«Πρὸϲ οἷϲ δοθήϲεται ἡ διὰ τοῦ ῑ γραφὴ ἀκόλουθοϲ τῇ νῶι.» Ἀλλὰ C μὴν οὐδ’ ἡ καί ϲφωιν δὸϲ ἄγειν (A 338) ἀνάλογοϲ· θέμα γὰρ ἴδιόν ἐϲτιν ὀξύτονον, οὐχὶ ἔγκλιμα τῆϲ ϲφῶιν. ποῖον γὰρ ἄλλο μόριον βαρυνόμενον δύναται ἐγκλίνεϲθαι; διὰ τοῦτο καὶ τὸ ϲφωέ κατ’ ἰδίαν λεγόμενον ὀξύνεται. εἴρηται μὲν ὡϲ ἀδύνατον ἔγκλιμα μετάβαϲιν προϲώπου ϲημαίνειν. Ἴϲωϲ τιϲ φήϲει, ἰδοὺ ἡ ἡμέων βαρυτονουμένη ἐγκλιτική ἐϲτι.» 116 A Πρῶτον οὐ φύϲει βαρύνεται, διήρηται δὲ ἐκ περιϲπωμένου· διόπερ ἀκωλύτωϲ τὴν ἔγκλιϲιν ἀνεδέξατο. — ἔπειτα τὰ ἐγκλιτικὰ λεγόμενα τὴν τῆϲ ὑπερκειμένηϲ λέξεωϲ ὀξεῖαν ἐγείρει. «Εἰ αἱ διὰ τοῦ ϲφ, φαϲίν, ἐκφερύμεναι ἀντωνυμίαι τρίτου καθεϲτᾶϲιν, ὥϲπιρ ἅπαϲαι αἱ πληθυντικαὶ καὶ πᾶϲαι αἱ δυϊκαί, δῆλον ὡϲ αἱ κατὰ τὸ δεύτερον ἀπὸ τρίτου μετατιθέμεναί εἰϲι. κἀκεῖνο δὲ προϲτίθενται, Arovm. 1 Nec alterum argumentum firmum: ‘Si qui casus primae se- cundaeque eundem exitum habent, ei in tertia eadem terminatione utuntur. Sed quae eodem fine utuntur, nou ab iisdem litteris incipiunt (νῶι ϲφῶι) rursus igitur, quae ab iisdem litteris incipiunt (ϲφῶι ϲφωέ, par est diversos exitus haber Deinde ϲφωέ accusativus est, ϲφῶι nominativus et accusativus. — 9 Neque tertium: ‘respondere ϲφωί illud νῶι formae’, Nam ex analogia νῶι formae non efficitur ϲφωί exstare, cum ne ϲφωίν quidem per analogiam ex ϲφῶιν factum sit, sed sit primitivum. — 16 Neque quartum. ‘Falsum est, barytonon (velut ϲφῶιν) non posse inclinari, num ἠμέων et barytonon est et encliticum’. At ἡμέων ex ἡμῶν factum, certe non est in encliticis haec enim accentum vocis, quae praecedit, erigunt, — 20 Primum argumentum corum, qui dualem secundae personae e duali tertiae ortum esse contendunt. ‘ϲφ litterae initiis pronominum tertiae personae propriae sunt; eae ostendunt, ϲφωέ ϲφωίν primitivas esse deinde: ‘inclinata etiam recto tono proferuntur ad ϲφωίν inclinatum pertinet ϲφῶιν orthotonon, quod secundae tributum est’. — At non licet usui nimiam constantiam obtrudere; ex accentu nihil colligitur ne formae quidem congrunt ϲφωίν solum dativum significat, cum ϲφῶιν sit genetivus et dativus. Discr. script. 