ὅσα μὲν οὖν ἐκείνῳ πέπρακται ἀνδρεῖα καὶ σώφρονα, στρατηγικὴν ἢ πολιτικὴν ἀρετὴν ἔχοντα,
πρός τε τοὺς τὰ ἀρκτῷα τῆς γῆς ἔθνη βάρβαρα κατοικοῦντας
πρός τε τοὺς ὑπὸ ταῖς ἀνατολαῖς ποιουμένους
τὸν βίον, πολλοῖς καὶ σοφοῖς ἀνδράσι συγγέγραπται:
ἃ δὲ μετὰ τὴν Μάρκου τελευτὴν παρὰ πάντα τὸν
ἐμαυτοῦ βίον εἶδόν τε καὶ ἤκουσα, ἔστι δ̓ ὧν καὶ
πείρᾳ μετέσχον ἐν βασιλικαῖς ἢ δημοσίαις ὑπηρεσίαις
γενόμενος, ταῦτα συνέγραψα.
 γηραιὸν ὄντα Μάρκον, καὶ μὴ μόνον ὑφ̓ ἡλικίας ἀλλὰ καμάτοις τε καὶ φροντίσι τετρυχωμένον,
διατρίβοντά τε ἐν Παίοσι, νόσος χαλεπὴ καταλαμβάνει.
ἐπεὶ δὲ αὑτῷ τὰς πρὸς σωτηρίαν ἐλπίδας φαύλως
ἔχειν ὑπώπτευεν, ἑώρα τε τὸν παῖδα τῆς μειρακίων
ἡλικίας ἀρχόμενον ἐπιβαίνειν, δεδιὼς μὴ νεότης ἀκμάζουσα
καὶ ἐν ὀρφανίᾳ ἐξουσίαν αὐτοκράτορα καὶ ἀκώλυτον
προσλαβοῦσα μαθημάτων μὲν καλῶν καὶ ἐπιτηδευμάτων
ἀφηνιάσῃ, μέθαις δὲ καὶ κραιπάλαις ἐπιδῷ
ἑαυτήν ʽῥᾷστα γὰρ αἱ τῶν νέων ψυχαὶ ἐς ἡδονὰς
ἐξολισθαίνουσαι ἀπὸ τῶν παιδείας καλῶν μετοχετεύονταἰ,
 οἷα δὴ ἄνδρα πολυΐστορα μάλιστα ἐτάραττε 
μνήμη τῶν ἐν νεότητι βασιλείαν παραλαβόντων, τοῦτο
μὲν Διονυσίου τοῦ Σικελιώτου τυράννου, ὃς ἀπὸ
τῆς ἄγαν ἀκρασίας καινὰς ἡδονὰς ἐπὶ μεγίστοις μισθοῖς
ἐθηρᾶτο, τοῦτο δὲ αἱ τῶν Ἀλεξάνδρου διαδόχων
ἐς τοὺς ὑπηκόους ὕβρεις τε καὶ βίαι, δἰ ὧν τὴν ἐκείνου ἀρχὴν κατῄσχυναν, Πτολεμαῖος μὲν καὶ
μέχρις ἀδελφῆς ἰδίας ἔρωτος προχωρήσας παρά τε
τοὺς Μακεδόνων καὶ Ἑλλήνων νόμους, Ἀντίγονος δὲ
Διόνυσον πάντα μιμούμενος, καὶ κισσὸν μὲν περιτιθεὶς
τῇ κεφαλῇ ἀντὶ καυσίας καὶ διαδήματος Μακεδονικοῦ, θύρσον δὲ ἀντὶ σκήπτρου φέρων. ἔτι δὲ
καὶ μᾶλλον αὐτὸν ἐλύπει τὰ μὴ πρὸ πολλοῦ ἀλλ̓ ὑπόγυον
ἔχοντα τὴν μνήμην, τά τε Νέρωνι πεπραγμένα,
ὃς ἐχώρησε μέχρι μητρῴου φόνου παρεῖχέ τε τοῖς δήμοις
ἑαυτὸν καταγέλαστον θέαμα, τά τε Δομετιανῷ τετολμημένα, τῆς ἐσχάτης ὠμότητος οὐδὲν ἀπολείποντα.