Αἱ πληθυντικαὶ καὶ κοινολεκτοῦνται κατ’ εὐθεῖαν πρόϲ τε Ἰώνων καὶ Arovm. 6 Τώδε dualis cur acuto notetur, quidam hanc esse causam censent, quod a dativo singularis discernatur. At sunt centena, quae, cum eandem formam habeant, induant diversas notiones. Alii leges, quae de accentibus valent, secuti τῶδε scribunt. Quos fugit formas amplificatas eundem accentum habere atque nativas. — 20 Pluralis. Formae ἡμεῖϲ ὑμεῖϲ ϲφεῖϲ non solum atticae sed etiam ionicae sunt. Testim. 8 Choer.441,23. [Bekk. An 1248]. — 13 Choer.427,28 [Bekk. An 1236] ναί γὰρ ἦν καὶ εἴ ὀξυτόνως, καὶ κατ ἐπέκτασι χινάμεκα ναίχικαὶ εῖθε τὴν ὀξεῖαν τάσιν ἐφύλαξαν ἐκ τῇ αὐτῇ συλλαβῇ. πρόσκειται δὲ ‘μὴ ἐκεκτεινομένη διὰ τοῦ θ (scr. δ) καὶ ε ἐν τοῖς δυϊκοῖς’ διὰ τὸ τοιώδε καὶ τοσώδε δυϊκά· ταῦτα γὰρ παρ οξύνονται καὶ οὐ προπερισκῶνται διὰ τὸν χαρακτῆρα τῶν δυϊκῶν· τὸ γὰρ ἐν τοῦ δυϊκοῖ ἀκοστρέφεται τὴν περισπωμένην τάσιν, οἶον τὼ σοφώ, τῶ κ καλώ, τὼ ἀγαθώ. ἐπεὶ οὖν τὸ τοιώδε καὶ τοσώδε ἐπέκτασιν ἔχουσι τῆς δε συλλαβῆς, τούτου χάριν, ὡς σχεδὸν ἐν τῇ τελευταίᾳ συλλαβῇ ἔχοντα τὸ ω ἀποστρέγονται τὴν περισπωμένην τάσιν. Discr. script. 1. πρωτότυπα b, πρωτα A | ἐϲτιν A | 2. τιϲιν A | 6. in- scriptio περι του τωδε δυικοῦ οτι οξυνεται maiusc. A | 8. τωδε νῶιν A | 9. φαϲιν 12—13. προπεριϲπαϲτέον b, περιϲπαϲτεον A | 13. ἐπέκταϲιϲ Ab, ‘vel potius ἐπεκτάϲειϲ RSkrzeczka | 14. ἐπεκτεινομένην b in var. lect., επι εκφερομενην A et b in textu, ἐπεκφερομένην KLehrs | 15. νωιν A | 18. ὅτι non recte habero videtur KLehrsio, ⟨ὁ τόνοϲ⟩, ὅτι RSchneider | ὅτι ἐπεκτέταται superfluum esse conset JGuttentag ἐπὶ τέλουϲ ἐϲτὶν ὅτι delet GUhlig | ῶϲ addubitat RSkrzeczka, καθὼϲ scribendum esse putat JGuttentag | 20. inscriptio περι πληθυντικῶν πρωτοτυπων maiusc. A | καὶ delevit RSkrzeczka Ἀττικῶν, ἡμεῖϲ, ὑμεῖϲ, ϲφεῖϲ. ἔϲτι πιϲτώϲαϲθαι καὶ τὸ ἀδιαίρετον τῆϲ εὐθείαϲ παρ’ Ἴωϲιν ἐκ τῶν περὶ Δημόκριτον, Φερεκύδην, Ἑκαταῖον. τὸ γὰρ ἐν Εἰδωλοφανεῖ· «ὑμέεϲ Αἰόλιον περιχεύετε» παρὰ Παρθενίῳ C ὑπὸ ποιητικῆϲ ἀδείαϲ παραληφθὲν οὐ καταψεύϲεται διαλέκτου πιϲτουμένηϲ ἐλλογίμοιϲ ϲυγγραφεῦϲιν. Ἀμέϲ Δώριον. Ἀλκμάν (fr. 65 Bergk3)· ὡϲ ἁμὲϲ τὸ καλὸν μελίϲκον. Οὐκ ἐπίληπτοϲ δὲ ἡ τάϲιϲ, καθὸ τὰ πτωτικὰ ἀπέϲτραπται τὴν ἐπὶ τοῦ εϲ ὀξεῖαν (καὶ διὰ τοῦτο ἔνιοι τὸ βιόπλανεϲ βαρύνουϲιν ἀπὸ τοῦ βιοπλανήϲ, καὶ ἐπίτηδεϲ, καὶ ἄκλεεϲ αὔτωϲ (H 100) 119 A ἀπὸ τοῦ ἀκλεήϲ). Πρῶτον αἱ πρωτότυποι ἀντωνυμίαι οὐκ ἀκόλουθοι ἐδείχθηϲαν τοῖϲ ἄλλοιϲ πτωτικοῖϲ. ἔπειτα Δωριεῖϲ ἐπὶ τὸ τέλοϲ φιλοῦϲι τὴν ὀξεῖαν προϲάτειν, παρ’ οἶϲ πάλιν ἡ ἀφαίρεϲιϲ τοῦ ῑ ὀξείαϲ γίνεται ἐμποιητική, ἐπεὶ ποιεῖϲ ποιέϲ, πάλιν τῆϲ καταλήξεωϲ ἐπιλήπτωϲ ὀξυνομένηϲ, εἴγε τὰ ῥήματα τὴν ὀξεῖαν τάϲιν ἀπέϲτραπται· καὶ τὸ νοέν καὶ τὸ δαϲμηφορέν ὀξύνεται πάλιν τῇ αὐτῇ ὑφαιρέϲει τοῦ ῖ. πρὸϲ οἷϲ B καὶ ἡ περιϲπωμένη ϲυϲτελλομένη ὀξεῖα γίνεται, τύπου τινὸϲ μὴ ἐμποδίζοντοϲ. Αἰολεῖϲ ἄμμεϲ· ἄμμεϲ δ’ ἀν τὸ μέϲϲον (Alcaei fr. 10 Ahrens, 18 Bergk3). τοιοῦτον καὶ τὸ ἄμμεϲ ἐῒϲκομεν (ι 321). Τοῦ δευτέρου ὑμεῖϲ. Δωριεῖϲ ὑμέϲ· ὑμὲϲ δὲ ἐπεγγυάμενοι θωκεῖτε, Ϲώφρων (fr. 41 Ahrens). Αἰολεῖϲ ὔμμεϲ· οὖ τί μοι ὔμμεϲ (Sapphus fr. 23 Bergk3). ἃϲ θέλετ’ ὕμμϲϲ, ἐν δευτέρῳ Ϲαπφώ (fr. 95 Ahrenus, 24 Berpk3). Βοιωτοὶ μετὰ διφθόγγου C τοῦ ου· οὐμὲϲ δὲ κομιϲθέντεϲ Κόριννα ἕπτ’ ἐπὶ Θήβαιϲ (fr. 9 Ahrens, 6 Bergk3). Arovm. 6 Acutus doricae ἁμέϲ formae vituperandus non est nam 1) personalia analogiam non sequuntur; 2) Dores ultimam acuto signare solent; 3) circumflexi locum, syllaba correpta, acutus occupat, praeterquam ubi forma impedimento est. — 22 Pluralis secundae personae. Disca script. 