ΑΠΟΛΛΩΝ Τί ἂν λέγοιμεν; ὁμομητρίους, ὦ Διόνυσε,
ἀδελφοὺς ὄντας Ἔρωτα καὶ Ἑρμαφρόδιτον καὶ




 

Πρίαπον, ἀνομοιοτάτους εἶναι τὰς μορφὰς καὶ τὰ
ἐπιτηδεύματα; ὁ μὲν γὰρ πάγκαλος καὶ τοξότης
καὶ δύναμιν οὐ μικρὰν περιβεβλημένος ἁπάντων
ἄρχων, ὁ δὲ θῆλυς καὶ ἡμίανδρος καὶ ἀμφίβολος τὴν
ὄψιν· οὐκ ἂν διακρίναις εἴτ' ἔφηβός ἐστιν εἴτε καὶ
παρθένος· ὁ δὲ καὶ πέρα τοῦ εὐπρεποῦς ἀνδρικὸς
ὁ Πρίαπος. ΔΙΟΝΥΣΟΣ Μηδὲν θαυμάσῃς, ὦ Ἄπολλον· οὐ γὰρ Ἀφροδίτη
αἰτία τούτου, ἀλλὰ οἱ πατέρες διάφοροι γεγενημένοι,

 
ὅπου γε καὶ ὁμοπάτριοι πολλάκις ἐκ μιᾶς
γαστρός, ὁ μὲν ἄρσην, ἡ δὲ θήλεια, ὥσπερ ὑμεῖς, γίνονται. ΑΠΟΛΛΩΝ Ναί· ἀλλ’ ἡμεῖς ὅμοιοί ἐσμεν καὶ ταὐτὰ ἐπιτηδεύομεν·
τοξόται γὰρ ἄμφω. ΔΙΟΝΥΣΟΣ Μέχρι μὲν τόξου τὰ αὐτά, ὦ Ἄπολλον, ἐκεῖνα
δὲ οὐχ ὅμοια, ὅτι ἡ μὲν Ἄρτεμις ξενοκτονεῖ ἐν
Σκύθαις, σὺ δέ μαντεύῃ καὶ ἰᾷ
 ἰᾷ β: θεραπεύεις γ. 
 τοὺς κάμνοντας. ΑΠΟΛΛΩΝ Οἴει γὰρ τὴν ἀδελφὴν χαίρειν τοῖς Σκύθαις,
ἥ γε καὶ παρεσκεύασται, ἤν τις Ἕλλην ἀφίκηταί
ποτε εἰς τὴν Ταυρικήν, συνεκπλεῦσαι μετ' αὐτοῦ
μυσαττομένη τὰς σφαγάς; ΔΙΟΝΥΣΟΣ Εὖ γε ἐκείνη ποιοῦσα. ὁ μέντοι Πρίαπος,
γελοῖον γάρ τί σοι διηγήσομαι, πρῴην ἐν Λαμψάκῳ
γενόμενος, ἐγὼ μὲν παρῄειν τὴν πόλιν, ὁ δὲ ὑποδεξάμενός
με καὶ ξενίσας παρ' αὑτῷ, ἐπειδὴ ἀνεπαυσάμεθα
ἐν τῷ συμποσίῳ ἱκανῶς ὑποβεβρεγμένοι,
κατ' αὐτάς που μέσας νύκτας ἐπαναστὰς ὁ γενναῖος—αἰδοῦμαι δὲ λέγειν. ΑΠΟΛΛΩΝ Ἐπείρα σε, Διόνυσε; ΔΙΟΝΥΣΟΣ Τοιοῦτόν ἐστι. ΑΠΟΛΛΩΝ Σὺ δὲ τί πρὸς ταῦτα; ΔΙΟΝΥΣΟΣ Τί γὰρ ἄλλο ἢ ἐγέλασα; ΑΠΟΛΛΩΝ Εὖ γε, τὸ μὴ χαλεπῶς μηδὲ ἀγρίως· συγγνωστὸς
γάρ, εἰ καλόν σε οὕτως ὄντα ἐπείρα. ΔΙΟΝΥΣΟΣ Τούτου μὲν ἕνεκα καὶ ἐπὶ σὲ ἄν, ὦ Ἄπολλον,
 ἀγάγοι τὴν πεῖραν·
 καλὸς γὰρ σὺ καὶ κομήτης, ὡς
καὶ νήφοντα ἄν σοι τὸν Πρίαπον ἐπιχειρῆσαι. ΑΠΟΛΛΩΝ Ἀλλ' οὐκ ἐπιχειρήσει γε, ὦ Διόνυσε· ἔχω γὰρ
μετὰ τῆς κόμης καὶ τόξα.