Δεκτέον δέ, ὡϲ ἡ τοιαύτη ϲυνηγορία εὐπαράκρουϲτοϲ. οὐ γάρ, εἶ τί τινι κατά τι κεκοινώνηκε, τοῦτο πάντωϲ ἐκείνῳ ταὐτόν ἐϲτιν. πρόϲωπα παριϲτᾶϲιν αἱ ἀντωνυμίαι, ἀλλὰ καὶ τὰ ῥήματα· καὶ οὐ τὸ αὐτὸ μέροϲ λόγου. γένοϲ ἐπιδέχεται τὸ ἐμόϲ, ἀλλὰ καὶ τὸ καλόϲ· ἀλλ’ οὐ τὸ αὐτό. καὶ τί λέγω ἐπὶ λέξεωϲ: ἐπὶ παντὸϲ γὰρ φυϲικοῦ τοῦτο. ζῳότητοϲ μετέχει ὁ ἄνθρωποϲ, ἀλλὰ καὶ τὰ ἄλλα ζῷα· καὶ οὐ ταὐτὸν θεὸϲ καί τε Β ἄνθρωποϲ· καὶ ἐπ’ ἄλλων ἀπείρων. ῦὐκ ἂν οὖν, ἐὰν ἀναφορὰν ϲημαίνῃ ἡ ἀντωνυμία, πάντωϲ ἂν εἴη ἄρθρον, ἐπεὶ καὶ τὰ ἄρθρα ἀναφορὰν ϲημαίνει. Τί δὲ μᾶλλον αἱ ἀντωνυμίαι ἄρθρα ἧπερ τὰ ἄρθρα ἀντωνυμίαι, ἄλλωϲ τε καὶ τὸ ὅτε ἀναφορικόν, καὶ οὐ πάντωϲ ἄρθρον. Οἶμαι δὲ καὶ τὸ ὑπὸ τῶν Ϲτωικῶν καλεῖϲθαι αὐτὰ ἀοριϲτώδη ὑπό τι AROVM, 20 Sed si quae voces quaedam communia habent, non sequitur ut eidem orationis parti tribuendae sint. 30 Deinde probari non potest, articulos ἀοριϲτώδη vocari Stoicis: non ]nunquam enim rulationcm significant, itaque defnit sunt. Disca. SCRIPT. 1 —2. θέουϲα καὶ b, θεεϲκε Α 7, ν erasum post ομολογουϲι in Α | 8 ἕ, οῖ b, ε αι οι Α |9. κλητικὰϲ b, κλιτικαϲ Α | 12.ἀντωνυμίαι b, ανωνυμιαι Α 13. ν erasum post εϲτι in Α |καὶ καθόλου b, καθολου καί Α | 16,ν erasum post παρειλκυϲε in Α · |17. τὸ τούτου b, του τούτου Α ἀπ ὸ τοῦ τ b, απο τ Α 18. port τοῦτο spatium in A, ut incisum indicetur |μονοπροϲωπουϲιν Α εἰϲ 5 b, ειϲ ω Α |v  post ληγουϲι eras. in Α 21. ν post κεκοινωνηκε cras. in Α |ἐκείνῳ b, εκεινο Α |25. θεὸϲ καί τε] ἰχθύϲ τε καὶ conicit G GUhlig | 27. ϲημαίνῃ b, ϲημαινει Α εἶη σρθρον] fol. 146 ν. C μαχόμενον. ἀόριϲτον μὲν γὰρ τὸ ἄνθρωποϲ παρεγένετο. πᾶϲα γὰρ ἀναφορὰ γνώϲεωϲ προῦφεϲτώϲηϲ ἐϲτὶ ϲημαντική, τὸ δὲ γινωϲκόμενον ὥριϲται. πῶϲ οὑν ἀοριϲτώδη τὰ ἄρθρα, ἀναφορὰν δηλοῦντα; Ἀλλ’ εἰ καὶ φήϲει τιϲ ἀόριϲταεἰναιἐν τῷ ὁ περιπατ τὧν κινεῖταικαὶἐν τοῖϲὁμοίοιϲ, φήϲομεν ὅτι μᾶλλον ὡριϲμένα εἰρήϲεται ἀπὸ τῶν ἀναφοράν ϲημαινόντῶν. Ἴϲωϲ οὑν πρὸϲ τὴν ϲύγκριϲιν τῶν ἀντωνυμιῶν , πάντοτε ὁριζομένων, 7 A ταῦτα ἐκάλεϲαν ἀοριϲτώδη. Κάκεῖνο δ’ εὔηθεϲ τὸ λέγειν, ἄρθρα ἀντὶ ἀντωνυμιῶν, καὶ διὰ τοῦτο ἵν μέροϲ λόγου. — πρῶτον οὐκ εἰ τι ἀντί τινοϲ παραλαμβάνεται, εὐθέωϲ ταὐτὸν ἐκείνῳ ἐϲτίν. ἰδοὺ γὰρ Ἕκτορι δίῳ (H 75) ἀντὶ τοῦ ἐμοί, καὶ οὐ ταὐτό, καὶ τὸ καρπῷ βριθομένη (Θ 307) ἀντὶ τοῦ βρίθεται καὶ ὁ εἴ ϲυναπτικὸϲ ἰϲοδυναμεῖ τῷ ἀκολουθεῖ ῥήματι, B ἀκολουθεῖ τῷ ἡμέραν εἰναι καὶ φῶϲ εἰναι — εἰ ἡμἐρα ἐϲτί, φῶϲ ἐϲτί. (τὸ γὰρ ὅ μοι γέραϲ ἔρχεται (Α 120) οὐ πάντωϲ ἄρθρον ἀντὶ αίτιώδουϲ ϲυνδέϲμου τοῦ ὅτι ἴϲωϲ γὰρ ἀπεκόπη ὁ αἰτιώδηϲ.) Τό