3. εἰ — καὶ κατά] sic scripsit b in var. lect., sed ita ut καὶ ante ἐπ’ αἰτιατικῆϲ omitteret, η νῶι καὶ ϲφῶῖ καὶ ἐπ’ αἰτιατικῆϲ πάντωϲ κατὰ Aᵇ in textu | 10 ουδη A, οὐδὲ ὴ b | 12. ἀνάλογοϲ scripsit BScheider, παράλογοϲ Ab | ὀξύτονον b, οξυτονου A | 14. εἴρηται — ϲημαίνειν] haec eiecit RSkrzeczka | 16. ἰδοὺ ἡ b, ιδου A | 18. ακολυτωϲ A  | 22. ειϲιν A B «ὡϲ αἱ ἐγκλινόμεναι καὶ ὀρθοτονοῦνται· ἐγκλινομένηϲ οὖν τῆϲ ϲφωίν ἦν τὸ ὀρθοτονούμενον ϲφῶιν, ὅπερ ἐπὶ δευτέρου μετελήφθη». — Οὐ δεῖ μέντοι τῆϲ χρήϲεωϲ τὸ διηνεκὲϲ βιάζεϲθαι. — ἔπειτα δὲ ἡ αἰτία τοῦ μόνωϲ ὀρθοτονεῖν οὐ μόνον τὰϲ τοῦ δευτέρου, ἀλλὰ καὶ τὰϲ τοῦ πρώτου, εἴρηται. πρὸϲ οἶϲ καὶ τὰ τῆϲ γραφῆϲ ἀντιπίπτει· ἰδοὺ γὰρ τὸ τρίτον ϲφωέ, τὸ δεύτερον διὰ τοῦ ῑ. τὸ δὲ μεῖζον· τὰ δεύτερα C ὀρθοτονούμενα δίπτωτά ἐϲτι, τὰ δὲ τρίτα οὐκέτι ἐγκλινόμενα, τῶν ἐγκλινομένων τὰϲ αὐτὰϲ πτώϲειϲ ἀναδεχομένων. χωρὶϲ εἰ μὴ καὶ γενικὴν ϲημαίνοι ἡ ϲφωίν ἐν τῷ ἀλλ’ εἶπ’ εἶ ϲφωιν καταλύϲομεν (δ 28), περὶ ἧϲ ἄξιον ἐπιϲτῆϲαι ὡϲ ἐπὶ πλειόνων εὑρίϲκεται γενικὴν ϲημαίνουϲα, καθὸ ἐπὶ τοῦ πρίν ϲφωιν ὑπὸ κροτάφοιϲιν ἰούλουϲ (λ 319) καὶ γυιώϲω μέν ϲφωιν (Θ 402). 117 A καὶ δῆλον ὅτι δοτικαί εἰϲι καὶ εἰϲ γενικὴν μεταλαμβάνονται, ὡϲ ἐν ϲχήματοϲ ἔθει, ὁμοίωϲ τῷ Ἀχιλῆι δαμαϲθείϲ (X 55) καὶ Τρωϲὶ δαμείϲ (C 461). «Καὶ δῆλον ὅτι ἡ κτητικὴ δυικὴ κατὰ τὸ τοῦ κτήτοροϲ πρόϲωπον ἀφορμὴν δέδωκε τοῦ τὴν γενικὴν τοῦ τρίτου ϲεϲιγῆϲθαι. εἰ γὰρ ἀπὸ B γενικῆϲ τῆϲ νῶιν νωίτεροϲ καὶ ϲφῶιν ϲφωίτεροϲ, δῆλον ὡϲ καὶ ἀπὸ τῆϲ τοῦ τρίτου γενικῆϲ ἐγίνετο δυικόν· ὅπερ οὐκ ἔϲτιν. ἔνθεν οὖν τὸ πρωτότυπον τρίτον ἀπαράδεκτον.» Ἀλλὰ πρόϲ γε τοῦτο ῥητέον, ὡϲ οὐχ ἡ τῶν παραγώγων ὑποϲτολὴ αἰτία γενήϲεται τοῦ μηδὲ τὰ Arovm. 21 Ϲφωίν solum dativum signifcare, adversurii mirum non ease dicunt, ‘quod nullum exstet possessivum tertiae personae; id enim a genetivo derivari solere; sed cum derivatum non sit, consentancum esse ne genetivum quidem exstare. At centena primitiva exstant, a quibus nihil derivatum est, quamvis ratio cogat. Deinde derivata pronomina at orthotonis descendunt ϲφωίν autem semper inclinatur. Testim. 