Ἡ ἡμέων τριϲυλλαβοῦϲα παρ’ Ἴωϲιν ὑπεμφαίνει ἀκολουθίαν, καθὸ αἱ εἰϲ ειϲ λήγουϲαι εὐθεῖαι τὸν τρόπον τοῦτον κλίνονται· ταχέων 121 Α ARGVM. 1 Ceterum ὑμεῖϲ ἡμεῖϲ genuinas formas esse, ea ex re apparet, quod i iis subtrahitur: ex ὑμεῖϲ oritur ὑμέϲ Ex ὑμεῖϲ autem ὑμέεϲ. quae forma iam supra explosa est, nasci non potest — 5 Neque quidquam comprobatur aliarum in ειϲ vocum analgia eam enim non sequuntur pronomina. — 10 Neque nominativi ἡμεῖϲ ὑμεῖϲ terminatio duabus vocalibus constat (sed una diphthongo), neque dativi fini ε adicienda est, ut sit ἡμεῖν. — 19 Nominativus pluralis tertiae personae ϲφεῖϲ cum etiam doricus et acolicus sit , nominativorum primae secundaeque analogium non sequitur sed idem de ἕ ἐμεί τεί dici potant. — 23 Genetivi pluralis primao forma ἡμέων ionica videtur illa quidem analogiam vocum earum sequi, quarum nominativi pluralis in ειϲ exeunt, sed videtur tuntum, nam aliis rebus ab his diversa est ltaque diaeresi ab ἡμῶν vulgari descendere putanda est. DISCR. SCRIPT. 1. διὰ τοῦ ει b, δια του ε Α, ael ex ε factum est ει ab An | 2. διὰ τοῦ ε RSchneider, διὰ τοῦ ι Ab |  4. πᾶϲαί b, παϲα Α l φαϲιν Α 11 ἢ νέκυϲ b, οἱ νεκυϲ Α | 12 ιωϲιν Α 13. φαϲιν Α | 15 τυγχαννει Α | 16. διαλέκτων ἐκφορῶ ] fol. 187 r. | καὶ post παραδωϲει add. b ἁμίν HLAhrens, ἁμὶν | 18. εχοντοϲτοϲ Α | 19. inscriptio περι τηϲ ϲφειϲ maiusc. Α | ούτε παρ’ Αίολεῦϲιν add. b | ακολουθειαν Α | 20. εϲχεν Α | 21. ἐμεί καὶ τεἱ HLAbrens, ἐμεῖ καὶ τεῖ b | δωριευϲιν Α | 23. inscriptio περι τηϲ ημέων maiusc. Α | 21, τουτον bis scriptum in A γὰρ καὶ βαϲιλέων. ὡϲ τὴν ἁμέϲ Δωρικὴν καὶ ἔτι τὴν ἄμμεϲ Αἰολικὴν ὁμοίωϲ ταῖϲ εἰϲ εϲ ληγούϲαιϲ εὐθείαιϲ ἰϲοϲύλλαβον ἔχειν γενικήν ἁμῶν γὰρ καὶ ἄμμων. — Αλλ’ εἶπερ μὴ ἦν διῃρημένη, οὐκ ἂν παρὰ μόνοιϲ Ἴωϲιν εὑρίϲκετο, διαιρετικωτάτοιϲ οὐϲί. — πρὸϲ οῖϲ ἐδείχθη, Β ὡϲ ἀνακόλουθοι ἕνεκα φωνῆϲ αἱ ἀντωνυμίαι. ἐχρῆν γὰρ καὶ τὴν εὐθεῖαν ἑνικὴν λόγου ἔχεϲθαι, καὶ τὴν γενικὴν εἰϲ οϲ περατοῦϲθαι, ὡϲ ταχέοϲ καὶ βαϲιλέωϲ. — οὐδέποτε τὸ ι προϲλαμβάνουϲιν ἥ τε ταχέων καὶ αἱ παραπλήϲιοι· εἴπερ οὔν ἀκόλουθοϲ, οὐκ ἂν ἐγίνετο ἡμείων. Ἡ ἁμῶν παρὰ Δωριεῦϲι καὶ ϲύναρθρον γενικὴν ϲημαίνει ἀκόλουθον τῇ ἁμόϲ. τῇ μέντοι διαιρέϲει ἡ πρωτότυποϲ διαλλάϲϲει τῆϲ κτητικῆϲ, οὐκέτι τὸ αὐτὸ ἀναδεχομένηϲ. Ἀλκμάν (fr. 66 Bergk3)· ὅϲαι δὲ παῖδεϲ ἁμέων C ἐντί, τὸν κιθαριϲτὰν αἰνέοντι. Ὁμοίωϲ Aίολεῖϲ. Ἀλκαῖοϲ (fr. 67 Ahrens, 88 Bergk 3) μηδ’ ὀνίαιϲ τοῖϲ πέλαϲ ἀμμέων παρέχην. ἐπὶ δὲ τῆϲ ϲυνάρθρου πατέρων ἄμμων καὶ τῇ ἐντελεϲτέρ ἀμμετέρων ἀχέων (Aleaei fr. 103. 