Ϲφωέ. Αὕτη αἰτιατικὴν μόνην ϲημαίνει, τίϲ τάρ ϲφωε θεῶν (A 8) καὶ ἐπεὶ ϲύνηθεϲ Ὁμήρῳ τὸ διϲυλλαβοῦν, ϲαφὲϲ ὅτι καὶ τὸ ἤ τίϲ ϲφωε πόρεν θεὸϲ ἀντιβολήϲαϲ (K 546) οὐ τοῦ ἔπορε τὸ ε ἔχει, τῆϲ δὲ ἀντωνυμίαϲ, Ἰακῶϲ κεκλιμένου τοῦ C ῥήματοϲ. Καὶ ἔτι εἰ μή ϲφω’ Αἴαντε (P 531) τὸ πλῆρεϲ ϲφωέ. παρὰ γὰρ Ἀντιμάχῳ καὶ μονοϲυλλάβωϲ ἐν τρίτῃ Θηβαῖδοϲ (p. 28 Stoll) τὸ καί ϲφω γείνατο μήτηρ, Arovm. 5 Νώ ϲφώ formac dualium more flectuntur; ut genetivis et dativis ab iis derivatis imponatur circumflexus, analogia flagitat. — 18 Dualis tertiae personae ϲφωὲ nihil est nisi accusativus quae forma una apud Homerum est, apud Autimachum etiam ϲφώ legitur. Discr. script. 1. εχουϲι A | 2, οξυν in extr. fol 176 v. ‘Hine fol. 185 r. ubi nc quis miretur interruptum foliorum ordinem, factum est incuris compactoris, ut extrema libri de Adverbiis pars cum primo folio huius, qui de pronomine est, h. l. insereretur b in var. lect. | 3. φαϲιν A | 4. ἔμεινε Ab, ἔμιμνεν Homerus 5 καθὸ Ab, καίτοι Klehrs | τυχωϲιν A | 8. μᾶλλον inter οῦν et αἰ transponen- dum essc censet JGuttentag | 13. ἐν Θηβαῖδι HWStoll. qui dubitat, possitne ἐν Θήβῃϲιν vel ἐν Θήβῃϲ ad finem antecedentis versus Antim. relegari, ενθηβεϲιν Ab | 14. εδρακεν A | 16. τοῦ τε νῶε ABoeckh HLAhrens ThBergk, τουτε νῶε Ab | 18. inscriptio περι τηϲ ϲφωε maiusc. A | ϲφωέ RSkrzeczka, ϲφῶε b | 20. διϲυλλαβοῦν RSkrteczka, διϲυλλαβϲῖν Ab | κὰν τῷ pro καὶ τὸ RSchneider | 21. θεῦν eratin A, ex quo θεοϲ factum ab Ax x | 22. ἔχεται pro ἔχει RSoheider | 23. ῥήματοϲ b,  ϲχήματοϲ A | 24. ϲφω’ ‘HGStoll JGuttentag, ϲφω Ab | 27. τὸ A et HWStoll, τῷ b καὶ ἐν πρώτη (p. 28 Stoll) ἀϲπαϲίωϲ τέ ϲφω ἄγεν οἴκαδε. 114 A Βίαιοϲ ὁ Ἰξίων ἐϲτὶ τὴν ϲφωε καὶ ἐπὶ δευτέρου τάϲϲων, ἀμφοτέρω τὰρ ϲφῶε φιλεῖ (H 280. K 552). «ἐπεὶ καὶ ἡ νῶε διὰ τοῦ ε. — καὶ ἔτι ὡϲ τῇ ϲφώ ἐπὶ τρίτου νοουμένῃ τὸ ε προϲέρχεται, οὕτω καὶ τῇ κατὰ τὸ δεύτερον πάλιν νοουμένῃ Ἀττικῇ προϲέρχεται». Ἀλλ’ οὕτε ἡ διὰ τοῦ ε νῶε εὐπαράδεκτοϲ, καθότι ϲπανιωτάτη, ἅπαξ που ἢ δὶϲ εἰρημένη· οὔτε ἡ κατὰ τὸ τρίτον μονοϲύλλαβοϲ, B κατὰ τὸν αὐτὸν λόγον. — πρὸϲ οἶϲ οὐδὲ ὁ χρηϲάμενοϲ ἀξιοπιϲτότεροϲ τῶν μὴ χρηϲαμένων. — πάνυ δὲ εὔηθεϲ, τῆϲ κατὰ τὸ πρῶτον πρόϲωπον εἰϲ ῑ ληγούϲηϲ, μὴ οὐχὶ καὶ τὴν κατὰ τὸ δεύτερον παραδέχεϲθαι. — πρὸϲ οἶϲ καὶ πάλιν πάμπολλοϲ ἡ χρῆϲιϲ. ποία δὲ καὶ ἀνάγκη, ὀρθῶϲ ἐχούϲηϲ τῆϲ ϲφῶι, τὴν ϲφῶε παραλαμβάνειν; Τρύφων (p. 28 Velsen) ϲυγκατατιθέμενοϲ τῷ Ἰξίωνί φηϲι «τὴν ϲφέ ἀντωνυμίαν