κτεῖναι, πρὸς οὐχ ἅπαντας εὔκλειαν φέρον. ὅμως δʼ ἀπέκτεινʼ οὐκ ἀπειθήσας θεῷ· κἀγὼ μετέσχον, οἷα δὴ γυνή, φόνου. Πυλάδης θʼ, ὃς ἡμῖν συγκατείργασται τάδε. ἐντεῦθεν ἀγρίᾳ συντακεὶς νόσῳ νοσεῖ τλήμων Ὀρέστης ὅδε πεσὼν ἐν δεμνίοις κεῖται, τὸ μητρὸς δʼ αἷμά νιν τροχηλατεῖ μανίαισιν· ὀνομάζειν γὰρ αἰδοῦμαι θεὰς εὐμενίδας, αἳ τόνδʼ ἐξαμιλλῶνται φόβῳ. ἕκτον δὲ δὴ τόδʼ ἦμαρ ἐξ ὅτου σφαγαῖς θανοῦσα μήτηρ πυρὶ καθήγνισται δέμας, ὧν οὔτε σῖτα διὰ δέρης ἐδέξατο, οὐ λούτρʼ ἔδωκε χρωτί· χλανιδίων δʼ ἔσω κρυφθείς, ὅταν μὲν σῶμα κουφισθῇ νόσου, ἔμφρων δακρύει, ποτὲ δὲ δεμνίων ἄπο πηδᾷ δρομαῖος, πῶλος ὣς ὑπὸ ζυγοῦ. ἔδοξε δʼ Ἄργει τῷδε μήθʼ ἡμᾶς στέγαις, μὴ πυρὶ δέχεσθαι, μήτε προσφωνεῖν τινα μητροκτονοῦντας· κυρία δʼ ἥδʼ ἡμέρα, ἐν ᾗ διοίσει ψῆφον Ἀργείων πόλις, εἰ χρὴ θανεῖν νὼ λευσίμῳ πετρώματι. ἢ φάσγανον θήξαντʼ ἐπʼ αὐχένος βαλεῖν. ἐλπίδα δὲ δή τινʼ ἔχομεν ὥστε μὴ θανεῖν· ἥκει γὰρ ἐς γῆν Μενέλεως Τροίας ἄπο, λιμένα δὲ Ναυπλίειον ἐκπληρῶν πλάτῃ ἀκταῖσιν ὁρμεῖ, δαρὸν ἐκ Τροίας χρόνον ἄλαισι πλαγχθείς· τὴν δὲ δὴ πολύστονον Ἑλένην, φυλάξας νύκτα, μή τις εἰσιδὼν μεθʼ ἡμέραν στείχουσαν, ὧν ὑπʼ Ἰλίῳ παῖδες τεθνᾶσιν, ἐς πέτρων ἔλθῃ βολάς,