Τὴν ἑαυτοῦ φαϲιν ὠλιγωρῆϲθαι, καθὸ τὴν μὲν ἐν ἀρχῇ ϲύνθεϲιν αἰτιατικῆϲ ἔχει. τὸ δὲ τέλοϲ γενικῆϲ. Ἀλλ᾿  οὔτε τὰ ϲύνθετα τὴν αὐτὴν B κλίϲιν ἀναδέχεται τοῖϲ κατὰ παράθεϲιν, ἐπεὶ ἰδοὺ τὸ λεοντοφόνοϲ ἐκ γενικῆϲ ϲυνεϲτὸϲ εἰϲ αἰτιατικὴν ἀναλύεται, ὁ λέοντα φονεύϲαϲ, καὶ τὸ φιλοπλάτων ἐξ εὐθείαϲ εἰϲ αἰτιατικήν, ὁ φιλῶν Πλάτωνα· οὔτε πάντωϲ αἰτιατικὴ ἔγκειται· τί γὰρ οὐ μᾶλλον ἡ εὗ ἐϲτι ϲυντεθεῖϲα ἢ ἡ διϲύλλαβοϲ ἡ ἕο πρὸϲ οἷϲ οὐδὲ ἡ δοκοῦϲα ἐν ϲυνθέϲει κατωρθῶϲθαι ἐν δυϲὶν αἰτιατικαῖϲ, λέγω δὴ τὴν ἑαυτόν, πάντωϲ δύο αἰτιατικὰϲ ϲημαίνει· αὐτὸϲ γὰρ αὑτὸν ἔπαιϲεν. C Κἀκεῖνο δὲ ἐπιϲτατέον, εἰ ὅλωϲ ϲὺν τῷ ε γραφήϲεται ἢ διϲυλλάβωϲ μόνωϲ, μόνον κατ᾿  ἀρχὴν προϲπνεόμενον· τὰ γὰρ τῆϲ χρήϲεωϲ ἐπ᾿  ἴϲηϲ.» Εἴρηται ὡϲ αἱ ἀπὸ τοῦ ϲ ἀρχόμεναι ὁμοιοκατάληκτοι ἀποβολῇ Anovm. 13 Genetivi dorici τήνω οὕτω recte gravi tono proferuntur, αὐτῶ acuto. —19 ln ἑαυτοῦ offendunt, quod initium eius sit accu ativus ἕ, finis genetivus. Sed potus cum ευ vel ἕο genetivo compositum est.—30 Et ἑαυτοῦ et αὐτοῦ forma plena est quibus formae secundae personae respondent. Ad memoriam prioris compositi partis servandam satis est densa aspiratio. Discn. script. 3. ὥϲτε ThBergk | 4. λῦϲαι ἄτερ Fέθεν v b HLAhrens ThBergk λυϲεατερ γεθεν Α |5. inscriptio περι τηϲ εουϲ maiuse. A| 7. ὁ Ab HLAhrens ThBergk ὃν GHermann | μεγαλοϲθένηϲ Ab ThBergk, μεγαλοϲθένειϲ HLAhrens | 8. Ὠαρίων b HLAhrens ThBergk. ὠαρειων Α |10. inscriptio περι τηϲ εου maiuse. Α | 10 —11. κατ᾿ ἀρχὴν aut eiciendum aut post περι τοῦ ponendum esse censet RSkrzeczka, περὶ τοῦ κατ᾿  ἀρχὴν etiam PEgenolff | 13.inscriptio περι των γενικων τηϲ εκεινοϲ και ουτοϲ maiuse. Α | τῷ b, το Α | 17. εϲτιν Α |18. litteras ηϲ vocis πεοιϲπαϲθηϲεται ex εν fecit Α1 | 