ΜΥΡΤΙΟΝ Γαμεῖς, ὦ Πάμφιλε, τὴν Φίλωνος τοῦ
ναυκλήρου θυγατέρα καὶ ἤδη σε γεγαμηκέναι




 

φασίν; οἱ τοσοῦτοι δὲ ὅρκοι οὓς ὤμοσας καὶ τὰ
δάκρυα ἐν ἀκαρεῖ πάντα οἴχεται, καὶ ἐπιλέλησαι
Μυρτίου νῦν, καὶ ταῦτα, ὦ Πάμφιλε, ὁπότε
κύω μῆνα ὄγδοον ἤδη; τοῦτο γοῦν καὶ μόνον
ἐπριάμην τοῦ σοῦ ἔρωτος, ὅτι μου τηλικαύτην
πεποίηκας τὴν γαστέρα καὶ μετὰ μικρὸν παιδοτροφεῖν
δεήσει, πρᾶγμα ἑταίρᾳ βαρύτατον· οὐ γὰρ
 ἐκθήσω τὸ τεχθέν, καὶ μάλιστα εἰ ἄρρεν γένοιτο,
ἀλλὰ Πάμφιλον ὀνομάσασα ἐγὼ μὲν ἕξω παραμύθιον
τοῦ ἔρωτος, σοὶ δὲ ὀνειδιεῖ ποτε ἐκεῖνος, ὡς
ἄπιστος γεγένησαι περὶ τὴν ἀθλίαν αὐτοῦ μητέρα.
γαμεῖς δ’ οὐ καλὴν παρθένον· εἶδον γὰρ αὐτὴν
ἔναγχος ἐν τοῖς Θεσμοφορίοις μετὰ τῆς μητρός,
οὐδέπω εἰδυῖα ὅτι δι’ αὐτὴν οὐκέτι ὄψομαι Πάμφιλον.
καὶ σὺ δ’ οὖν πρότερον ἰδοῦ
 ἰδοῦ γ: εἶδες L. 
 αὐτὴν καὶ τὸ πρόσωπον
καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς ἰδέ· μή σε ἀνιάτω, εἰ πάνυ
γλαυκοὺς ἔχει αὐτοὺς μηδὲ ὅτι διάστροφοί εἰσι καὶ
ἐς ἀλλήλους ὁρῶσι· μᾶλλον δὲ τὸν Φίλωνα ἑώρακας
τὸν πατέρα τῆς νύμφης, τὸ πρόσωπον αὐτοῦ οἶσθα,
ὥστε οὐδὲν ἔτι δεήσει τὴν θυγατέρα ἰδεῖν. ΠΑΜΦΙΛΟΣ Ἔτι σου ληρούσης, ὦ Μύρτιον, ἀκούσομαι
παρθένους καὶ γάμους ναυκληρικοὺς διεξιούσης;
ἐγὼ δὲ ἢ σιμήν τινα ἢ καλὴν νύμφην οἶδα; ἢ ὅτι
Φίλων ὁ Ἀλωπεκῆθεν—οἶμαι γὰρ ἐκεῖνον λέγειν
σε—θυγατέρα ὅλως εἶχεν ὡραίαν ἤδη γάμου; ἀλλ’
οὐδὲ φίλος ἐστὶν οὗτος τῷ πατρί· μέμνημαι γὰρ
ὡς πρῴην ἐδικάσατο περὶ συμβολαίου· τάλαντον,
οἶμαι, ὀφείλων γὰρ τῷ πατρὶ οὐκ ἤθελεν ἐκτίνειν, ὁ




 

δὲ παρὰ τοὺς ναυτοδίκας ἀπήγαγεν αὐτόν, καὶ
μόλις ἐξέτισεν αὐτό, οὐδ’ ὅλον, ὡς ὁ πατὴρ ἔφασκεν.
εἰ δὲ καὶ γαμεῖν ἐδέδοκτό μοι, τὴν Δημέου θυγατέρα
τὴν τοῦ πέρυσιν ἐστρατηγηκότος ἀφείς, καὶ ταῦτα
πρὸς μητρὸς ἀνεψιὰν οὖσαν, τὴν Φίλωνος ἐγάμουν
ἄν; σὺ δὲ πόθεν ταῦτα ἤκουσας; ἢ τίνας σεαυτῇ,
ὦ Μύρτιον, κενὰς ζηλοτυπίας σκιαμαχοῦσα ἐξεῦρες;