ΑΡΗΣ Ἤκουσας, ὦ Ἑρμῆ, οἷα ἠπείλησεν ἡμῖν ὁ
Ζεύς, ὡς ὑπεροπτικὰ καὶ ὡς ἀπίθανα; Ἢν ἐθελήσω,
φησίν, ἐγὼ μὲν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ σειρὰν καθήσω, ὑμεῖς
δὲ ἀποκρεμασθέντες κατασπᾶν βιάσεσθέ με, ἀλλὰ
μάτην πονήσετε· οὐ γὰρ δὴ καθελκύσετε· εἰ δὲ
ἐγὼ θελήσαιμι ἀνελκύσαι, οὐ μόνον ὑμᾶς, ἀλλὰ καὶ
τὴν γῆν ἅμα καὶ τὴν θάλασσαν συνανασπάσας
 συναρτήσας β. 

μετεωριῶ· καὶ τἆλλα ὅσα καὶ σὺ ἀκήκοας. ἐγὼ

 
δὲ ὅτι μὲν καθ' ἕνα πάντων ἀμείνων καὶ ἰσχυρότερός
ἐστιν οὐκ ἂν ἀρνηθείην, ὁμοῦ δὲ τῶν τοσούτων
ὑπερφέρειν, ὡς μὴ καταβαρήσειν
 καταπονήσειν β. 
 αὐτόν, ἢν καὶ
τὴν γῆν καὶ τὴν θάλασσαν προσλάβωμεν, οὐκ ἂν πεισθείην. ΕΡΜΗΣ Εὐφήμει. ὦ Ἄρες· οὐ γὰρ ἀσφαλὲς λέγειν
τὰ τοιαῦτα, μὴ καί τι κακὸν ἀπολαύσωμεν τῆς φλυαρίας. ΑΠΗΣ Οἴει γάρ με πρὸς πάντας ἂν ταῦτα εἰπεῖν, οὐχὶ
δὲ πρὸς μόνον σέ, ὃν ἐχεμυθήσειν ἠπιστάμην; ὃ





 

γοῦν μάλιστα γελοῖον ἔδοξέ μοι ἀκούοντι μεταξὺ
τῆς ἀπειλῆς, οὐκ ἂν δυναίμην σιωπῆσαι πρὸς σέ·
μέμνημαι γὰρ οὐ πρὸ πολλοῦ, ὁπότε ὁ Ποσειδῶν
καὶ ἡ Ἥρα καὶ ἡ Ἀθηνᾶ ἐπαναστάντες ἐπεβούλευον
ξυνδῆσαι λαβόντες αὐτόν, ὡς παντοῖος ἦν δεδιώς,
καὶ ταῦτα τρεῖς ὄντας, καὶ εἰ μή γε ἡ Θέτις
κατελεήσασα ἐκάλεσεν αὐτῷ σύμμαχον Βριάρεων
ἑκατόγχειρα ὄντα, κἂν ἐδέδετο αὐτῷ κεραυνῷ καὶ
βροντῇ. ταῦτα λογιζομένῳ ἐπῄει μοι γελᾶν ἐπὶ τῇ
καλλιρρημοσύνῃ αὐτοῦ. ΕΡΜΗΣ Σιώπα, φημί· οὐ γὰρ ἀσφαλὲς οὔτε σοὶ λέγειν
οὔτ' ἐμοὶ ἀκούειν τὰ τοιαῦτα.