ὦ τέκνα, Κάδμου τοῦ πάλαι νέα τροφή, τίνας ποθʼ ἕδρας τάσδε μοι θοάζετε ἱκτηρίοις κλάδοισιν ἐξεστεμμένοι; πόλις δʼ ὁμοῦ μὲν θυμιαμάτων γέμει, ὁμοῦ δὲ παιάνων τε καὶ στεναγμάτων· ἁγὼ δικαιῶν μὴ παρʼ ἀγγέλων, τέκνα, ἄλλων ἀκούειν αὐτὸς ὧδʼ ἐλήλυθα, ὁ πᾶσι κλεινὸς Οἰδίπους καλούμενος. ἀλλʼ ὦ γεραιέ, φράζʼ, ἐπεὶ πρέπων ἔφυς πρὸ τῶνδε φωνεῖν, τίνι τρόπῳ καθέστατε, δείσαντες ἢ στέρξαντες; ὡς θέλοντος ἂν ἐμοῦ προσαρκεῖν πᾶν· δυσάλγητος γὰρ ἂν εἴην τοιάνδε μὴ οὐ κατοικτίρων ἕδραν. Ἱερεύς ἀλλʼ ὦ κρατύνων Οἰδίπους χώρας ἐμῆς, ὁρᾷς μὲν ἡμᾶς ἡλίκοι προσήμεθα βωμοῖσι τοῖς σοῖς· οἱ μὲν οὐδέπω μακρὰν πτέσθαι σθένοντες, οἱ δὲ σὺν γήρᾳ βαρεῖς, ἱερῆς, ἐγὼ μὲν Ζηνός, οἵδε τʼ ᾐθέων λεκτοί· τὸ δʼ ἄλλο φῦλον ἐξεστεμμένον ἀγοραῖσι θακεῖ πρός τε Παλλάδος διπλοῖς ναοῖς, ἐπʼ Ἰσμηνοῦ τε μαντείᾳ σποδῷ. πόλις γάρ, ὥσπερ καὐτὸς εἰσορᾷς, ἄγαν ἤδη σαλεύει κἀνακουφίσαι κάρα βυθῶν ἔτʼ οὐχ οἵα τε φοινίου σάλου, φθίνουσα μὲν κάλυξιν ἐγκάρποις χθονός, φθίνουσα δʼ ἀγέλαις βουνόμοις τόκοισί τε ἀγόνοις γυναικῶν· ἐν δʼ ὁ πυρφόρος θεὸς σκήψας ἐλαύνει, λοιμὸς ἔχθιστος, πόλιν, ὑφʼ οὗ κενοῦται δῶμα Καδμεῖον, μέλας δʼ Ἅιδης στεναγμοῖς καὶ γόοις πλουτίζεται. θεοῖσι μέν νυν οὐκ ἰσούμενόν σʼ ἐγὼ οὐδʼ οἵδε παῖδες ἑζόμεσθʼ ἐφέστιοι, ἀνδρῶν δὲ πρῶτον ἔν τε συμφοραῖς βίου κρίνοντες ἔν τε δαιμόνων συναλλαγαῖς· ὅς γʼ ἐξέλυσας ἄστυ Καδμεῖον μολὼν σκληρᾶς ἀοιδοῦ δασμὸν ὃν παρείχομεν, καὶ ταῦθʼ ὑφʼ ἡμῶν οὐδὲν ἐξειδὼς πλέον οὐδʼ ἐκδιδαχθείς, ἀλλὰ προσθήκῃ θεοῦ λέγει νομίζει θʼ ἡμὶν ὀρθῶσαι βίον· νῦν τʼ, ὦ κράτιστον πᾶσιν Οἰδίπου κάρα, ἱκετεύομέν σε πάντες οἵδε πρόστροποι ἀλκήν τινʼ εὑρεῖν ἡμίν, εἴτε του θεῶν φήμην ἀκούσας εἴτʼ ἀπʼ ἀνδρὸς οἶσθά του· ὡς τοῖσιν ἐμπείροισι καὶ τὰς ξυμφορὰς ζώσας ὁρῶ μάλιστα τῶν βουλευμάτων. ἴθʼ, ὦ βροτῶν ἄριστʼ, ἀνόρθωσον πόλιν, ἴθʼ, εὐλαβήθηθʼ· ὡς σὲ νῦν μὲν ἥδε γῆ σωτῆρα κλῄζει τῆς πάρος προθυμίας· ἀρχῆς δὲ τῆς σῆς μηδαμῶς μεμνώμεθα στάντες τʼ ἐς ὀρθὸν καὶ πεσόντες ὕστερον. ἀλλʼ ἀσφαλείᾳ τήνδʼ ἀνόρθωσον πόλιν· ὄρνιθι γὰρ καὶ τὴν τότʼ αἰσίῳ τύχην παρέσχες