Εἰ ὁμόχρονοι αἱ κατὰ τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον, ϲαφὲϲ ὅτι ἡ ϲφίν
ϲυϲτελλομένη ὁμολογεῖται ἀπ᾿ Ἰακῆϲ ἐγκλίϲεωϲ, εἴγε, ὅτε ἐγκλίνουϲιν 125 A 
οἱ Ἴωνεϲ, ϲυϲτέλλουϲι τὸ ι, ἡ δὲ μόνωϲ ἐϲτὶν ἐγκλιτική· ὑπὸ γὰρ
 Ἡϲιόδου ἐν ἀρχῇ τεθεῖϲα εὐλόγωϲ ὠρθοτονήθη ἐν τρίτῳ,
 ϲφὶν δ᾿ αὐτοῖϲ μέγα πῆμα (fr. 63 Goettling, 49 Schoemaun). 
 Ϲφίϲιν. Αὕτη ἐπεκταθεῖϲα καὶ ὀρθοῦ τόνου ἔτυχεν. Ἀμφοτέραιϲ
μέντοι ἐπακολουθεῖ τὸ ν ἀποβάλλειν δι᾿ εὐφωνίαν,
 ἀλλά ϲφι δόϲαν (ι 93), ἔτι γάρ ϲφιϲι κῦδοϲ ὀρέξω (P 453)· 
φυλάϲϲεται δὲ ἐν τῷ B 
 ὅψ ϲφιν ἐϋφρονέων (A 73), μετὰ ϲφίϲιν εἶχον ἀτυζομένην (X 474). Οὐχ ὑγιὲϲ δὲ πάλιν εἰϲηγεῖϲθαι τὴν «ϲφίϲιν ἀπὸ τῆϲ ϲφέϲι, ⟨διὰ⟩
 μεταθέϲεωϲ τοῦ ε εἰϲ τὸ ι, Βοιωτικῶϲ ἢ Ἰακῶϲ· καὶ οὕτωϲ ὁλόκληροϲ ἡ
ϲφίϲιν, ἧϲ ϲυγκοπὴ ἡ ϲφίν». Παρὰ Βοιωτοῖϲ οὐ μετατίθεται, ϲυμφώνου
ἐπιφερομένου. τὸ ε εἰϲ τὸ ι ἀλλ᾿ οὐδὲ παῤ Ἴωϲιν, ὅτε μὴ ἀπ᾿
εὐθείαϲ εἴη τῆϲ διὰ τοῦ ι. ἐν οἷϲ οὖν αἱ κατὰ τὸ τρίτον μιᾷ ϲυλλαβῇ C 
 Argvm. 3. Ut nominum dativi pluralis, ita aeolicae ἄμμι ὔμμι formae ν in
fine et abiciunt et assumunt. 7 Ϲφίν formam correptam esse vel ea ex re
upparet, quod in dialecto Ionum enclitica est; in ea enim encliticae non sunt
nixi correpta vocali. — 12 Ϲφίϲιν aucta forma rectum tonum servat. — 19 Falluntur
qui ϲφίν ortum esse putant ex ϲφέϲιν ϲφίϲιν forma ϲφέϲιν enim nihil est.
Deinde tertiae personae personalia una syllaba a secundae personalibus superari,
et tertiae personalia amplifcari solent. 
 Testim. 23 Cramer. An. Ox. l 385. Et. M. 738, 11 Τὸ σφέας κατὰ κλεονασμόν
ἐστι τοῦ ε, ἢ τὸ σφᾶς κατὰ συναίρεσινϲ καὶ λέχομεν ὅτι τὸ σφέας κακὰ
πλεοναομὸν τοῦ ε γίνεται· κατὰ τὸν κανάμα τὸν λέχοντα· καθόλου ἐν πληθυντικοῖς
ἀριθμοῖρ ἠ τοῦ τρίτου προσώπου ἀντωνυμία, ἀρχομένη ἀπὸ τοῦ σφ,
ἐνδεῖ συλλαβ [κατὰ τὰ δεύτερον καὶ τρίτον πρόσωπον del. RSchneider] τοῦ
πρώτου τε καὶ δευτέρου προσώπου· οἷον ἡμεῖς ὑμεῖς σφεῖς ἡμῶν ὑμῶν σφῶν·
ἡμἰν ὑκίν σφίν· οὕτως καὶ ἡμᾶς ὑμᾶε σφᾶς. 
