Ϲοί. Ἀττικῶϲ. Ἴωνεϲ, Αἰολεῖϲ ὁμοίωϲ·
 ϲοὶ δ᾿  ἔγω λεύκαϲ ἐπὶ βῶμον αἶγοϲ 
Ϲαπφώ (fr. 7 Ahrens, Bergk2). καὶ τὸ κατὰ ἀπόλυϲιν διὰ τοῦ τ 
 κἀπιλείψω τοι (Sapphus fr. 91 Ahrens, 8 Bergk3). 
καὶ ϲαφὲϲ ὡϲ μᾶλλον Δώριοϲ ἡ μετάληψιϲ, παῤ οἷϲ τὸ ϲ τῶν ἀντωνυμιῶν
 105 A τ γίνεται. τῶν δὴ ἀπολύτων διὰ τοῦ τ λεγομένων μόνη ϲημειούϲθω
διαϲταλτικὴ οὖϲα ἡ
 νῦν δέ τοι οἴῳ πάμπαν (τ 369). 
τὸ γὰρ
 οὖ τοι, τέκνον ἐμὸν, δέδοται (ε 428) 
δύναται ἔχειν τὸν λόγον οὕτωϲ· «οὐ δέδοταί ϲοι πολεμήϊα ἔργα, ἀλλὰ
τῷ Ἄρει· ϲὺ οὖν μετέρχου τὰ ἔργα τοῦ γάμου, ἵνα πρὸϲ τὸν Ἄρην
 Anovm. 19 Dativi singularis primae personae —23 Dativi singularis secundae
personae. 
 Duscr. script. 1. εχουϲιν Α | 9. δωρικον Α, Δώριον b | 14. φαϲιν Α, φηϲιν b
22. ταραντηνοιϲ Α | 24. ϲοι δ᾿ εγω ThBergk, ϲοι δεγω Α, ϲοῖ δεγω HLAhrens,
ϲοι δ εγων b | ἐπὶ βῶμον αἴγοϲ b et ThBergk, qui adnotavit ‘nisi forto fuit ἐπί
τ᾿  ὦμον (i. e. ὠμόν)’, ἐπὶ βῶμον Αἴγαϲ HLAhrens, επιδωμον αιγοϲ Α | 25. κατ
ἀπόλυϲιν scripsit RSchneider, κατὰ ἀπόλυτον Α b | 26. κ᾿  απιλειψώ τοι Α | 27. ωϲ
μαλλον Α, ὅτι μᾶλλον b | μεταληψιϲ Α, puncta adiecit A1 | 33 — 34. ἀλλὰ τῷ Ἄρει
Ab, ἀλλὰ ⟨ταῦτα μελήϲει⟩ τῷ Ἄρει KLehrs 

 
ἡ ϲύ διαϲτέλληται. —ὀρθοτονεῖται δὲ καὶ παῤ Ἀλκμᾶνι, ϲυνήθωϲ
Δωριεῦϲιν·
 ἅδοι Διὸϲ δόμῳ ὁ χορὸϲ ἁμὸϲ καὶ τοί, Γάναξ (fr. 86 Bergk3). — B 
Λέγεται δὲ καὶ τίν καὶ ἔτι μετ᾿ ἐπενθέϲεωϲ τοῦ ε τεῖν, ἰδίωϲ γὰρ ἡ
 μετάθεϲιϲ ἡ εἰϲ τὸ τ τοῦ ε δεκτική ἐϲτι, ϲοῦ τοῦ τεοῦ, ϲόϲ τεόϲ.
— Τίθεται παρὰ Κορίννη καὶ ἐπ᾿  αἰτιατικῆϲ ἐν Κατάπλῳ,
 οὐ γὰρ τὶν ὁ φθονερὸϲ δαίμων (fr. 5 Abrens, 4 Bergk3)· 
ἀντὶ τοῦ ϲέ, καὶ ϲαφὲϲ ὡϲ κατ᾿  ἐναλλαγὴν πτώϲεωϲ. —Τινὲϲ μέντοι
ἠξίωϲαν τείνειν τὸ ῑ, ἵνα ἐκ τῆϲ τεί παρὰ Δωριεῦϲι διὰ τοῦ ει γραφομένηϲ C 
 ᾖ ἐϲχηματιϲμένη, μεταθέϲει τοῦ εῑ εἰϲ τὸ ῑ, ὅπερ ϲύνηθεϲ, προϲειληφυῖά
τε τὸ ν ὁμοίωϲ τῷ ἐκεινοϲίν, οὑτοϲίν. ἀλλὰ ἀντίκειται τὸ
μόνον ἐν τρίτοιϲ τὸ ν προϲέρχεϲθαι. Ϲύζυγοϲ τῇ ἐμίνη ἡ τίνη, ἣ ἔϲτι παρὰ Ταραντίνοιϲ. Οἱ. Ϲυνήθηϲ Ἀττικοῖϲ καὶ Ἴωϲι. πεζολόγοι ἐχρήϲαντο Πλάτων
 καὶ Ξενοφῶν. εἴρηται ὡϲ ὀρθοτονουμένη περιϲπᾶται, τῶν ϲυζύγων 106 A 
ὀξυνομένων. Αἰολεῖϲ ϲὺν τῷ F·
 φαίνεταί Fοι κῆνοϲ (fr. 2 Ahrens, Bergk3 ad fr. 2) 
Ϲαπφώ. Βοιωτοὶ ϲυνήθωϲ εἰϲ τὸ Fῦ μεταλαμβάνουϲι. καὶ Δωριεῖϲ
ὁμοίωϲ ἡμῖν λέγουϲιν οὐκέτι οἱ δῶ, Ϲώφρων (fr. 77 Ahrens). —Ἡ
 μετὰ τοῦ ε μόνωϲ ὀρθοτονεῖται. εἴρηται δὲ ὡϲ καθόλου αἱ πλεονάϲαϲαι
τῷ ε μόνωϲ ὀρθοτονοῦνται.  — Τῇ τίν ϲύζυγοϲ ἡ ἵν, τοῦ τ ἀρθέντοϲ.