23 — p. 92, 5 Choer. Epim. 36, 18 Ἀπὸ τοῦ νῶι (scr. νῶιν) γίνεται ὁ νωίτερος, νωιτέρα, τὸ νωίτερον· ἀπὸ τοῦ σφῶι (scr. σφῶιν) ὁ σφωίτερος σφωιτέρα, τὸ σφωίρερον· ἀπὸ τοὺ σφῶε (scr. σφωέ) οὐ γίνεται παράγωγος ἀντωνυμία διὰ τὸ μόνως ἐγκλίνεσθαι αὐτήν, πλὴν (scr. αὐτὴν. Πηθυντικαὶ) ἡμεῖς, ὑμεῖς, σφεῖς. Cf. Et. M. 314, 20. Discr. script. 3. δὲ ἡ αἰτία A et b in textu, ‘Malim καὶ ἡ αἰτία’ id. in var. lect. | 4. litterae ιν ου μ vocum ορθοτονιν ου μονον in rasura ab A1 | ταϲ του A, τὰ τοῦ b | ταϲ του A, τὰ τοῦ b | 6. τὸ ⟨δὲ⟩ δεύτερον JGuttentag | in δια desinit fol. 185 v., ab litteris α του ι incipit fol 186 r. | 7. εϲτιν A | 9. ϲημαίνοι b, ϲημαινει A | ϲφωίν scripsit RSchneider, ϲφῶιν b | 10, ε Ab, ἤ Homerus καταχυϲομεν A | 15. γυωιϲω A | 18. Αχιλληι A | 20. τρωϲιν A | 21. τὸ τοῦ b, του A | κτητωροϲ | 22. δεδωκεν A | εἰ b, ἡ A πρωτότυπα ὑπάρχειν. ἔϲτι γὰρ μυρία, ἄπερ οὐ παρῆκται, τοῦ λόγου ἀπαιτοῦντοϲ, ὥϲπερ καί τινα ϲυνεξειλκυϲμένα τιϲὶ παραγωγαῖϲ, τοῦ λόγου οὐκ ἐπιτρέποντοϲ. ἐπεὶ καὶ ἡ τοῦ κτητικοῦ ἔλλειψιϲ εὔλογοϲ, εἴγε πάϲα παράγωγοϲ ἀντωνυμία ἀπὸ ὀρθοτονουμένηϲ πρωτοτύπου C ϲχηματίζεται, ὡϲ ἐν τοῖϲ πρὶν εἴρηται, ἡ δὲ μόνωϲ ἐγκλίνεται. Παντί τῳ δῆλον, ὡϲ ἡ δυϊκὴ τοῦ ἐκεῖνοϲ, οὗτοϲ ἐκείνω, τούτω. περὶ γὰρ τοῦ τῶδε δὲ νῶι (Θ 109) ἐζητεῖτο. «ἕνεκα γάρ». φαϲι, τῆϲ ἑνικῆϲ δοτικῆϲ ὀξυτονηθήϲεται τὸ τώ, ἵνα τὸ δυϊκὸν διαϲτολῆϲ τύχῃ». Ἀλλ’ εἰ ἕνεκα τούτου, ληρῶδεϲ· ἄπειρα γὰρ τὰ ϲυνεμπίπτοντα. «Ἔτι βαρείαϲ καὶ βραχείαϲ ἐπιφερο 118 A μένηϲ ἀδύνατον ὀξεῖαν εὑρέϲθαι μετὰ μακρᾶϲ. διὸ τὸ τῶδε προπεριϲπαϲτέον. Τί οὖν τὸ εἴθε, αἴθε, ναίχι, οὐχὶ καθὸ ἐπέκταϲιϲ, τῆϲ ἀρτίου ὑπερεχούϲηϲ τὴν ἐπεκτεινομένην; οὐχὶ οὖν καὶ τὸ τώδε δὲ νῶι (Θ 109) τῶν ἐπεκτεταμένων τὰ οὖν δυϊκὰ εἰϲ ω λήγοντα οὐδέποτε περιϲπᾶται· οὐδὲ γὰρ θέλει τὸ πτωτικὸν ω περιϲπᾶϲθαι ἐπὶ τέλουϲ. ὅτι γὰρ ἐπὶ B τέλουϲ ἐϲτίν, ὅτι ἐπεκτέταται, δῆλον, ὡϲ ἡ κλίϲιϲ ἐντόϲ, τοῦδε, τοῖνδε, οἵδε, τῶνδε, τοῖϲδε, τούϲδε.