Τῆς Λιβύης τὰ νότια ψάμμος ἐστὶν βαθεῖα καὶ
γῆ διακεκαυμένη, ἔρημος ἐπὶ πολύ, ἀκριβῶς
ἄκαρπος, πεδινὴ ἅπασα, οὐ χλόην οὐ πόαν οὐ
φυτὸν οὐχ ὕδωρ ἔχουσα, ἢ εἴ που ἄρα ἐν κοίλοις
συνεστηκὸς ὑετοῦ ὀλίγου λείψανον, παχὺ καὶ τοῦτο
καὶ δυσῶδες, οὐδὲ πάνυ διψῶντι ἀνθρώπῳ πότιμον.
ἀοίκητος γοῦν ἐστι διὰ ταῦτα· ἢ πῶς γὰρ ἂν
οἰκοῖτο ἀνήμερος οὕτω καὶ ξηρὰ καὶ ἄφορος οὖσα
καὶ πολλῷ τῷ αὐχμῷ πιεζομένη; καὶ τὸ θάλπος
δὲ αὐτὸ καὶ ὁ ἀὴρ κομιδῇ πυρώδης καὶ φλογερὸς
ὢν καὶ ἡ ψάμμος ὑπερζέουσα παντελῶς ἄβατον
τὴν χώραν τίθησι.