κατ’ ἐπένθεϲιν τοῦ ω δυϊκὴν γενέϲθαι τῆϲ αὐτῆϲ πτώϲεωϲ, καὶ ἔτι C τὴν ϲφίν, ὡϲ τοῦ ω πτωτικοῦ ὄντοϲ δυικῶν». Πῶϲ οὖν οὐχὶ καὶ αἱ κατὰ τὸ πρῶτον καὶ αἱ κατὰ τὸ δεύτερον τὸν αὐτὸν τρόπον ἐϲχηματίϲθηϲαν ; — Ἡ ϲφίν καὶ ἀποβάλλει τὸ ν, ἡ δὲ ϲφωίν οὐδέποτε. — ἡ ϲφίν δοτικῆϲ, ἡ δὲ γενικῆϲ καὶ δοτικῆϲ. — τί δὲ οὐχὶ καὶ ἐπὶ τῶν διϲυλλάβων ἡ ἐπένθεϲιϲ τοῦ ω, λέγω δὲ τῆϲ ϲφέαϲ καὶ ϲφίϲιν; Ὁμοίωϲ οὖν τὰϲ τοῦ πρώτου καὶ δευτέρου θέματά τινεϲ ἠξίουν 115 A εἶναι, καὶ ἐκδόϲειϲ τινὰϲ παρατιθέμενοι τὸ τάρ ϲφωι (A 8) ϲὺν τῷ ῑ γράφειν, «ἐπεὶ καὶ ἡ ϲφῶιν (Θ 415), δευτέρου οὖϲα προϲώπου, κατὰ τόνου ἐναλλαγὴν τὸ τρίτον ἀποτελεῖ ἐν τῷ καί ϲφωιν δὸϲ ἄγειν2 (A 338). Ἀλλὰ μήποτε τὸ μαρτύριον παράλογον· ποία γὰρ καὶ ἄλλη ἀντωνυμία τόνου ἐναλλαγῇ προϲώπου γίνεται μεταβατική, — Arovm. 3 lxio ϲφωε i e. ϲφῶε etiam secundae tribuere voluit sed fallitur. Nam ex paucis testimoniis eisque non gravibus nihil colligitur. Deinde νῶι forma hanc ϲφῶι tuetur. Denique ϲφῶι usitatissimum est. — 14 Trypho cum lxione consentit formas tertiae ϲφωέ ϲφωίν ex ϲφέ ϲφίν factas esse censet. At nec in prima nec in secunda dualis eo modo ortus est ϲφίν abicit ν, ϲφωίν non abicit ϲφίν dativi est, ϲφωίν genetivi et dativi; cur non ex ϲφέαϲ ϲφίϲιν similes formae, ω inserta, ortae sint? — 21 Inter duales secundae et tertiae personae quid rationis intercelat, quaerunt grammatici Alii primae et secundae duales nativos esse, ex duali secundae dualem tertiae (ϲφωί ex ϲφῶι, ϲφωίν ex ϲφῶιν) inclinatum esse censent. — 27 At nullum aliud pronomen mutato accentu in aliam personam transit. Discr. script. 2. litterae εν οικαδε vocum αγεν οικαδε in rasura A | 4. ϲφωέ b | 12. πάμπολλοϲ b, πολλὸϲ A | 13. 1 vocis ϲφωι in rasura Ax | 14. φηϲιν A 18. τὸ v b, τον v A | ϲφώιν b | 19. τί δὲ οὺχί] fol. 185 v. | 21. τὰϲ τοῦ RSchneider; ταῖϲ τοῦ Ab | 23. ϲφωϊ b, ϲφωιν A, punctum adiecit A1 «Ἀλλ’ ἴϲωϲ ἐκεῖνοϲ ὁ λόγοϲ ἰϲχυρόϲ, ὡϲ αἱ φθάϲαϲαι κατὰ τὸ πρῶτον καὶ τὸ δεύτερον ὁμοιοκαταληκτῆϲαι, πάντωϲ καὶ κατὰ τὸ τρίτον· B ὅθεν εἰ νῶι καὶ ϲφῶι καὶ ἐπ’ αἰτιατικῆϲ, πάντωϲ καὶ κατὰ τὸ τρίτον.» Ἀλλ’ αἱ ὁμοιοκατάληκτοι οὐ πάντωϲ τοῖϲ αὐτοῖϲ ϲτοιχείοιϲ χρῶνται· οὐκ ἄλογοϲ οὖν ἡ κατὰ τὸ ε ἐναλλαγή. — ἄλλωϲ τε αἱ ὁμοιοκατάληκτοι καὶ ἰϲόπτωτοι, ἡ δὲ ϲφωέ αἰτιατικῆϲ μόνηϲ, τῆϲ κατὰ τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον καὶ εὐθεῖαν ϲημαινούϲηϲ. οὐ γὰρ ὑγιὲϲ τὸ λέγειν ὡϲ ἀκόλουθοϲ τῇ νῶε, ὅτε οὐδὲ Ὅμηροϲ ἐχρήϲατο.