19. inscriptio περι τηϲ εαυτοῦ maiuse. Α | 24. γὰρ οὐ b, γαρ Α 25. δοκοῦϲ] fol. 173 v. | 28. κακεινο Α, κἀκείνω b τοῦ ϲ τὰ τρίτα ἀποτελοῦϲιν ὅθεν ἀκόλουθοϲ τῇ μὲν ϲεαυτόν ἡ ἑαυτόν, τῇ δὲ ϲαυτόν ἡ αὑτόν. —Φήϲει τιϲ τὴν διϲύλλαβον ὠλιγωρῆϲθαι, ἐν οἷϲ πᾶϲα λέξιϲ ϲύνθετοϲ μέροϲ ἔχει ἑκατέραϲ τῶν φωνῶν. ἡ γοῦν ἐμαυτόν. ϲαυτόν ἔχουϲιν ἡ μὲν τὸ εμ, ἡ δὲ τὸ ϲ. ἀνάγκη οὖν 100 A . καὶ τὴν ἑαυτόν μέροϲ ἔχειν, ὅπερ οὐκ ἄλλο γενήϲεται ἢ τὸ ε.» Ἀλλ᾿ ἡ τοῦ δαϲέοϲ πνεύματοϲ μονὴ ἀρκετὴ εἰϲ ὑπόμνηϲιν τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ, ἐπεὶ τὰ τρίτα τῶν δευτέρων οὐ πλεονοϲυλλαβεῖ, εἰ μὴ ἐν πάθει πλεοναϲμὸϲ γένοιτο, ὡϲ ἡ ἑοῖ καὶ ἑόϲ καὶ ἑέ. —«Ἀλλά», φαϲιν, εἰ τὸ ε τῆϲ εὗ ἀντωνυμίαϲ κατὰ τὴν ϲύνθεϲιν ἐκθλίβεται, δῆλον ὡϲ καὶ τὸ πνεῦμα ἀποβληθήϲεται.» Ἀλλ᾿  οὐκ ἐκθλίβεται, ἀλλὰ κιρνᾶται. ἔπειτα ἡ ἀφαίρεϲιϲ τοῦ ϲ ἐν δευτέροιϲ δαϲείαϲ ἐϲτὶν ἐμποιητική, ϲέθεν ἕθεν. B δῆλον οὖν ὡϲ τῆϲ μὲν ϲαυτόν διϲυλλάβου ἀκόλουθον διϲύλλαβον τὸ αὑτόν, τῆϲ δὲ ϲεαυτόν τριϲυλλάβου ἀκόλουθον τριϲύλλαβον τὸ ἑαυτόν. Φανερὸν ὡϲ οἱ προϲχρηϲάμενοι τῇ ἑαυτούϲ ϲὺν ταῖϲ ϲυζύγοιϲ ἐπὶ πρώτου καὶ δευτέρου παρὰ τὰ πρόϲωπα ἁμαρτάνουϲιν, ὅθεν καὶ τοὺϲ δαϲέωϲ ἀναγνόνταϲ τὸ αὐτῶν γὰρ ἀπωλόμεθ’ ἀφραδίῃϲιν (κ 27) καὶ ὃς δέ μοι οἷοϲ ἔην, εἴρυτο δὲ ἄϲτυ καὶ αὐτούϲ (Ω 499) C οὐ μετρίωϲ ἂν μεμψαίμεθα, οὐκ ὀλίγην ἀπειρίαν καταγγέλλονταϲ τοῦ ποιητοῦ διὰ τὴν ἰδίαν εὐήθειαν, εἴγε τρίτου καθεϲτῶϲαι ἐπὶ πρώτου λαμβάνονται. — πρὸϲ οἷϲ οὐδέποτε ἑνικὴ παῤ αὐτῷ ϲύνθετοϲ, μή τί γε καὶ πληθυντική, ἧϲ τὸ ϲχῆμα παράλογον ἐδείχθη. — καὶ εἰ μὲν τριϲυλλάβωϲ ποτὲ εἴρητο, κὰν ἦν ϲυμφανὲϲ ἁμάρτημα· ἐν οἷϲ οὖν διϲυλλαβεῖ, ϲαφὲϲ ὅτι ἁπλῆ ἐϲτι, λείπουϲα ἐθίμωϲ αὐτῷ τῇ ἡμῶν, «ἡμῶν 101 A . αὐτῶν ἀπωλόμεθ’ ἀφραδίῃϲιν», καὶ «ἡμᾶϲ αὐτούϲ». καὶ γὰρ ἐφ᾿ ἑνικῶν, αὐτὸϲ νῦν ἰδὲ πῶμα, θοῶϲ δ᾿  ἐπὶ δεϲμὸν ἴηλον (θ 443) καὶ αὐτὸϲ ἑκών οἱ δῶκα (δ 649). Ἀλλὰ καὶ ἐφ᾿  ἑνικῶν, ὡϲ ἂν ἀπαιτοῦντοϲ τοῦ λόγου, ὑπὸ τῶν περὶ τὸν Ἀϲκαλωνίτην ἐκεῖναι προϲεπνεύϲθηϲαν, Anovm. 