ΔΩΡΙΣ Καλὸν ἐραστήν, ὦ Γαλάτεια, τὸν Σικελὸν
τοῦτον ποιμένα φασὶν ἐπιμεμηνέναι σοί. ΓΑΛΑΤΕΙΑ Μὴ σκῶπτε, Δωρί· Ποσειδῶνος γὰρ υἱός ἐστιν,
ὁποῖος ἂν ᾖ. ΔΩΡΙΣ Τί οὖν; εἰ καὶ τοῦ Διὸς αὐτοῦ παῖς ὢν ἄγριος
οὕτως καὶ λάσιος ἐφαίνετο καί, τὸ πάντων ἀμορφότατον,
μονόφθαλμος, οἴει τὸ γένος ἄν τι ὀνῆσαι
αὐτὸν πρὸς τὴν μορφήν; ΓΑΛΑΤΕΙΑ Οὐδὲ τὸ λάσιον αὐτοῦ καί, ὡς φῄς, ἄγριον
ἄμορφόν ἐστιν—ἀνδρῶδες γάρ—ὅ τε ὀφθαλμὸς ἐπιπρέπει
τῷ μετώπῳ οὐδὲν ἐνδεέστερον ὁρῶν ἢ εἰ δύ' ἦσαν. ΔΩΡΙΣ Ἔοικας, ὦ Γαλάτεια, οὐκ ἐραστὴν ἀλλ’ ἐρώμενον
ἔχειν τὸν Πολύφημον, οἷα ἐπαινεῖς αὐτόν. ΓΑΛΑΤΕΙΑ Οὐκ ἐρώμενον, ἀλλὰ τὸ πάνυ ὀνειδιστικὸν
τοῦτο οὐ φέρω ὑμῶν, καί μοι δοκεῖτε ὑπὸ φθόνου
αὐτὸ ποιεῖν, ὅτι ποιμαίνων
 ποιμὴν ὢν γ. 
 ποτὲ ἀπὸ τῆς σκοπῆς
παιζούσας ἡμᾶς ἰδὼν ἐπὶ τῆς ἠϊόνος ἐν τοῖς πρόποσι
τῆς Αἴτνης, καθ' ὃ μεταξὺ τοῦ ὄρους καὶ τῆς θαλάσσης
αἰγιαλὸς ἀπομηκύνεται, ὑμᾶς μὲν οὐδὲ προσέβλεψεν,
ἐγὼ δὲ ἐξ ἁπασῶν ἡ καλλίστη ἔδοξα, καὶ
μόνῃ ἐμοὶ ἐπεῖχε τὸν ὀφθαλμόν. ταῦτα ὑμᾶς ἀνιᾷ·
δεῖγμα γάρ, ὡς ἀμείνων εἰμὶ καὶ ἀξιέραστος,
ὑμεῖς δὲ παρώφθητε. ΔΩΡΙΣ Εἰ ποιμένι καὶ ἐνδεεῖ τὴν ὄψιν καλὴ ἔδοξας,
ἐπίφθονος οἴει γεγονέναι; καίτοι τί ἄλλο ἐν σοὶ
ἐπαινέσαι εἶχεν ἢ τὸ λευκὸν μόνον; καὶ τοῦτο,
οἶμαι, ὅτι συνήθης ἐστὶ τυρῷ καὶ γάλακτι· πάντα
οὖν τὰ ὅμοια τούτοις ἡγεῖται καλά. ἐπεὶ τά γε
ἄλλα ὁπόταν ἐθελήσῃς μαθεῖν, οἵα τυγχάνεις οὖσα
 τὴν ὄψιν, ἀπὸ πέτρας τινός, εἴ ποτε γαλήνη εἴη,
ἐπικύψασα ἐς τὸ ὕδωρ ἰδὲ σεαυτὴν οὐδὲν ἄλλο ἢ
χροίαν λευκὴν ἀκριβῶς· οὐκ ἐπαινεῖται δὲ τοῦτο,
ἢν μὴ ἐπιπρέπῃ αὐτῷ καὶ τὸ ἐρύθημα. ΓΑΛΑΤΕΙΑ Καὶ μὴν ἐγὼ μὲν ἡ ἀκράτως λευκὴ ὅμως ἐραστὴν
ἔχω κἂν τοῦτον, ὐμῶν δὲ οὐκ ἔστιν ἥντινα ἢ ποιμὴν
ἢ ναύτης ἢ πορθμεὺς ἐπαινεῖ· ὁ δέ γε Πολύφημος
τά τε ἄλλα καὶ μουσικός ἐστι. ΔΩΡΙΣ Σιώπα, ὦ Γαλάτεια· ἠκούσαμεν αὐτοῦ ᾄδοντος
ὁπότε ἐκώμασε πρῴην ἐπὶ σέ· Ἀφροδίτη φίλη, ὄνον
ἄν τις ὀγκᾶσθαι ἔδοξεν. καὶ αὐτὴ δὲ ἡ πηκτὶς οἵα;
κρανίον ἐλάφου γυμνὸν τῶν σαρκῶν, καὶ τὰ μὲν
κέρατα πήχεις ὥσπερ ἦσαν, ζυγώσας δὲ αὐτὰ καὶ
ἐνάψας τὰ νεῦρα, οὐδὲ κολλάβοις
 κόλλοπι β. 
 περιστρέψας,
ἐμελῴδει ἄμουσόν τι καὶ ἀπῳδόν, ἄλλο μὲν αὐτὸς
βοῶν, ἄλλο δὲ ἡ λύρα ὑπήχει, ὥστε οὐδὲ κατέχειν
τὸν γέλωτα ἐδυνάμεθα ἐπὶ τῷ ἐρωτικῷ ἐκείνῳ
ᾄσματι· ἡ μὲν γὰρ Ἠχὼ οὐδὲ ἀποκρίνεσθαι αὐτῷ
ἤθελεν οὕτω λάλος οὖσα βρυχομένῳ, ἀλλ’ ᾐσχύνετο,
εἰ φανείη μιμουμένη τραχεῖαν ᾠδὴν καὶ καταγέλαστον.
 ἔφερεν δὲ ὁ ἐπέραστος ἐν ταῖς
ἀγκάλαις ἀθυρμάτιον
 ἄθυρμα οἷον γ. 
 ἄρκτου σκύλακα τὸ λάσιον
 καὶ τὸ λάσιον β. 

αὐτῷ προσεοικότα. τίς οὐκ ἂν φθονήσειέ σοι, ὦ
Γαλάτεια, τοιούτου ἐραστοῦ; ΓΑΛΑΤΕΙΑ Οὐκοῦν σύ, Δωρί, δεῖξον ἡμῖν τὸν σεαυτῆς,
καλλίω δῆλον ὅτι ὄντα καὶ ᾠδικώτερον καὶ κιθαρίζειν
ἄμεινον ἐπιστάμενον. ΔΩΡΙΣ Ἀλλὰ ἐραστὴς μὲν οὐδεὶς ἔστι μοι οὐδὲ σεμνύνομαι
ἐπέραστος εἶναι· τοιοῦτος δὲ οἷος ὁ Κύκλωψ
ἐστί, κινάβρας ἀπόζων ὥσπερ ὁ τράγος, ὠμοβόρος,
 ὠμοφάγος β. 

ὥς φασι, καὶ σιτούμενος τοὺς ἐπιδημοῦντας τῶν
ξένων, σοὶ γένοιτο καὶ πάντοτε σὺ ἀντερῴης αὐτοῦ.