Αἱ δυϊκαὶ κατὰ πρῶτον καὶ δεύτερον πρόϲωπον πάϲηϲ πτώϲεωϲ C μόνωϲ ὀρθοτονοῦνται· καὶ ἡ αἰτία εἴρηται. Εὐθείαϲ μὲν καὶ αἰτιατικῆϲ κοινῶϲ, νῶι, ϲφ ῶι Ἀττικαὶ δὲ τῶν αὐτῶν πτώϲεων νώ καὶ ϲφ φώ, αἶϲ καὶ ὁ ποιητὴϲ προϲχρῆται, νὼ ἀναβηϲάμενοι (ο 475), ϲφὼ δὲ μάλ’ ἠθέλετον (Λ 782)· γενικῆϲ καὶ δοτικῆϲ νῶιν καὶ ϲφῶιν. μονοϲυλλάβωϲ Εὔπολιϲ Μαρικᾷ (fr. XIII Meineke)· νὼ γάρ, ἄνδρεϲ, οὐχ ἱππεύομεν, 110 A καὶ ἔτι ἐν Φίλοιϲ εὐφρανῶ δὲ νώ (fr. 1 Meineke). τοιοῦτο δ’ ἦν τὸ Arovm. 1 Omnino pluralem de una re vel duabus usurpari Iicet, non licet dualem vel singularem de pluribus. Neque vero dualis de na re poni potest, ut qui definitum numerum indicet. — 12 Dualis primae et secundae personae. Atticis formis etiam Homerus utitur. Discr. script. 1. ελεγεν A | εκατερου A, ἑκάϲτου b | 2. καὶ εὔλογον καὶ ϲύνηθεϲ] Malim καὶ ϲύνηθεϲ καὶ εὔλογον b in var. lect. | ἐϲτιν A | 3. ἐπὶ ante τοῦ πληθυντικοῦ inserit JGuttentag | 4. πάλιν τὸ δυικόν] fol. 176 r. | 5. δυο A | 8. ἀντὶ A, quod ipsum RScneider proposuerat, ἀνὰ b | ἐϲτιν A | 9. κυριου A, κύριον b | 9 —10. τέϲϲαρεϲ ἢ τρεῖϲ ὄν scripserunt RScheider et JGuttentag ex A, qui haec babet δ. ηγον, δηγον b in textu, ‘corrige ὅμοιον τῷ τέϲϲαρεϲ ἢ τρεῖϲ, nimirum ex δ. ηγον’ b in var. lect. | 12. inscriptio αρχη του δυικου περι. τηϲ νωῦ και ϲφωῖ maiusc. A ‘Hic δυϊκοῦ originem traxisse ex male intellecto Δ. i e. τετάρτου, manifestum est ex iis, qui praecedunt, titulis: nam Fol. 157 v. ante vocem Ϲυμβέβηκε legitur [vid. ad 35, 5] et Fol. 166 v., post voces δύο κλίϲεων γινομένων, αρχη του τριτου [male, vid. ad 60, 20]. Hos ego titulos, cum similibus pluribus, omittendos duxi, imperite saepe nec suis locis appositos b in var. lect. Nos omnes eius generis titulos adscribimus | 14 Ἀττικαὶ b, αττικοι A | 18 καὶ add. b | verba μονοϲυλλάβωϲ Εὕπολιϲ — 22 εὐφρανῶ δὲ ϲφώ sic interpncta et scripta transponit GUhlig v. 14 post ϲφώ; post v. 21 ϲφῶιν inserenda esse talia ⟨διϲυλλάβωϲ, παρὰ δ’ Ἀττικοῖϲ μονοϲυλλάβωϲ νῶν, ϲφῷν, ῆ πάλιν και Ὄμηροϲ προϲχρῆται⟩ censet idem 23 δῆν b, γαρ ην A, quod servat GUhlig οὐ γὰρ ϲφῷν τε γένοϲ ἀπόλωλε τοκήων (δ 62), ὅπερ ἐδόκει ἐπίμεμπτον εἶναι, ὡϲ τρίτον πληθυντικὸν δίχα τοῦ ῑ γραφόμενον, τοῦ λόγου ἀπαιτοῦντοϲ δεύτερον· πρὸϲ γὰρ αὐτοὺϲ ὑπὲρ αὐτῶν· ἀλλ’ ἀνδρῶν γένοϲ ἐϲτέ (δ 63). ἡ πρόϲθεϲιϲ οὖν τοῦ ῑ, ποιοῦϲα τὸ Ἀττικόν, καὶ εἰϲ ἀκρίβειαν τὸν B λόγον καθιϲτάνει. καὶ ἦν ἱκανὴ ἀπόδειξιϲ τοῦ εἶναι αὐτὴν γενικὴν δευτέρου Ἀττικὴν τὸ καὶ ταῖϲ εὐθείαιϲ ϲυνεχέϲτερον αὐτὸν κεχρῆϲθαι. πρὸϲ οἶϲ᾿ ἀκριβὴϲ πάντοτε περὶ τὰϲ ἀντωνυμίαϲ ἐϲτίν. Αἱ Ἀττικαὶ κατὰ τὴν εὐθεῖαν ὀξυτόνωϲ ἀνεγνώϲθηϲαν παρὰ τῷ ποιητῇ καὶ ἅπαϲι τραγικοῖϲ τε καὶ κωμικοῖϲ, αἵ τε γραφαὶ οὐκ ἔχουϲι τὸ ῑ προϲκείμενον, οἰκεία τε πτωτικῷ τῷ διὰ τοῦ ω ἡ ὀξεῖα τάϲιϲ. «καὶ διὰ τοῦτο ἐπαινετέα», φαϲίν, εἦ καὶ ἡ γραφὴ ἀνάλογοϲ καὶ ὁ C τόνοϲ, ἡ πρίν γ’ ἐπὶ νὼ τῷδ’ ἀνδρί (Ε 219). ἡ μέντοι νῶι καὶ ϲφῶι πάλιν οὐκ ἀκόλουθοι, καθὸ οὐδὲν δυϊκὸν εἰϲ ῑ λήγει. — Ἀλλ’ οὔτωϲ ἐχόντων τῶν ϲχημάτων, εἰϲ ἄπορον περιίϲταται ὁ λόγοϲ. οὔτε γὰρ ἀπὸ τῶν κοινῶν αἱ Ἀττικαὶ καταϲταθήϲονται, οὔτε ἀπὸ τῶν Ἀττικῶν αἱ κοιναί. — Εἰ γὰρ τὸ ῑ προϲῆλθε τῇ Ἀττικῇ ὡϲ 111 A ὁλοκληροτέρᾳ, καθάπερ φίλοιϲ καὶ φίλοιϲι, πῶϲ ϲυλλαβικῆϲ χώραϲ ἔτυχε πάντοτε γὰρ μετὰ φωνήεντοϲ προϲτιθέμενον ἀδιάϲτατόν ἐϲτι, μετὰ δὲ ϲυμφώνου ϲυλλαβῆϲ τυγχάνει· τοῦ προτέρου κενή κεινή, δέουϲ δείουϲ, τοῦ δευτέρου φίλοιϲι, οὑτοϲί, ἐκεινοϲί. πῶϲ δὲ οὐχὶ ἐντὸϲ τοῦ ῑ ἡ κλίϲιϲ ἔπεϲε, καθάπερ ἐπὶ τοῦ τουτουῑ, ἐκεινουΐ; φαμὲν δὲ ἔξωθεν προϲτιθέντεϲ τὸ ν, ὡϲ ἂν τοῦ ῑ μὴ προϲεληλυθότοϲ, νῶιν. Arovm. 1 ln hoc versa contracta ϲφῷν forma legenda est ϲφῶν enim si legeres, tertia esset, requiritur atem secunda. — 11 Neque atticas formae νῶ ϲφώ a formis omnium usu receptis derivari possunt, neque vice versa. 18 Nam si atticas formas plenas esse statuimus: 1) mirum est ῑ post vocalem additam per se esse syllabam. — 23 2) Nec per epectasin ῑ adiecta esse potest. Testim. 6 schol. H. M. ad δ 62 χωρὶς τοῦ ῑ ἡ σφῶν, ὡς Ἀρίσταρχος καὶ. Ἡρωδιανός. Ἀπολλώνιος δὲ ἐν τῷ περὶ άντωνυμιῶν γράφει αὐτὴν μετὰ τοῦ ῑ, ῖν᾿ δευτέρου προσώπου κατὰ συναίρεσιν. ἀλλ᾿ οὐν ἔστι κτλ. Eustath. 