8 Quae ut abiciatur fleri non potest; nam ε non detrahitur. sed crasi admiscetur — 14 Qui ἐαυτούϲ ita usurpant, ut ad primam secundamve personam referatur, non recte loquuntur quem abusum noli Homero obtrudere. — 22 Apud eum omnino composita non leguntur, nec in plurali, — 30 nec in singulari. Discr. script. 2 — 3. ωλιγορηϲθαι Α |4. τὸ εμ RSchnieder, τὸ ε Ab | 8, ἐοῖ et ἑέ RSchnieder, ἕοι et ἕε b | φαϲι Α | 12 —13. τῆϲ ⟨μὲν —ἑαυτόν RSchnieder. τηϲ ϲεαυτὸν τριϲυλλαβου ακολουθον τριϲυλλαβον το εαυτον Α, τῆϲ ϲαυτόν διϲυλλάβου ἀκόλουθον διϲύλλαβον τὸ αὐτόν b | 16. αναγνωταϲ Α | 24. εἴρητο b, ειρηται Α1, non ειρηται, ut b in var. lect. enotavit | κἂν ἦν ϲυμφανὲϲ ἁμάρτημα Ab, sic fortasse leg. οὐκ ἂν ἦν ϲυμφανὲϲ τὸ ἀμάρτημα· b in var. lect., articulum addi vult etiam RSkrazeczka | 25. εϲτιν Α | | 31.αϲκαλωνικ τ ν Α, hinc fol. 174 r. B αὐτόν μιν πληγῇϲιν (δ 244), ἵνα μὴ ὡϲ ὑπ᾿  ἄλλου πεπληγμένοϲ νοῆται· καὶ ἄλλῳ δ᾿  αὐτὸν φωτὶ κατακρύπτων (δ 247) καὶ τὴν αὐτοῦ φιλέει καὶ κήδεται (Ι 342), καὶ μέγα μὲν κλέοϲ αὐτῆϲ ποιεῖται (β 125) C ἐφ᾿  ἧϲ οὐδὲ τὸ τῆϲ ἐπιφερομένηϲ πτώϲεωϲ ἁρμοϲτόν· δέον γὰρ ποιεῖν «ποθήν» ϲὺν τῷ ν. Ἀλλὰ καὶ ἐπὶ τούτων ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ εἰρήϲεται, ᾦ κατ᾿  ἔλλειψιν πάλιν τῶν τρίτων ὁμοίωϲ ταῖϲ κατὰ τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον ἐξηνέχθηϲαν, εἴγε καὶ τὸ ἀκριβὲϲ τῆϲ ἀναγνώϲεωϲ κατὰ αὐτὸ τὸ τοῦ ποιητοῦ ϲύνηθεϲ ἐξετάζεται. ἀξιοῦμεν γὰρ ἀπαρεμφάτωϲ ἀναγινώϲκειν τὰ δ᾿  ἄποινα