Ἡ ἕ ϲύζυγοϲ τῇ ϲέ, κοινὴ ἐν διαλέκτοιϲ. Αἰολεῖϲ μετὰ τοῦ F. Τὸ ἑὲ δ’ αὐτὸν ἐποτρύνει (Υ 171) εἰ κατὰ τὸ ἄρχον ὀξύνοιτο, δῆλον ὡϲ παράλογον ἕξει τὸν τόνον. εἴτε γὰρ τὸ δεύτερον ε ἐπλεόναϲε, δῆλον ὡϲ καὶ ἐν αὐτῷ ὁ ὀξὺϲ τόνοϲ γενήϲεται, ὁμοίωϲ τῷ ἤ καὶ ἠέ. καὶ ἥλιοϲ καὶ ἠέλιοϲ (οὕτω γάρ τινεϲ ὑπέλαβον ἐκ τοῦ τὸ ἄρχον δαϲύνεϲθαι, ὅπερ ἴδιον ἦν τῆϲ ἀντωνυμίαϲ. B ἐλελήθει δὲ αὐτούϲ, ὅτι ἀρκτικὴ οὖϲα ἡ δαϲεῖα ἐπὶ τοῦ πλεοναϲμοῦ ἀνατρέχει, ἑώρων καὶ ἕεδνα. ἄλλωϲ τε τὸ πλεονάζον ε ἔξωθεν ἐν ἀντωνυμίαιϲ, ἑόϲ, ἑοῦ, ἑοῖ)· εἴτε τὸ ἄρχον, ὅπερ ἔϲτι, πάλιν τῆϲ ἀντωνυμίαϲ φυλάξει τὸν τόνον, εἴγε οἱ πλεοναϲμοὶ τοὺϲ τόνουϲ τηροῦϲιν, ἑοῖ, ἑοῦ. — ὑπόψυχρον γὰρ τὸ λέγειν ὡϲ ἐδιπλαϲιάϲθη ἡ ἀντωνυμία, πρὸϲ οὐδὲν χρειῶδεϲ τριῶν ἀντωνυμιῶν παραλαμβανομένων, ϲυνήθουϲ τε ὄντοϲ τοῦ κατὰ τὸ ε πλεοναϲμοῦ. C Οὐκ ἔϲτι παρὰ Δωριεῦϲιν ἐν τρίτῳ ἡ διὰ τοῦ ῑ ἐπέκταϲιϲ ὁμοίωϲ τῇ τεί καὶ ἐμεί. Ἡ μίν μόνωϲ ἐγκλίνεται. διὸ καὶ ταῖϲ ἐγκλινομέναιϲ μόναιϲ ἰϲοδυναμεῖ οὐκέτι δὲ καὶ ταῖϲ ὀρθοτονουμέναιϲ, ἐν οἶϲ κατ’ ἀρχὴν ἐκεῖναι τιθέμεναι, λέγω δὲ τὴν αὐτόν, τὴν ἕ, οὐκ ἔχουϲι τὴν μίν ἀνθυφαγομένην· Argvm. 1 Ubi absolute ponitur, με forma usurpatur. — 3 Accusativi singularis secundae personae. — 12 Accusativi singularis tertiae personae. — 13 Ἑέ oxytonon est. Nam si posterior ε redundaret, tonum sibi exposceret, ut in ἠέ sin prior superflua est, sicut est, pleni ἕ pronominis accentus, i. e. oxytonesis, servatur, quoniam pleonasmi eundem tonum habent atque plenae formae. — 27 Μίν quod tantum inclinatur, in initio sententae poni non potest. Discr. script. 4. εἰϲ Ab, ἐϲ Theocriti libri | 8. τεὶ HLAhrens ThBergk, τεῖ b | Ἀλέξανδροϲ δάμαϲεν ThBergk. Ἀλεξάνδρῳ δαμαϲαι Ab in textu, ‘fortasse Ἀλέξανδροϲ δεδάμαϲται b in var. lect., ‘rectius forsitan scripseris δάμαϲε sc. Aphrodite HLAhrens | 12. κοινὴ b, κοινηι A | 13. ἑὲ RSchneider, ἕε b | 15. επλεοναϲεν A | 16. τῷ ἤ b, τω ε A | 18. ἐλελήθει] fol. 175 v. | 19. εξωθεν A, ἐξέπεϲεν b | 20. ἑοῦ, ἑοῖ RSchneider, ἕου, ἕοι b | εϲτιν A | 22. ἑοῖ, ἑοῦ RSchneider, ἕοι, ἕου b | γαρ το A, δὲ τὸ b | 25. εϲτιν A | 26. τεί et ἐμεί HLAhrens, τεῖ et ἐμεῖ b | 27. εγκλινομεναι A εἴρηται δὲ ὡϲ ἀδύνατον ἐγκλιτικὸν μόριον ἐν ἀρχῇ εὑρέϲθαι. Ἔτι διαφέρει τῆϲ ⟨αὐτόν ἡ⟩μίν, ᾖ ἡ ἐξ αὐτῆϲ μὲν μετάληψιϲ γίνεται 108 A εἰϲ τὴν αὐτόν, οὐκέτι δὲ ἡ αὐτόν εἰϲ τὴν μίν μεταλαμβάνεται, ἡνίκα ἐν πρώτῳ καὶ δευτέρῳ ἐϲτί. τοῦτο δὲ καὶ ἐπὶ τῶν κατὰ τὸ τρίτον παϲῶν. Ἴωνεϲ διὰ τοῦ μ, Δωριεῖϲ δὲ διὰ τοῦ ν. Ἔτι καὶ ἡ νίν τάϲϲεται ἐπὶ πλήθουϲ· ὅϲτιϲ δὴ τρόποϲ ἐξεκύλιϲϲέ νιν, Πίνδαροϲ Ἰϲθμιονίκαιϲ (fr. 2 Boeckh). προϲφωνεῖτέ νιν ἐπὶ νίκαιϲ, Βακχυλίδηϲ (fr. 8 Bergk3) καὶ πλεῖϲτα ἄλλα. ὁ δὲ πλάνοϲ τῆϲ τοιαύτηϲ B ἀφορμῆϲ ἴϲωϲ ἐρρύη ἐκ τοῦ εὕρομεν ἐν βήϲϲηϲι τετυγμένα δώματα καλά, ἀμφὶ δέ μιν λύκοι ἦϲαν ὀρέϲτεροι (κ 210. 