δὲ πάντων μεῖζον· μεγάλην ἀϲθένειαν διὰ τὴν ἰδίαν ἀπειρίαν τοῦ ποιητοῦ καταγγέλλουϲι, φάϲκοντεϲ τοϲαῦτα ϲχήματα ἄρθρων ἀντὶ ἀντωνυμιῶν παραλαμβάνειν. τὸ γὰρ μὴ ταῖϲ κατὰ φύϲιν λέξεϲι κεχρῆϲθαι C κακία. Ἐλελήθει οὖν αὐτούϲ ἡ ὁμοφωνία τῶν ἄρθρων καὶ τῶν ἀντωνυμιῶν. ἡ γὰρ προκειμένη παραγωγὴ ὡϲ ἀπὸ τῶν ἄρθρων πίϲτιϲ γίνεται τοῦ ὁμοφωνεῖν τὰ ἄρθρα ταῖϲ ἀντωνυμίαιϲ. εί γὰρ τὸ τηλικοῦτοϲ ὄνομα, ⟨καθότι⟩ καὶ τὸ τηλίκοϲ ὄνομα τοῦ αὐτοῦ παραϲτατικόν, ὡϲαύτωϲ καὶ ⟨τὸ⟩ τηλικόϲδε, τό ⟨τε⟩ τημοῦτοϲ καὶ τὸ τημόϲδε ἐπιρρήματα , καθότι καὶ τὸ τῆμοϲ, τηνικαῦτα καὶ τηνικάδε· παντὶ προῦπτον ὅτι, εἰ τὸ οὑτοϲ AHGVM, 7 Neque illud verum est, articulos, quod prnominum loco ponantur, eidem orationis parti tribuendos esse: nam primum , si qua vocabula inter se commutantur, non sequitur ut eidem orationis parti assignanda sint 19 Deinde voces inter se diversae eadem forma haud raro proteruntur O igitur τοῦ sim ., quamquam forma conveniunt cum articulis, tamen pronomina putanda sunt ubi pronominum potestatem habent. Disca. SCRIPT. 1. μαχόμενον] Deest fortasse ἑαυτῷ. Certe in codice patet, quo id recipiatur,spatium’ in var lect. Spatium vero, si quidem aliquid indicet, incsum indicare monet JGuttentas παρεγένετο] Exciderunt haec fere: ὡριϲμένον δὲ τὸ ὁ ὅνθρωποϲ παρεγένετο b in var. lect , οὐκέτι δὲ τὸ ὁ ὅνθρωποϲ παρεγένετο adicit JGutteutag | 2 ν [post εϲτι eras, Α | 4. φηϲει Α, φήϲειε b | 5. ὡριϲμένα b, οριϲμενα Α |8. δ’ευηθεϲ Α, δὲ εὔηθεϲ b | 12. καί ου ταὑτο Α, om b |και τὸ b, και τω Α |15. 16.  v post εϲτι bis eras in Α 21. ν post καταγγελλουϲι eras. in Α 1 26 καθότι και b, καί Α | 21, καὶ τὸ b, και Α | τό τε b, το Α | 28. τηνικαῦτα καὶ τηνικάδε aut delenda esse censet GUhlip, aut sic spplenda: ⟨τό τε⟩ τηνικαῦτα καὶ τηνικάδε, ⟨καθότι καὶ τὸ τηνίκα⟩ καὶ ὅδε καὶ τούτου καὶ τοῦδε ἀντωνυμίαι, ἀντωνυμίαι ἄρα καὶ τὸ ὅ καὶ 8A. τὸ τοῦ, ὅτε οὕτω παραλαμβάνονται. — εἰ δὲ ταράϲϲονται διὰ τὴν ὁμοφωνίαν, μηδὲ τὸ ὅϲ ἄρθρον λεγέτωϲαν ὑποτακτικόν, ὅτι καὶ ϲύναρθρον ἀντωνυμίαν ϲημαίνει, καὶ ἀόριϲτον μόριον ἐν τῷ ὃϲ ἂν ἔλθ η μεινάτω με, καὶ ἴϲον τῷ οὐτοϲ παρὰ Ἀττικοῖϲ, ὡϲ Πλάτων ἦ δ’ὅϲ ἀντὶ τοῦ ἔφη δὲ οὖτοϲ. καὶ μακρὸν ἂν εἴη τὸ νῦν ὑπὲρ ὁμοφωνίαϲ διαλαβεῖν. Οὐκ ἐπεὶ δὲ ἐγκλίϲεωϲ ἀμοιρεῖ ἥδε ἡ ϲύνταξιϲ τῶν ἀντωνυμιῶν, B πάντωϲ ἐπιλήψεωϲ τεύξεται. οὐδὲ γὰρ πᾶϲα ἀντωνυμία τὸν διϲϲὸν τόνον ἀνεδέξατο. ἄλλωϲ τε ὅϲαι γένουϲ ἐμφαντικοί εἰϲιν . αὗται μόνωϲ ὀρθότονοι (περὶ γὰρ τῆϲ αὐτόϲ ἐν τῷ ἰδίῳ τόπῳ εἰρήϲεται). ὀρθῶϲ ἄρα καὶ αἱ προκείμεναι ἀνέγκλιτοι καθεϲτᾶϲι.