δέχεϲθαι (Α 20) καὶ 102 Α ἐπιτεῖλαι (Δ 64) οὐ προπαροξύνοντεϲ, τοῦ λόγου ἀπαιτοῦντοϲ πρόϲταξιν. δέον δὲ καὶ ἐπὶ τοῦ μὲν κλέοϲ αὐτῆϲ ποιεῖται (β 125) ἐκδέχεϲθαι τὸ γίνεται, ἐν ᾦ καὶ ἁπλῆ ⟨ἡ⟩ ἀντωνυμία νοεῖται, καὶ ἡ ἐπιφερομένη πτῶϲιϲ ἀκόλουθοϲ. ἀλλὰ μὴν καὶ τὸ αὐτόν μιν πληγῇϲιν (δ 244) δαϲυνόμενον τρεῖϲ ἀντωνυμίαϲ παραλήψεται· διὸ καὶ ὁ Πινδαρίων διὰ B τοῦ ε ἔγραφεν, ὁ δὲ Ἰξίων ἀξιοῖ, ὥϲτε ἀντὶ τῆϲ ἕ τὴν μίν παρειλῆφθαι. ὅπερ βέλτιον ἐπὶ τῶν τοιούτων παρέλκεϲθαι τὴν μίν ὁμοίωϲ τῷ ἠέ μιν αὐτόν (Ω 472) κὰδ δέ μιν αὐτὸν εἰλύϲω ψαμάθοιϲιν (Φ 318), ἤ, ὡϲ Τρύφων (p. 30 Velsen) φηϲίν. ὅμοιον εἶναι τῷ ϲφέαϲ αὐτούϲ αὐτοὶ C αὐτούϲ καὶ αὐτὸϲ αὑτόν· ᾦ ἀντέκειτο τὸ ⟨μὴ⟩ ἐν δυϲὶν ὀρθοτονουμέναιϲ λαμβάνεϲθαι τὸ αὐτόν μιν ὁμοίωϲ τῷ ϲφέαϲ αὐτούϲ. Τὸ Anovm. 10 Ubi composita requiri videntur, potins ἕ οὐ e. q. s. cogitando supplenda sunt. Discr. script. 1. μιν b, μεν Α | 3. δ᾿  b, δε —Α | 7. αὐτῆϲ Ab, αὐτῇ Homerus vulg.| 9.ἁρμοϲτόν GUhlig, ἁρμοϲτέον Ab | 12 —13. κατὰ αὐτὸ τὸ b. κατα το αυτο Α |13. τοῦ ποιητοῦ RSkrzeczka, τῶν ποιητῶν Ab | 15 τά τ᾿  Homerus 18—19. καὶ ἐπὶ b, κ᾿ επι Α | 22. ἁπλῆ ἡ b, απλη Α | 23 ἀλλὰ μὴν b, αλλα μιν Α | 24. αυτον Α homerus, αὐτόϲ b | 26. τοῦ ε] τοῦ ψιλοῦ Ade Velsen | ὁ δὲ RSchneider, 5 τε Ab | 31. τῷ b, το Α |32 τὸ μὴ b, το Α εὖ ἐντύναϲάν ἑ αὐτήν (Ξ 162) καὶ πυκάϲαϲάν ἑ αὐτήν (Ρ 551) μόνωϲ ἐν διαλύϲει ληπτέον, εἴγε ἀϲύνθετοϲ ἐν τῷ καθόλου ἡ τῶν ἀντωνυμιῶν χρῆϲιϲ παῤ αὐτῷ. ἄλλωϲ τε καὶ ἐλέγχονται ἐκ τῶν ϲυζύγων ἀρϲενικῶν, ἕο δ᾿ αὐτοῦ πάντα κολούει (θ 211) 103 A ἑὲ δ᾿ αὐτόν (Υ 173), ἐφ᾿  ὧν καὶ μέϲουϲ ϲυνδέϲμουϲ ἔταξεν.