ἡμῖν, καὶ τανῦν ἴσος γενοῦ. ὡς εἴπερ ἄρξεις τῆσδε γῆς, ὥσπερ κρατεῖς, ξὺν ἀνδράσιν κάλλιον ἢ κενῆς κρατεῖν· ὡς οὐδέν ἐστιν οὔτε πύργος οὔτε ναῦς ἔρημος ἀνδρῶν μὴ ξυνοικούντων ἔσω. Οἰδίπους ὦ παῖδες οἰκτροί, γνωτὰ κοὐκ ἄγνωτά μοι προσήλθεθʼ ἱμείροντες· εὖ γὰρ οἶδʼ ὅτι νοσεῖτε πάντες, καὶ νοσοῦντες, ὡς ἐγὼ οὐκ ἔστιν ὑμῶν ὅστις ἐξ ἴσου νοσεῖ. τὸ μὲν γὰρ ὑμῶν ἄλγος εἰς ἕνʼ ἔρχεται μόνον καθʼ αὑτὸν κοὐδένʼ ἄλλον, ἡ δʼ ἐμὴ ψυχὴ πόλιν τε κἀμὲ καὶ σʼ ὁμοῦ στένει. ὥστʼ οὐχ ὕπνῳ γʼ εὕδοντά μʼ ἐξεγείρετε, ἀλλʼ ἴστε πολλὰ μέν με δακρύσαντα δή, πολλὰς δʼ ὁδοὺς ἐλθόντα φροντίδος πλάνοις· ἣν δʼ εὖ σκοπῶν ηὕρισκον ἴασιν μόνην, ταύτην ἔπραξα· παῖδα γὰρ Μενοικέως Κρέοντʼ, ἐμαυτοῦ γαμβρόν, ἐς τὰ Πυθικὰ ἔπεμψα Φοίβου δώμαθʼ, ὡς πύθοιθʼ ὅ τι δρῶν ἢ τί φωνῶν τήνδε ῥυσαίμην πόλιν. καί μʼ ἦμαρ ἤδη ξυμμετρούμενον χρόνῳ λυπεῖ τί πράσσει· τοῦ γὰρ εἰκότος πέρα ἄπεστι πλείω τοῦ καθήκοντος χρόνου. ὅταν δʼ ἵκηται, τηνικαῦτʼ ἐγὼ κακὸς μὴ δρῶν ἂν εἴην πάνθʼ ὅσʼ ἂν δηλοῖ θεός. Ἱερεύς ἀλλʼ εἰς καλὸν σύ τʼ εἶπας οἵδε τʼ ἀρτίως Κρέοντα προσστείχοντα σημαίνουσί μοι. Οἰδίπους ὦναξ Ἄπολλον, εἰ γὰρ ἐν τύχῃ γέ τῳ σωτῆρι βαίη λαμπρὸς ὥσπερ ὄμματι Ἱερεύς ἀλλʼ εἰκάσαι μέν, ἡδύς· οὐ γὰρ ἂν κάρα πολυστεφὴς ὧδʼ εἷρπε παγκάρπου δάφνης. Οἰδίπους τάχʼ εἰσόμεσθα· ξύμμετρος γὰρ ὡς κλύειν. ἄναξ, ἐμὸν κήδευμα, παῖ Μενοικέως, τίνʼ ἡμὶν ἥκεις τοῦ θεοῦ φήμην φέρων; Κρέων ἐσθλήν· λέγω γὰρ καὶ τὰ δύσφορʼ, εἰ τύχοι κατʼ ὀρθὸν ἐξελθόντα, πάντʼ ἂν εὐτυχεῖν. Οἰδίπους ἔστιν δὲ ποῖον τοὔπος; οὔτε γὰρ θρασὺς οὔτʼ οὖν προδείσας εἰμὶ τῷ γε νῦν λόγῳ. Κρέων εἰ τῶνδε χρῄζεις πλησιαζόντων κλύειν, ἕτοιμος εἰπεῖν, εἴτε καὶ στείχειν ἔσω. Οἰδίπους ἐς πάντας αὔδα· τῶνδε γὰρ πλέον φέρω τὸ πένθος ἢ καὶ τῆς ἐμῆς ψυχῆς πέρι. Κρέων λέγοιμʼ ἂν οἷʼ ἤκουσα τοῦ θεοῦ πάρα. ἄνωγεν ἡμᾶς Φοῖβος ἐμφανῶς ἄναξ μίασμα χώρας, ὡς τεθραμμένον χθονὶ ἐν τῇδʼ, ἐλαύνειν μηδʼ ἀνήκεστον τρέφειν. Οἰδίπους ποίῳ καθαρμῷ; τίς ὁ τρόπος τῆς ξυμφορᾶς; Κρέων ἀνδρηλατοῦντας ἢ φόνῳ φόνον πάλιν λύοντας, ὡς τόδʼ αἷμα χειμάζον πόλιν. Οἰδίπους