212) καὶ ἦ μάλα δὴ τάδε δώματα κάλ᾿ Ὀδυϲῆοϲ καῖ οὐκ ἄν τίϲ μιν ἀνήρ (ρ 264. 268). ἦν δὲ τὰ τοιαῦτα ἐπὶ τὴν ϲυνωνυμίαν φερόμενα τοῦ δῶμα, ὁμοίωϲ τῷ C νεφέλη δέ μιν ἀμφεκάλυπτε, τὸ μὲν οὐ ποτε (μ 74. 15) τὸ νέφοϲ· αἱ μὲν ἀγχιϲτῖναι· τὰ δ’ ἐρῆμα φοβεῖται (Ε 141. 140). ἐννῆμαρ μέν· τῇ δεκάτη δέ (A 53. 54). ἐποίϲει γοῦν γιγνώϲκω δ’ ὅτι πολλοὶ ἐν αὐτῷ δαῖτα τίθενται (ρ 269). 109 A τὸ δ’ ἐπὶ τοῦ Ἄρεωϲ καὶ Ἀθηνᾶϲ οὐδ’ εἰ μάλα μιν χόλοϲ ἥκει (P 399), Arovm. 2 Ab αὐτόν accusativo ita differt μίν vocula, ut ipsa in eius locum substitui possit, ille, ubi ad primam secundamve personam pertinet, cum ea commutari non possit. — 9 Nίν etiam ad plures refertur : cuius usus origo ab Homero repeti potest, apud quem μίν aliquotiens ad pluralem pertinere videtur quamquam videtur tantum, nam re vera ad synonymum singularis numeri pertinet. Discr. script 1 δε ωϲ Α, γὰρ ὡϲ b | 2. αὐτόν ἡ b, om. A | 8. ἐξεκύλιϲϲέ νιν ABoeckh, ἐξεκύλιϲέ νιν b in var. lect., ἐξεκυλίϲθη b in textu, εξεκυλιϲθη A, puncta adiecit A1 | 10. νίκαιϲ] ‘Pertinet ad fragmenta Isthmion.’ b in var lect. 11. βακχυλλιδη A | 11—12. ὁ δὲ πλάνοϲ τῆϲ τοιαύτηϲ ἀφορμῆϲ ἴϲωϲ ἐρρύη ἐκ Ab, an sit scribendum ὁ δὲ πλάνοϲ ἵϲωϲ ἐρρύη ἐκ τῆϲ τοιαύτηϲ ἀφορμῆϲ dubitat RSkrzeczka, ἡ δὲ ἀφορμὴ τοῦ τοιούτου πλάνου ἴϲωϲ ἐρρύη ἐκ GUhlig | 13. εὕρομεν Ab, εὗρον δ’ Homerus | καλά Ab, Κίρκηϲ Homerus | 16. καλα A | 20. ἀμφεκάλυπτε] ἀμφιβέβηκε Homerus 23. ἀγχιϲτῖναι Homerus, ἀγχιϲτῆναι Ab | ταδερήμα in ταδ᾿ έρηι mutavit A | φοβειτε in φοβειται mutavit A | 24. 25. δέ. ἐποίϲει b, δ δ᾿ εποιϲει A 27. Αρεωϲ A, Ἄρεοϲ b | Ἀθηνᾶϲ b, αοπναϲ A ὡϲ εἰ ἔλεγε χωρὶϲ ἐφ’ ἑκατέρου. τὸ γὰρ πληθυντικὸν ἐφ’ ἐνικοῦ μεταλαμβανόμενον καὶ εὔλογον καὶ ϲύνηθεϲ, εἴγε ἐμπεριεκτικόν ἐϲτι τὸ πλῆθοϲ τοῦ ἑνόϲ, οὐκέτι δὲ τὸ ἑνικὸν τοῦ πληθυντικοῦ. καὶ ἔτι ἐπὶ δυϊκοῦ. διὸ πάλιν τὸ δυϊκὸν οὐκ ἔϲτιν ἐπὶ πληθυντικοῦ· τὸ γὰρ B κρινθέντε δύω καὶ πεντήκοντα (θ 48) πρὸϲ τὰ δύο, καὶ τὸ οἶνον πινόντων (α 340) ἀντὶ τοῦ πινέτωϲαν Ἀττικόν ἐϲτι. — Τί οὖν οὐχὶ καὶ τὰ δύο ἐφ’ ἑνόϲ τάϲϲεται; Ὅτι καὶ τὸ δυικὸν ὄνομα κυρίου ἀριθμοῦ, ὅμοιον τῷ τέϲϲαρεϲ ἢ τρεῖϲ ὄν· τὸ δὲ πληθυντικὸν κοινὸν παντὸϲ ἀριθμοῦ τοῦ ὑπὲρ τὴν δυάδα.