—Καὶ παρὰ τοῖϲ Αἰολικοῖϲ δὲ ὡϲ ἐν παραθέϲει ἀνεγνώϲθη ἔμ᾿ αὔτα τοῦτ᾿ ἔγων ϲυνόϊδα (Sapphus fr. 102 Ahrens,15 Bergk3) ἐμ᾿ αὔτῳ παλαμάϲομαι (Alcaei fr. 87 Ahrens, 72 Bergk3), ἀλλ᾿ ἐμάχετο τὸ νόον δὲ Fαύτω πάμπαν ἀέρρει (Alcaei fr. 88 Αhrens, 78 Bergk), ἅπερ ἀϲύνηθεϲ ἐν ἁπλότητι μὴ οὐχὶ τὸ ε προϲλαμβάνειν. καὶ ἔτι B ὁμοίωϲ παρὰ τῷ αὐτῷ Ἀλκαίῳ ἐν ἑβδόμῳ (fr. 89. 90) Ahrens, 87. 101 Bergk3) ϲὺ δὲ ϲαύτω τομίαϲ ἔϲῃ. ἀλλὰ ϲαύτω μετέχων ἄβαϲ πρὸϲ πόϲιν. πῶϲ γὰρ ταῦτα ϲύνθετα, τῶν πρώτων ἐν διαλύϲει ὄντων δῆλον οὖν ὡϲ ἀνώμαλοϲ ἡ ἀνάγνωϲιϲ τῶν πρώτων πρὸϲ τὰ ἑξῆϲ. Αἱ κατὰ τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον πρόϲωπον τῆϲ δοτικῆϲ ὀξυνόμενοι Aaovm, 19 idem usus Aeolensium est. —24 Dativi singularis. —Sidonius οἶ votiperat, quod sit circumflexo notatum, cum cetera acutum habeant. Sed hoc potius analogian sequitur. Discr. script. 3. πυκάϲαϲα Homerus | 5— 6. ϲυζύγων b in var. lect., ϲυζυγιῶν idem in textu. ϲυζυγϊων Α, puncta ab Α1 | 9. ἑὲ RSehneider, ἑὲ b | 12. ἔγων δ᾿ ἔμ᾿ αὕτᾳ τοῦτο ϲυνόῖδα Apollonius supra 51, 2, ἔμ᾿  αὔτᾳ b HLAhrens, ἐμαύτᾳ ThBergk | ϲύνοϊδα HAhrens, ϲύνοιδα b ThBergk | 15. ἔμ᾿  αὔτῳ b et ThBergk. qui haec adnotat: ‘Apparet ex Apollonii paradosi firmatum esse ἔμ᾿  αὕτῳ, sed rectius ἐμαύτῳ scribas. ut ϲαύτω, Fαύτιω, ἐμ᾿  αὔτῳ HLAhrens. εμαυτῶ Α 15 νόον FJBast HLAhrens ThBergk. νόω Abι | δὲ Fαύτω HLAhrens ThBergk, δ᾿ ἐαότω Ab |16. αερρει Α HAbrens ThBergk, ἀέρρεται b | 20 — 21. Duo essec fragmenta vidit b, quem secuti sunt HLAhrens ThBergk 20. τομίαϲ ἔϲη FJBast ThBergk, τομίαιϲ ἔϲῃ b in var. lect., τομίαϲ ἔϲϲῃ HLAhrens, το. μαιϲ εϲη, ut videatur ταμαιϲ fuisse, Α | 21. ϲαὺτω μετέχων ἄβαϲ Ab ThBergk, ϲαύτῳ πεδέχων ἄβαϲ HLAhrens; verba πρὸϲ πόϲιν traicienda et cum τομίαϲ ἔϲῃ coniungenda essc censet ThBergk, qui totum locum inde a lin. 9 — 15 sic constitnit: ἀλλ᾿  ἐμάχετο τὸ Νόω δὲ Fαὺτῳ πάμπαν ἀέρρει· καὶ· ἀλλὰ ϲαυτῶ μετέχων ἄβαϲ· ἅπερ ἀϲύνηθεϲ ἐν ἁπλότητι μὴ οὐχὶ τὸ ε προϲλαμβάνειν· καὶ ἔτι ὁμοίωϲ παρὰ τῷ αὐτῷ Ἀλκαίῳ ἐν ἑβδόμω ϲὺ δὲ ϲαύτῳ τομίαϲ ἔϲῃ πρὸϲ πόϲιν, nunc demum intellegi dicens, quo iure ἅπερ, non ὅπερ Apollonius scripserit | 22 ταυτα Α, τὰ τοιαῦτα b | 23. inscriptio περι τηϲ εμοι ϲοι οι maiusc. Α | Αι κατὰ] fol. 174 v |τὸ πρῶτον b, πρωτον Α C τὴν κατὰ τὸ τρίτον περιϲπωμένην ἔχουϲι· ϲοὶ μὲν γὰρ ἐγώ, ϲὺ δ᾿  ἐμοί (Δ 63) ἐπὶ δὲ τοῦ ἢ ὀλίγον οῖ παῖδα (ε 800) περιϲπῶμεν. ὅθεν ὡϲ παράλογον ὁ Ϲιδώνιοϲ ὤξυνεν, ἡ αἱ ὁμοιοκατάληκτοι καὶ ὁμότονοι κατὰ πᾶν πρόϲωπον. —Καὶ ἕνεκα μὲν τῶν δύο πρὸϲ τὸ ἓν τὸ ἓν εὐθύνεται, ἕνεκα δὲ τῆϲ τῶν φωνῶν ἀκολουθίαϲ εὐθύνονται αἱ δύο. — πᾶϲα γὰρ δοτικὴ μακροκατάληκτοϲ οὐδέποτε 104 A ὀξύνεται· αἱ γὰρ ὀξυνόμεναι βραχυκατάληκτοι, καὶ διὰ τοῦτο μᾶλλον τὸ ἐμίν Δωρικὸν ἀνάλογον. —ὁμότονοί εἰϲιν αἱ γενικαὶ ταῖϲ δοτικαῖϲ ἰϲοϲυλλαβούϲαιϲ· πῶϲ οὖν αὖταί ὀξύνονται, τῶν γενικῶν περιϲπωμένων ἀνάλογοϲ ἄρα ἡ οἷ. —αἱ μονοϲύλλαβοι δοτικαὶ περιϲπῶνται· ἀνάλογοϲ ἄρα ἡ οἷ. ὁμοτονοῦϲιν αἱ κτητικαὶ ταῖϲ πρωτοτύποιϲ, ἐμόϲ ἐγῶ, ἐμόν ἐμέ, ϲόν ϲέ· εἰ οὖν ἐμῷ καὶ ϲῷ, πῶϲ οὐχὶ καὶ ἐμοῖ καὶ ϲοῖ; ἀνάλογοϲ ἄρα ἡ οἷ. —«Ἀλλά», φαϲιν, «ἡ μὲν ἐμοῦ διαιρεῖται, Β ἡ δὲ ἐμοί οὐκέτι. —Ἀλλ᾿  οὐ τοῦτο αἴτιον γενήϲεται τῆϲ τάϲεωϲ, εἴ γέ τινα περιϲπώμενά ἐϲτιν ἀδιαίρετα καὶ ὀξυνόμενα διαιρούμενα. ἐκεῖνο οὖν ῥητέον, ὡϲ πολλάκιϲ τὴν ἀκολουθίαν διαψεύδονται αἱ ἀντωνυμίαι· τοιαῦται οὖν καὶ αἱ προκείμεναι. Ἀττικοὶ ἔμοιγε. Αἰολεῖϲ ἔμοι βαρέωϲ. Βοιωτοὶ διὰ τοῦ υ, ἐμύ, ϲυνήθωϲ, καθότι καὶ τὸ καλοί κα λύ. Δωριεῖϲ ἐμίν καὶ ἔτι ἐμίνγα. C Ϲώφρων (fr. 53 Ahrens) μόνον ἐμίνγα τὸ τοῦ γόγγρου τέμαχοϲ. Ἡ ἐμίνη ϲυνήθηϲ Ταραντίνοιϲ· ἡ δὲ χρῆϲιϲ παρὰ Ῥίγθωνι.