ἀλλʼ ἐγὼ ἐννοήσας ποτὲ ὡς ἡ Σπάρτη τῶν
						ὀλιγανθρωποτάτων πόλεων οὖσα δυνατωτάτη τε καὶ ὀνομαστοτάτη ἐν τῇ Ἑλλάδι
						ἐφάνη, ἐθαύμασα ὅτῳ ποτὲ τρόπῳ τοῦτʼ ἐγένετο· ἐπεὶ μέντοι κατενόησα τὰ
						ἐπιτηδεύματα τῶν Σπαρτιατῶν, οὐκέτι ἐθαύμαζον. Λυκοῦργον μέντοι τὸν θέντα αὐτοῖς τοὺς νόμους, οἷς πειθόμενοι ηὐδαιμόνησαν,
						τοῦτον καὶ θαυμάζω καὶ εἰς τὰ ἔσχατα μάλα σοφὸν ἡγοῦμαι. ἐκεῖνος
						γὰρ οὐ μιμησάμενος τὰς ἄλλας πόλεις, ἀλλὰ καὶ ἐναντία γνοὺς ταῖς πλείσταις,
						προέχουσαν εὐδαιμονίᾳ τὴν πατρίδα ἐπέδειξεν.