104 Ahrens, adesp. 57. 58 Bergk 3). Ὁμοίωϲ Βοιωτοί, ἁμίων, ἐπὶ δὲ τῆϲ κτητικῆϲ ἁμῶν, ἁμῶν δόμων (Corinnae fr. 2 Berpk 3). 122 A Ὑμῶν. Αὕτη κοινὴ καὶ Δωριέων, ϲημαίνουϲά τε πάλιν καὶ κτητικὴν τὴν ἀπὸ τῆϲ ὑμόϲ εὐθείαϲ. πάλιν δὲ ἐν διαιρέϲει διαφέρει ἡ πρωτότυποϲ. ὑμέων γὰρ ἀπρὶξ ἔχονται, Ϲώφρων (fr. 79 Ahrens). καὶ Ἴωνεϲ· ὑμέων δ’ ἀνδρὶ ἑκάϲτῳ (ν 7 ). ἔτι αἱ πρωτότυποι διοίϲουϲι τῷ ἐγκλίνεϲθαι καὶ ὀρθοτονεῖϲθαι, τῶν κτητικῶν αὐτὸ μόνον ὀρθοτονουμένων. Τὸ δ’ ὧδέ τιϲ ὑμείων μεμνημένοϲ ( Τ 153) ARGVM. 9 Ἀμῶν personale in dialecto dorica a genetivo ἁμῶν possessivi ita differt, ut illud patiatur diaeresin, hic non patiatur. — 23 Idem de ὑμῶν dici potest: praeterera personalia et iuclinantur et recto tono proferuntur, possessiva tantum modo orthotona sunt. DISCE. SCRIPT. 4. ουϲιν Α | 9. δωριευϲιν Α | 12. παίδεϲ b, παίδεϲ ThBergk | 15. τοῖϲ πέλαϲ BHase HLΑhrens ThBergk, τοι ϲπλεαϲ Ab |  ἀμμέων ΑGiese HLAhrens ThBergk, ὑμέων Ab παρέχην HLAhrens ΤhBergk, παρέχειν Ab |  17. αμμ in fine versusetin versu, qui sequitur, αμμων Α | 19. ἀχέων b HLAhrens ThBergk, ἀχαιῶν Α | 23. inscriptio περι τηϲ υμῶν maiusc Α | 21. τῆϲ ὑμόϲ b, του εμοϲ Α | 25. ἀπρὶξ ἔχονται] Ἱta codex. Quod mireris fefellisse Rubnkenium ap. Valcken. ad Theoer p 368 B , etsi illum etiam plura fefellerunt ’ b in var lect. Nimirum Ruhnkenium in errorem induxit exemplar, quo utebatur, a Capperonnerio et Musgravio conscriptum | 28. τῷ b, το Α | 29. δ’ Α, δὲ b πλεονάζον ἀκόλουθον τῇ ἡμείων. Αἰολεῖϲ ὐμμέων. Ἀλκαῖοϲ (fr. 77 Β Ahrens, 96 Bergk3)· οἵ τινεϲ ἔϲλοι ὐμμέων τε καὶ ἀμμέων. οὑμίων Βοιωτοί· τὸ δέ τιϲ οὑμίων ἀκουϲάτω, Κόριννα (fr. 13 Ahrens, 22 Bergk 3). Ϲφῶν. Καὶ Ϲφέων ἀκολούθωϲ τῇ ἡμέων, τῷ ϲφεων πολέεϲ κακὸν οἶτον ἐπέϲπον (γ 134) καὶ ὦϲαν ἀπὸ ϲφείων (Δ 535. Ν 148), C ὡϲ ὑμείων. Τῇ ϲφείων καὶ Αἰολεῖϲ χρῶνται καὶ Δωριεῖϲ, Δωριέων δὲ Ϲυρακούϲιοι διὰ τοῦ ψ πάϲαϲ τὰϲ διὰ τοῦ ϲφ, μονοϲυλλαβούϲαϲ μὲν ἀναμφιλέκτωϲ, ἐπὶ δὲ τῶν ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβὴν ἀμφίβολα τὰ τῶν γραφῶν· ἔνια γὰρ δίχα τοῦ ψ. Ἐν ἴϲῳ τῷ αὐτῶν παρὰ Ϲυρακουϲίοιϲ τίθεται τὸ ὧν. Ϲώφρων (fr. 80 Ahrens) ὁ δ’ ἐκ τῶ ϲκότεοϲ τοξεύων αἰὲν ἕνα τινὰ ὧν 123 Α ζυγαϲτροφεῖ.