1. εϲτιν A | καὶ fortasse ante πιϲτώϲαϲθαι collocandum esse existimat RSkrzeczka | ἀδιαίρετον] fol. 186 v. | 3. sic locum restituit LDindorf, τὸ γὰρ ἐν Εἰδωλοφαεῖ Ὑμέεϲ Αίόλιον. περιχεύετε b | 5, Ἀμέϲ HLAhrens, Ἄμεϲ b | 6. μελίϲκον Ab, μελίϲκιον ThBerpk | 7. τὴν ἐπὶ τοῦ RSchneider, την επι το A, τὴν εἰϲ τὸ b | 8. βιοπλανειϲ A | 10. αὔτωϲ JGuttentag, qui versum indicavit, ‘fortasse αὕτωϲ’ KLehrs, αυτωϲ A, ὡϲαύτωϲ b | 11. ακλεειϲ A | 12. φιλουϲιν A 13. προάγειν RSchneider | 19. ἀν τὸ μέϲϲον ThBergk, ὁν τὸ μέϲϲον HLAhrens, ἄν τὸ μέϲον A b | 20. κ in και ex τ factum ab Ax | 22. ὑμὲϲ· ὑμέϲ FWSturz b. ??μμεϲ A | 21. Homero (A 335) tribuerat b | 25. ἃϲ b, ἅϲ HLAhrens, ἅϲ ThBergk | θελετε A | 26. διφθόγγου b, φθογγὸ in fine versus A | 27. του ου est in A, non του ο, quod enotavit b in var. lect. Αἱ ὑποϲτολαὶ τοῦ ι ὁμολογοῦϲι τὴν διὰ τοῦ ει γραφήν· παραπεμπτέον οῦν τούϲ διὰ τοῦ ε ἠξιωκόταϲ γράφειν, ὡϲ τοῦ ι εἰϲ τὸ ε μεταβαλλομένου, κέρνημι, πέρημι. ἐπὶ γὰρ βραχυνομένου ἡ μετάληψιϲ. « Ἔτι εἰ πᾶϲαί», φαϲι, «δι’ ἑνόϲ, καὶ ἡ εὐθεῖα ἕν ἕξει φωνῆεν». Ἀλλὰ καὶ ἡ ϲοφῶν ἕν ἔχει φωνῆεν , αἱ δὲ ὑπόλοιποι δύο. εἰ δὲ οὐ 120 A διαιρεῖται εἰϲ δύο ε, καθότι αἱ εἰϲ ειϲ εὐθεῖαι τοῦτο ἀναδέχονται, φαίνοτιται τὴν ἐν ὀνόμαϲιν ἀκολουθίαν ζητοῦντεϲ ἐν ἀντωνυμίαιϲ, ἤνπερ οὐχ εῦρομεν. πολλῷ δὲ πρότερον καὶ τὴν εἰϲ ϲ γενικὴν ἑνικήν· αὕτη γὰρ τῶν διὰ δύο ε ἐκφερομένων εὐθειῶν γενική ἐϲτιν. Ούδ’ ὑγιὲϲ διὰ τὸν μακρὸν χρόνον τῆϲ εὐθείαϲ δύο φωνήεντα παραδέχεϲθαι, ὥϲ τινεϲ ψήθηϲαν. ἐπεὶ τί ἂν εἴη τὸ ἰχθῦϲ ἢ νέκυϲ καὶ Β τὰ τούτοιϲ ὅμοια ϲυναιρούμενα, αἱ τε παρ’ Ἴωϲι γραφαί, πόλιϲ, φύϲιϲ; Πάλιν δὲ καὶ τὴν δοτικὴν γράφειν διὰ τοῦ ε, ἐπεί», φαϲι, καὶ ἡ εὐθεῖα καὶ ἡ γενική· ἡμέων γάρ· καὶ ἡ αἰτιατική. ἡμέαϲ*. Ἀλλ’ ἡ μὲν γενικὴ καὶ αίτιατικὴ διήρηνται, ἡ δὲ ἀδιαίρετοϲ τυγχάνει, πιϲτουμένη παραδόϲει καὶ διαλέκτων ἐκφορᾷ· ἁμίν γὰρ Δωριεῖϲ, καὶ ἄμμιν Αἰολεῖϲ. ἄλλωϲ τε οὐδὲ τὸ νύμφαιϲ ἔχει τὸ ἕ, τοῦ νυμφέων ἐν διαιρέϲει C ἔχοντοϲ τὸ ε. Ἡ ϲφεῖϲ οὔτε παρ’ Αίολεῦϲιν οὔτε παρὰ Δωριεῦϲιν ἀκολουθίαν ἔϲχε πρὸϲ τὰ τούτων πρῶτα καὶ δεύτερα , οὐκ ἀπεοικότωϲ· καὶ γὰρ ἡ ἐμεί καὶ τεί, παρὰ τοῖϲ Δωριεῦϲι προϲλαβοῦϲαι τὸ i, οὐκέτι κατὰ τὸ τρίτον προϲέλαβον.