Ἡ ϲέο μεταβάλλει τὸ ϲ εἰϲ τὸ τ παρὰ Δωριεῦϲιν. Ἀλκμάν (fr. 19
Bergk3)·
 ἐμὲ Λατοῖδα τέο λάχοϲ χόρον 
καὶ ἔτι τεῦ. Ἀπὸ τῆϲ ϲοῦ Δώριοϲ ἐγίνετο ἡ τεοῦ ὁμότονοϲ, μεταθεῖϲα τὸ ϲ
εἰϲ τὸ τ καὶ πλεονάϲαϲα τῷ ε, καθάπερ καὶ ἡ ϲόϲ ἐν τῷ τεόϲ. Τινὲϲ
μέντοι ἠξίουν βαρυτονεῖν, οἰόμενοι ἀπὸ τῆϲ τέο τῇ τοῦ υ προϲθέϲει
γεγενῆϲθαι. Ἡ χρῆϲιϲ παῤ Ἐπιχάρμῳ καὶ Ϲώφρονι.
 C αἰνοδρυφὴϲ δὲ τάλαινα· τεοῦ κάτα τυμβοχόηϲα (Callim. 11 p. 753 Schneider). 
Ϲώφρων (fr. 76 Ahrens)· οὐχ ἥϲϲων τεοῦ. Ἐπίχαρμοϲ (fr. 157 Ahrens)·
 παιδὶ τεοῦ. 
Καὶ ἔτι ἡ τίοϲ. Ἡ μέντοι τίω καὶ τίωϲ, ϲυζυγοῦϲαι τῇ ἐμίω καὶ
ἐμίωϲ, πάλιν παρὰ τῷ αὐτῷ Ῥίνθωνι εἴρηνται. Εἰ αἱ ὁμοιοκατάληκτοι ἐν δευτέροιϲ προϲώποιϲ ταῖϲ κατὰ τὸ πρῶτον
 97 A ἀποβολῇ τοῦ ϲ τὰ τρίτα ἀποτελοῦϲι, ϲυμφανὲϲ ὡϲ καὶ ἀπὸ τῆϲ ϲοῦ ἡ
οὑ πρωτότυποϲ γενήϲεται, πάλιν ὁμοφωνοῦϲα τῇ ἀπὸ τῆϲ ὅϲ γενικῇ
 Anovm. 26 Genetivi singularis tertiae personae. 
 Discr. script. 1. ἐκπεφάναντι HLAhrens. εκπεφαντι Α, ἐκπεφηναντι b, ἐκπέφανται
LCYalckenaer ταὶ Α HLAhrens. αἱ b | 3. τῇ ἐμεῦϲ b, in Α est τηεμευϲ,
parte superiore d litterae fere evanida; ita factum est ut b in var, lect. τηϲμευϲ
enotaret | 5. sic fragmentur restituit HLAhrens. ουδε ποτ᾿  ϊοι γινετ᾿  εγων τευϲ
αξιω Ab, οὐδέποτ᾿  . . . ἐγένετ᾿  ἀγών τευϲ ἄξιοϲ LCValckenaer | 6. ἐγὼν Ab,
k apud CZieglerum, ἐγὼ vulg. | τεῦϲ Ab lunt, τεῦ p k apud CZieglerum vulg.
7. εϲτιν Α | 12. Ἀλκμάν· ἐμὲ Λατοῖδα τέο λάχοϲ χόρον FWSchneidewin. Ἀλκμάν·
ἐμὲ Λατοίδα τέο δ᾿  αχοϲορον Ab, Ἀλκμὰν ἐν ε΄ Λατοίδα, τέο δ᾿ ἀρχέχορον
GHermann, Ἀλκμάν· ἐμὲ. Λατοῖδα, τέο δαυχγοφόρον ThBergk (iu ed. Ill, antea
conjecerat ὀϲγοφόρον) 15. τεῦ b, τευϲ Α |16. τεοῦ b, τεουϲ —Α |18. τῇ τοῦ υ
προϲθέϲει PEgenolff, τὴν τοῦ υ πρόϲθεϲιν Ab |24. verba Καὶ ἔτι η τίοϲ fortasse
post ἐμίωϲ 1. 26. transponenda esse censet HLAhrens | | τίωϲ b, τεωϲ Α | 24. — 25.
καὶ ἐμίωϲ HLAhrens, ἐμέω καὶ ἐμέωϲ Ab | 26. inscriptio περι τηε οὐ maiusc. A |
27. αποτελουϲιν A 

 
ϲυνάρθρῳ. Τὴν μὲν οὖν χρῆϲιν παῤ Ὁμήρῳ οὐκ ἐνὸν εἰρέϲθαι, παρὰ
μέντοι Ἀττικοῖϲ· καὶ γὰρ Πλάτων ϲυνεχῶϲ ἐχρήϲατο, οἵ τε κωμικοὶ
καὶ τραγικοί. ὁ μέντοι Ζηνόδοτοϲ καὶ τὸ 
 ἀπὸ ἕο χειρὶ παχείῃ (Υ 261) 
 διὰ τῆϲ ου ἔγραφεν. ὅπερ παραπεμπτέον, οὐχ ὡϲ μὴ πρωτότυπον,
ἀλλ᾿  ὡϲ μὴ ϲύνηθεϲ· τῇ γὰρ εἰϲ ου καταλήξει χρῆται ὁ ποιητὴϲ ἐπὶ B 
μόνηϲ κτητικῆϲ, τῇ δὲ ἐμεῦ καὶ ταῖϲ ϲυζύγοιϲ ἀντὶ τῶν πρωτοτύπων
μόνων,
 πατρὸϲ ἐμοῦ κλέοϲ εὐρὺ μετέρχομαι (γ 83)· 
 ἐπὶ δὲ τῆϲ πρωτοτύπου
 ἐμεῦ δ᾿  ἕλετο μέγαν ὅρκον (δ 746). 
 Ἡ εὗ ἀπὸ τῆϲ ϲεῦ, ἐν ἐγκλίϲει,
 εἴ πώϲ εὑ πεφίδοιτο (Υ 464) 
κἀκεῖνο δέ τινεϲ ὀρθοτονοῦϲι προϲπνέοντεϲ,
 φρίξαϲ εὖ λοφιήν (τ 446) 
ἀντὶ τοῦ τὴν αὑτοῦ. C Ἡ ἕο κατ᾿  ἔγκλιϲιν, 
 ἐπεί ἑο κήδετο λίην (ξ 461)· 
καὶ κατ᾿  ὀρθὸν τόνον,
 ἀπὸ ἕο χειρὶ παχείῃ (Υ 261). 
Εἴρηται δὲ περὶ τῆϲ εἵο, ὡϲ μόνωϲ ὀρθοτονεῖται.