ἀκτὴ μὲν ἥδε τῆς περιρρύτου χθονὸς Λήμνου, βροτοῖς ἄστιπτος οὐδʼ οἰκουμένη, ἔνθʼ, ὦ κρατίστου πατρὸς Ἑλλήνων τραφεὶς Ἀχιλλέως παῖ Νεοπτόλεμε, τὸν Μηλιᾶ Ποίαντος υἱὸν ἐξέθηκʼ ἐγώ ποτε, ταχθεὶς τόδʼ ἔρδειν τῶν ἀνασσόντων ὕπο, νόσῳ καταστάζοντα διαβόρῳ πόδα· ὅτʼ οὔτε λοιβῆς ἡμὶν οὔτε θυμάτων παρῆν ἑκήλοις προσθιγεῖν, ἀλλʼ ἀγρίαις κατεῖχʼ ἀεὶ πᾶν στρατόπεδον δυσφημίαις, βοῶν, στενάζων. ἀλλὰ ταῦτα μὲν τί δεῖ λέγειν; ἀκμὴ γὰρ οὐ μακρῶν ἡμῖν λόγων, μὴ καὶ μάθῃ μʼ ἥκοντα κἀκχέω τὸ πᾶν σόφισμα, τῷ νιν αὐτίχʼ αἱρήσειν δοκῶ. ἀλλʼ ἔργον ἤδη σὸν τὰ λοίφʼ ὑπηρετεῖν σκοπεῖν θʼ ὅπου ʼστʼ ἐνταῦθα δίστομος πέτρα τοιάδʼ, ἵνʼ ἐν ψύχει μὲν ἡλίου διπλῆ πάρεστιν ἐνθάκησις, ἐν θέρει δʼ ὕπνον διʼ ἀμφιτρῆτος αὐλίου πέμπει πνοή· βαιὸν δʼ ἔνερθεν ἐξ ἀριστερᾶς τάχʼ ἂν ἴδοις ποτὸν κρηναῖον, εἴπερ ἐστὶ σῶν. ἅ μοι προσελθὼν σῖγα σήμαινʼ εἴτʼ ἐκεῖ χῶρον τὸν αὐτὸν τόνδʼ ἔτʼ εἴτʼ ἄλλῃ κυρεῖ, ὡς τἀπίλοιπα τῶν λόγων σὺ μὲν κλύῃς, ἐγὼ δὲ φράζω, κοινὰ δʼ ἐξ ἀμφοῖν ἴῃ. Νεοπτόλεμος ἄναξ Ὀδυσσεῦ, τοὔργον οὐ μακρὰν λέγεις· δοκῶ γὰρ οἷον εἶπας ἄντρον εἰσορᾶν. Ὀδυσσεύς ἄνωθεν ἢ κάτωθεν; οὐ γὰρ ἐννοῶ. Νεοπτόλεμος τόδʼ ἐξύπερθε· καὶ στίβου γʼ οὐδεὶς κτύπος. Ὀδυσσεύς ὅρα καθʼ ὕπνον μὴ καταυλισθεὶς κυρεῖ.