ΠΑΝ Χαῖρε, ὦ πάτερ Ἑρμῆ. ΕΡΜΗΣ Μὴ καὶ σύ γε.
 Καὶ σύ γε β. cf. p. 28. 
 ἀλλὰ πῶς ἐγὼ σὸς πατήρ; ΠΑΝ Οὐχ ὁ Κυλλήνιος Ἑρμῆς ὢν τυγχάνεις; ΕΡΜΗΣ Καὶ μάλα. πῶς οὖν υἱὸς ἐμὸς εἶ; ΠΑΝ Μοιχίδιός εἰμι, ἐξ ἔρωτός
 ἐξαίρετός Β. 
 σοι γενόμενος. ΕΡΜΗΣ Νὴ Δία, τράγου ἴσως τινὸς μοιχεύσαντος αἶγα·
ἐμοὶ γὰρ πῶς, κέρατα ἔχων καὶ ῥῖνα τοιαύτην καὶ
πώγωνα λάσιον καὶ σκέλη διχαλὰ καὶ τραγικὰ καὶ
οὐρὰν ὑπὲρ τὰς πυγάς; ΠΑΝ Ὅσα ἂν ἀποσκώψῃς με, τὸν σεαυτοῦ υἱόν, ὦ
πάτερ, ἐπονείδιστον ἀποφαίνεις, μᾶλλον δὲ σεαυτόν,
ὃς τοιαῦτα γεννᾷς καὶ παιδοποιεῖς, ἐγὼ δὲ ἀναίτιος. ΕΡΜΗΣ Τίνα καὶ φῄς σου μητέρα; ἤ που ἔλαθον αἶγα
μοιχεύσας ἔγωγε; ΠΑΝ Οὐκ αἶγα ἐμοίχευσας, ἀλλ’ ἀνάμνησον σεαυτόν,
εἴ ποτε ἐν Ἀρκαδίᾳ παῖδα ἐλευθέραν ἐβιάσω. τί δακὼν
τὸν δάκτυλον ζητεῖς καὶ ἐπὶ πολὺ ἀπορεῖς; τὴν
Ἰκαρίου λέγω Πηνελόπην. ΕΡΜΗΣ Εἶτα τί παθοῦσα ἐκείνη ἀντ' ἐμοῦ τράγῳ σε
ὅμοιον ἔτεκεν; ΠΑΝ Αὐτῆς ἐκείνης λόγον σοι ἐρῶ· ὅτε γάρ με
ἐξέπεμπεν ἐπὶ τὴν Ἀρκαδίαν, Ὦ παῖ, μήτηρ μέν
σοι, ἔφη, ἐγώ εἰμι, Πηνελόπη ἡ Σπαρτιᾶτις, τὸν
πατέρα δὲ γίνωσκε θεὸν ἔχων Ἑρμῆν Μαίας καὶ
Διός. εἰ δὲ κερασφόρος καὶ τραγοσκελὴς εἶ, μὴ
λυπείτω σε· ὁπότε γάρ μοι συνῄει ὁ πατὴρ ὁ σός,
τράγῳ ἑαυτὸν ἀπείκασεν, ὡς λάθοι, καὶ διὰ τοῦτο
ὅμοιος ἀπέβης τῷ τράγῳ. ΕΡΜΗΣ Νὴ Δία, μέμνημαι ποιήσας τοιοῦτόν τι. ἐγὼ οὖν

 
ὁ ἐπὶ κάλλει μέγα φρονῶν, ἔτι ἀγένειος αὐτὸς ὢν
σὸς πατὴρ κεκλήσομαι καὶ γέλωτα ὀφλήσω παρὰ
πᾶσιν ἐπὶ τῇ εὐπαιδίᾳ;