153, 42. Εt. M 610, 5. — 12 schol. A. B ad Ε 219 περὶ δὲ τῆ τάσεως τοῦ μονοσυλλάβου. διὰ τί οὐ περιεσπόσθη. ἐκ τῷ περὶ ἀντωνυμιῶν δηλοῦται· καὶ τάχα ἐπεὶ οὐδὲν δυϊκκὸν εἰς ω λῆγον περισπᾶται· οὕτως γὰρ ἔχει καὶ τὸ σφώ κτλ. Discr. script. 1. τε γένοϲ Ab, γε γένοϲ Homerus | απωλωλεν A | 3. ὑπὲρ Ab, οὐ περὶ Anauck | 6, τ in το ex π factum in A | 11. εχουϲιν A | 12. οἰκεία b, οικειαι A | τε Ab, τε ⟨τῷ⟩ RSkrzeczka | ⟨τῷ⟩ διὰ τοῦ ω η ὀξεῖα RSkrzeczka, ἡ διὰ τοῦ ὀξεῖα Ab, ⟨οἰκεἶαί τε πτωτικῷ⟩ ἡ διὰ τοῦ ω ⟨γραφὴ καὶ ἡ ⟩ ὀξεῖα GUhlig | 14. τόνοϲ, ⟨ἡ⟩ b, τονοϲ A | 19. προϲηλθεν A | 20. ετυχεν A | 21. εϲτιν A | 22. δέουϲ RSchneider, δέοϲ Ab | 24. τοῦ ῑ ῆ κλίϲιϲ] fol, 176 v. επαιϲεν A pro ἔπεϲε | τουτουῖ, ἐκεινουῖ φαμὲν b, τουτου εκεινου εφαμεν A B — πρὸϲ οἶϲ καὶ βίαιον ὁλοκληρότερον τὸ Ἀττικὸν ἐκδέχεϲθαι τῆϲ πάντων χρήϲεωϲ. ἀλλ’ εἰ διαίρεϲιϲ, ἑνὸϲ ὄντοϲ τοῦ ω· καὶ τοῦτο ἀϲύϲτατον. πρὸ γὰρ τοῦ ω τὰ τοιαῦτα, καὶ οὐδέποτε διὰ τοῦ ῑ, νυμφέων, μουϲέων, ὀρέων. — «ἀλλ’ ἴϲωϲ ἐν τῇ κατὰ διάϲταϲιν διαιρέϲει ἐϲτίν, ὡϲ κόϊλον, πάϊϲ· καὶ εὐλόγωϲ προπεριϲπαϲθήϲεται τὸ νῶι διὰ τὴν τῆϲ βραχείαϲ ἐπιφοράν». ἀλλὰ πολὺ πρότερον δοθήϲεται C διὰ τοῦ ῑ αὐτὰϲ γράφεϲθαι, ὅπερ οὐχ εὑρέθη. τεκμηριοῦνταί τε ἐκ τοῦ Βοιωτιακοῦ, ἐπεὶ οὐδέποτε παρὰ αὐτοῖϲ νοί διὰ τοῦ οι. — οὐκ ἐπεὶ δὲ παρ’ Ἀττικοῖϲ ἔϲτι νωίτεροϲ καὶ ϲφωίτεροϲ, εὐθέωϲ καὶ κατὰ τὴν εὐθεῖαν τὸ ῑ προϲγεγράψεται· ἀπὸ γὰρ γενικῶν αἱ κτητικαί, αἵτινεϲ ϲὺν τῷ ῑ γράφονται. «Ἄλλ’ ἐκ τῶν ἐναντίων ἀπὸ τῆϲ νῶι τὸ Ἀττικόν.» — Εἰ μὲν οὖν κατὰ τὴν πρόϲληψιν τοῦ ῑ, καθὸ Καδμῇδεϲ καὶ Νηρῇδεϲ, πάλιν ἡ 112 A γραφὴ τὸ ῑ ἕξει, ὅ τε τόνοϲ περιϲπαϲθήϲεται, οὐδενὸϲ ἐμποδίου ὄντοϲ· εἰ δὲ ἀπεκόπη. τὸ μὲν ῑ οὐχ ἕξει, τὸν δὲ τόνον περιϲπάϲει, καθὸ καὶ ἀπὸ τοῦ δῶμα δῶ καὶ ἀπὸ τοῦ ἧλοϲ ἧλ. Ἀπ’ οὐδετέραϲ οὖν τοῦ λόγου καθιϲταμένου, θεματικὰϲ ἀμφοτέραϲ εἰϲηγήϲαντο, εἴγε ἡ χρῆϲιϲ παρὰ τῷ ἀρχαιοτάτῳ ποιητῇ ἀμφοτέρων ἐϲτί· καὶ παρὰ μὲν τοῖϲ μετοίκοιϲ Ἴωϲι τὴν διϲύλλαβον ἐμμεῖναι, παρὰ δὲ τοῖϲ καταμείναϲιν Ἀττικοῖϲ τὴν μονοϲύλλαβον. — Εἰ δὲ δέον ἐϲτὶν B ἀπὸ τῆϲ κοινῆϲ τὴν Ἀττικὴν καθίϲταϲθαι, καθὸ καὶ ⟨αἱ⟩ ἄλλαι ἔχονται ἀφορμῆϲ τῶν κοινῶν, λεκτέον ὡϲ ἡ νώ καὶ ϲφώ ἀποκοπεῖϲαι οὐκ ἀήθωϲ τοῖϲ Ἀττικοῖϲ (Ποϲειδῶ γάρ φαϲι καὶ μὰ τὸν