secundae, secundae possessiva ita,
ut res possessa aut tertiae aut primae sit; tertiae possessivis ita plerumque
utimur, ut et possessor et possessio sit tertiae quamquam in his ὅϲ εἰμι
possessio primae est Ubi et possessor et possessio est primae aut secundae,
ibi reflexiva locum babent, pro quibus possunt sane possessiva poni, sed ea.
necessee est cum esse verbo construi: ἐμὸϲ enim γράφω nihil est. 
 TESTIM. 14 Prisc. XII 10 p. 582, 23 Hertz Et primae quidem personae possessivum
tam ad secumdam quam ad tertiam transit personam, secundae vero ad
primam vel ad tertiam, ut ‘tuus sum’, tus est; ipsa enim sese possidere non
potet, quomodo mec prima; nam possessiva necessario in duabus diversis intelleguntur
personis et sumt transitiva . . . potest in tertia simul utraque inveniri in
diversis, quod in prima et secundaa non potest, ut ipsa habeat et possessorem
una et possessionem,, nisi figurate dicamus ‘meus sum’ et ‘tuus est’, hoc est mee
potestatis et ‘tuae’, vel pro reciprocis, quae apud Graecos compositae sunt: ἐμαυτοῦ
φίλος εἰμί ‘meus amicus sum’ e. q. s. 
 DISCR.. SCRIPT. 8. κτήτορα b, κτηρα A ἀπὸ τοῦ b, απο A | 11 οὐ b, ο A |
12. καὶ ἐν b, κ᾿ εν A | 13. ϲφοτεροϲ A | 14. δυϲιν A | 16. εϲτιν A | 19. γαρ A, δὲ
b | τρίτου b, τρίτον A | 20. εϲτιν A | εϲτιν A 

 
 C τῶν κατὰ τὸ τρίτον κτητικῶν ἐπιδείκνυμεν εἰϲ ϲυνθέτουϲ μεταλαμβανομέναϲ.
νοείϲθω δὲ ὡϲ ἡ τοιαύτη ϲύνταξιϲ ῥήματα ἀπαιτεῖ ὕπαρξιν
ϲημαίνοντα· ἐπὶ γὰρ τῶν ἄλλων οὐκέτι· ἐμὸϲ γράφω· οὐκέτι δὲ καὶ
ἐν δευτέρῳ.