Ἡϲίοδοϲ·
 ἳν δ᾿  αὐτῷ θανάτου ταμίηϲ (fr. CCIV Goettling, V Schoemann). 
ἔϲτι καὶ ἡ ἐῖν ἀπὸ τῆϲ τεῖν παρὰ Ἀντιμάχῳ (p. 29 Stoll) καὶ Κορίννῃ B 
 (fr. 36 Bergk3), ἐπὶ αἰτιατικῆϲ ἔϲθ᾿ ὅτε παραλαμβανομένη· Ἡ ἐμέ πρὸϲ παϲῶν διαλέκτων λέγεται. παρὰ Δωριεῦϲι μετὰ τοῦ
ῑ, ἐμεί, ᾗ ϲυνεχῶϲ Ἐπίχαρμοϲ χρῆται. κοινῶϲ μέντοι ὁ Ϲώφρων (fr. 78
 ARGVM. 14 Dativus singularis tertiae personae. Οῑ et inclinatur et recto
tono profertur, ἐοῖ semper rectum accentum servat. —26 Accusativi singularis
primae personae. 
 DISCR. SCRIPT. 2. Δωρι|εῦϲιν] fol.175r | 3. ‘δόμῳ de vitio suspectum’ ThBergk|
Fάναξ MMaittaire b ThBergk, γ᾿ αναξ A | 4. καὶ ἔτι GKoen b, και ετιν A | 6. εϲτιν
A l αιτιατιατικηϲ A | 7. γὰρ τὶν  HLAhrens ThBergk, γαρτιν A, γάρ τιν b | δαίμων
b ThBergk, δαιμωτ A, δήμων HLAhrens | 9. τείνειν b, τινειν A | τεί HLAhrens,
τέ Ab | ει HLAhrens, ε Ab | 10. ει HLAhrens, ε A | 13. εϲτιν A | 14 ιωϲιν A |
17. hoc frugmentum diversum esse abo eo, quod 59,10 affertur, censet ThBergk |
in margine A haec φαινεται μοι κηνοϲ repetita | 18. Fῦ HLAhrens, ἔ A et b in
textu, qui in var. lect. ῦ proponit | μεταλαμβαναυϲιν A | 19. ‘suspectum est
οὐκέτι’ b in var. lect. | οἱ δῶ HLAhrens, οι δω A et b in textu, ‘scribendum
οἳ δῶ’ b in var lect., οι δωϲῶ conicit RSchneider | 23. ἳν b, ἵν CGoettling,
ην A | 24. εϲτιν A | αἰτιατικῆϲ b in var. lect. RSkrzeczka, δοτικῆϲ Ab in textu |
26. inscriptio περι τηϲ εμε ϲἐ ἐ maiusc. A | δωριευϲιν A | 27. ἐμεί HLAhrens,
ἐμεῖ b 

 
Ahreus) τί οὐ παῤ ἔμ’ ἐϲτράφθη. Ἡ ἀπολελυμένη οὐκ ἐπεκτείνεται. Ἡ ϲέ ὁμοίωϲ πρὸϲ πάντων κοινή. Δωριεῖϲ διὰ τοῦ τ·
 C εἰϲ τὲ καταρρεῖ, 
Θεόκριτοϲ (1 5). 
 πρὸϲ δὲ τὲ τῶν φίλων, 
Ἀλκμάν (fr. 52 Bergk3)· καὶ ἔτι μετὰ τοῦ ῑ,
 τεὶ γὰρ Ἀλέξανδροϲ δάμαϲεν (Alcmanis fr. 53 Bergk3). 
καὶ ἔτι κοινῶϲ·
 ϲὲ γὰρ ἅζομαι (Alemanis fr. 54 Bergk3). 
Εἴρηται ὡϲ ἡ ἐγκλινομένη διὰ τοῦ τύ ἐκφέρεται. 107 A