Ἀπόλλω τουτονί) οὐκέτι περιεϲπάϲθηϲαν, κατάληξιν δυικὴν ἀναδεξάμεναι. ἄλλωϲ τε τὰ εἰϲ ω λήγοντα πτωτικά, κλίϲεωϲ τυγχάνοντα, οὔποτε περιϲπαϲμὸν ἀνεδέξατο. τούτῳ γὰρ τῷ λόγῳ καὶ ἡ νεώ γενικὴ ὠξυτονήθη, μετὰ C καὶ ἄλλων λόγων τῆϲ γενικῆϲ τὸν περιϲπαϲμὸν ἀπαιτούϲηϲ· καὶ τὸ Λητὼ τὰρ ἥλκηϲε (λ 580) καὶ τὸ Πυθὼ δ’ ἐρχομένην (λ 581) Arovm. 2 3) Nec ea diaeresis statui potest, qua ex una vocali fiunt binae; nec ea, qua diphthongi in sua dissolvuntur elementa. — 12 Neque vero ex νῶι ϲφῶι formis atticae ortae esse possunt Nam aut ῑ, si servaretur, subscribendum esset. net gravis imponendus; aut si ῑ supprimeretur, tanen circumflexus non mutaretur. — 18 Sunt igitur qui utrasque formas primarias esse statuant. Sed ponamus monosyllabas ex longiore forma factas esse: cur formarum, ex quibus ortae sunt, accentum non servaverint, haec causa est, quod analogiam dualis et omnino atticarum in ω vocum sequuntur. ‘Discr. script. 2. ἀλλ’ εἰ b, αλλ η A | 6. τ vocis το ex ϲ facta in A | νῶϊ b, νω A | 8. παρα A, παρ’ b | νοί διὰ τοῦ οι] ‘Fortasse, νύ διά τοῦ υ᾿  b in var. lect, ABoeckh | 9. εϲτιν A | 10. την ευθειαν A, εὐθεῖαν b | 13. καδμηδεϲ και νηρηιδεϲ A | 19. εϲτιν | ιωϲιν — A | 21. καὶ αἱ b, καὶ A | 25. ουπωτε A | 26, τωυτω A pro τούτῳ | 28. ηλκηϲεν A | 30. Πυθὼ δ’ RSchneider, Πυθώδ’ b Homerus vulg. | ἐρχομένην Homerus b, ερχομενη A καὶ τὰ τούτοιϲ παραπλήϲια, κἆν τὸ ἐντελὲϲ ἔχωϲι Λητόα καὶ Πυθόα, ἀναγκαίωϲ ὠξύνθη. ἕνεκα γὰρ τούτου καὶ διϲτάϲαι τὸν Ἀρίϲταρχόν φαϲι περὶ τοῦ ἠῶ δῖαν ἔμεινε (I 662), καθὸ ἦν τὸ ἐντελὲϲ ἠόα. — Αἱ ἀποκοπαί, ἐὰν τύχωϲι πτωτικῆϲ κατα 113 A. λήξεωϲ, κλίνονται, μάκαρ, μάρτυρ, γηράντεϲϲι τοκεῦϲιν (Hesiod. O. D. 188) κλιθήϲονται οὖν αἱ προκείμεναι ἀντωνυμίαι δυϊκῆϲ μᾶλλον καταλήξεωϲ τυχοῦϲαι. — αἵ τε γενικαὶ αὐτῶν εὐλόγωϲ διὰ τοῦ ῑ γράφονται, εἴγε παντὸϲ δυϊκοῦ εὐθεῖα μὲν ἕν ἔχει φωνῆεν, γενικὴ δὲ δύο, ὧν τὸ δεύτερον ῑ· ἀλλὰ καὶ περιϲπαϲθήϲονται, εἴγε τὰ ὀξύτονα τῶν δυϊκῶν B περιϲπᾶται κατὰ γενικήν. Διὰ τοῦ ε ἡ νῶε παρὰ Ἀντιμάχῳ ἐν Θηβαῒδι ἔδρακε νῶε μολοῦϲα (p. 28 Stoll)· καὶ τού τε νῶε ἐν Ἰολάῳ Κόριννα (fr. 16 Ahrens, 5 Bergk3).