ποίου γὰρ ἀνδρὸς τήνδε μηνύει τύχην; Κρέων ἦν ἡμίν, ὦναξ, Λάϊός ποθʼ ἡγεμὼν γῆς τῆσδε, πρὶν σὲ τήνδʼ ἀπευθύνειν πόλιν. Οἰδίπους ἔξοιδʼ ἀκούων· οὐ γὰρ εἰσεῖδόν γέ πω. Κρέων τούτου θανόντος νῦν ἐπιστέλλει σαφῶς τοὺς αὐτοέντας χειρὶ τιμωρεῖν τινας. Οἰδίπους οἳ δʼ εἰσὶ ποῦ γῆς; ποῦ τόδʼ εὑρεθήσεται ἴχνος παλαιᾶς δυστέκμαρτον αἰτίας; Κρέων ἐν τῇδʼ ἔφασκε γῇ· τὸ δὲ ζητούμενον ἁλωτόν, ἐκφεύγειν δὲ τἀμελούμενον. Οἰδίπους πότερα δʼ ἐν οἴκοις ἢ ʼν ἀγροῖς ὁ Λάϊος ἢ γῆς ἐπʼ ἄλλης τῷδε συμπίπτει φόνῳ; Κρέων θεωρός, ὡς ἔφασκεν, ἐκδημῶν, πάλιν πρὸς οἶκον οὐκέθʼ ἵκεθʼ, ὡς ἀπεστάλη. Οἰδίπους οὐδʼ ἄγγελός τις οὐδὲ συμπράκτωρ ὁδοῦ κατεῖδʼ, ὅτου τις ἐκμαθὼν ἐχρήσατʼ ἄν; Κρέων θνῄσκουσι γάρ, πλὴν εἷς τις, ὃς φόβῳ, φυγὼν ὧν εἶδε πλὴν ἓν οὐδὲν εἶχʼ εἰδὼς φράσαι. Οἰδίπους τὸ ποῖον; ἓν γὰρ πόλλʼ ἂν ἐξεύροι μαθεῖν, ἀρχὴν βραχεῖαν εἰ λάβοιμεν ἐλπίδος. Κρέων λῃστὰς ἔφασκε συντυχόντας οὐ μιᾷ ῥώμῃ κτανεῖν νιν, ἀλλὰ σὺν πλήθει χερῶν. Οἰδίπους πῶς οὖν ὁ λῃστής, εἴ τι μὴ ξὺν ἀργύρῳ ἐπράσσετʼ ἐνθένδʼ, ἐς τόδʼ ἂν τόλμης ἔβη; Κρέων δοκοῦντα ταῦτʼ ἦν· Λαΐου δʼ ὀλωλότος οὐδεὶς ἀρωγὸς ἐν κακοῖς ἐγίγνετο. Οἰδίπους κακὸν δὲ ποῖον ἐμποδών, τυραννίδος οὕτω πεσούσης, εἶργε τοῦτʼ ἐξειδέναι; Κρέων ἡ ποικιλῳδὸς Σφὶγξ τὸ πρὸς ποσὶν σκοπεῖν μεθέντας ἡμᾶς τἀφανῆ προσήγετο. Οἰδίπους ἀλλʼ ἐξ ὑπαρχῆς αὖθις αὔτʼ ἐγὼ φανῶ· ἐπαξίως γὰρ Φοῖβος, ἀξίως δὲ σὺ πρὸ τοῦ θανόντος τήνδʼ ἔθεσθʼ ἐπιστροφήν· ὥστʼ ἐνδίκως ὄψεσθε κἀμὲ σύμμαχον γῇ τῇδε τιμωροῦντα τῷ θεῷ θʼ ἅμα. ὑπὲρ γὰρ οὐχὶ τῶν ἀπωτέρω φίλων, ἀλλʼ αὐτὸς αὑτοῦ τοῦτʼ ἀποσκεδῶ μύσος. ὅστις γὰρ ἦν ἐκεῖνον ὁ κτανών, τάχʼ ἂν κἄμʼ ἂν τοιαύτῃ χειρὶ τιμωροῦνθʼ ἕλοι. κείνῳ προσαρκῶν οὖν ἐμαυτὸν ὠφελῶ. ἀλλʼ ὡς τάχιστα, παῖδες, ὑμεῖς μὲν βάθρων ἵστασθε, τούσδʼ ἄραντες ἱκτῆρας κλάδους, ἄλλος δὲ Κάδμου λαὸν ὧδʼ ἀθροιζέτω, ὡς πᾶν ἐμοῦ δράσοντος· ἢ γὰρ εὐτυχεῖς σὺν τῷ θεῷ φανούμεθʼ ἢ πεπτωκότες. Ἱερεύς ὦ παῖδες, ἱστώμεσθα· τῶνδε γὰρ χάριν καὶ δεῦρʼ ἔβημεν ὧν ὅδʼ ἐξαγγέλλεται. Φοῖβος δʼ ὁ πέμψας τάσδε μαντείας ἅμα σωτήρ δʼ ἵκοιτο καὶ νόσου παυστήριος.