 Discr. script. 2. ὑμίν HLAhrens, ὑμῖν b | 3. τὸ adiecit b νόημα b, νοημμα A |
5. αἱ Αἰολικαὶ RSkrzeczka, καὶ Αἰολικαὶ Ab | 5 –6. ονομαϲιν A | 7. inscriptio
περι τηϲ ϲφιν maiusc. A, deinde repetuntur quae sunt 97, 27 υμιν πάλιν παῤ
ιωϲιν προπεριϲπαται usque ad 98, 2 υμμιν αιολειϲ, sed omnia deleta sunt, tum
iteratur inscriptio περι τῆϲ ϲφιν, denique sequuntur ει ομοχρονοι e. q. s. | 8. ὁμολογεῖται
scripsit RSchneider, ὁμολογεῖ Ab | ἐγκλίϲεωϲ b, κλιϲεωϲ A | 9. ϲυϲτέλλουϲιν]
in margine tres voces erasae in A | 11. ϲφὶν δ᾿ αὐτῷ pro ϲφὶν δ᾿ αὐτοῖϲ
Max Schmidt | 12. inscriptio περι τηϲ ϲφιϲιν maiusc. A | 13. επακολουθει A,
ἀκολουθεὶ b | 17. ö homerus vulg. | 19 —20. διὰ μεταθέϲεωϲ FWSturz, μεταθεϲεωϲ
A, μεταθέϲει b 

 
ἐνδέουϲι τῶν κατὰ τὸ δεύτερον, ἡ ϲφίϲιν ἀπὸ τῆϲ ϲφίν ἐπεκτέταται,
καὶ καθὸ αἱ τοῦ τρίτου εὐεπέκτατιο μονοϲύλλαβο, «Αι τοῦ τρίτου κτητικαί, ἐνικαὶ κατὰ τὸ ἐντὸϲ πρόϲωπον, διὰ
τοῦ ϲφ πλήθουϲ παραϲτατικαὶ γίνονται κατὰ τὸν κτήτορα παρὰ Δωριεῦϲιν,
ὅϲ ϲφόϲ· ἴϲον γὰρ τῷ ϲφέτεροϲ· ὅν ϲφόν· καὶ ἐπὶ τῶν 
 126 A λοιπῶν ταὐτόν. καὶ ἐπὶ πρωτοτύπων οὖν ταὐτόν· ἰδοὺ γὰρ ἕ καὶ
ϲφέ. εἰ τοῦτο, καὶ τὸ ϲφίν ἀπὸ ἑνικοῦ τοῦ ἴν, Δωρικῶϲ.» Παραπεμπτέον
δὲ τὸν λόγον, εὐδιάϲειϲτον ὄντα, ἐν οἴϲ καὶ ὁλόκληρον τὴν
ϲφέ παραδεξόμεθα καὶ αὐτήν τε τὴν ϲφίν. — πῶϲ δὲ οὐχὶ καὶ τὸ
κοινολεκτούμενον ζητήϲει τιϲ — οὐκ ἐξομαλίζεται δὲ τὸ τῆϲ εὐθείαϲ 
καὶ γενικῆϲ· ἀπὸ γὰρ τῆϲ ἴ καὶ οὐ οὐκ εἰϲὶν ἀκόλουθοι πληθυντικαί. —
 B ἐπηυξήθη οὖν ἀπὸ μονοϲυλλάβου τῆϲ ϲφίν ἡ ϲφίϲιν, οὐχ ὁμοίωϲ τοῖϲ
ὀνόμαϲιν· οὐδὲ γὰρ ταὐτὰ παρακολουθεῖ, ἃ καὶ τοῖϲ ὀνόμαϲι. ταχέοϲ
γὰρ καὶ ταχέεϲ, ἀφ᾿ οὗ καὶ τὸ ταχέεϲϲιν, ἅπερ οὐκ ἐπὶ τῆϲ ϲφεῖϲ. Ϲυρακούϲιοι ψίν· αμανι ψιν γενομενα, Ϲώφρων (fr. 87 Ahrens). 
Ἡ διὰ τοῦ ψ γραφὴ ἐπὶ πλήθουϲ ταϲϲομένη οἰκειοτέρα τῆϲ διὰ τοῦ ϲφ.